กรรมเราเลือกได้ ที่จะก่อหรือดับยามต้องเผชิญ

****** กรรมเราเลือกได้ ที่จะก่อหรือดับยามต้องเผชิญ *****

ขอสาธุคุณให้มีแต่ความสุขความเจริญ

เรื่องที่นำมาขยายนี้ หากไม่ประจักษ์จิต ย่อมนำมาขยายไม่ได้

เรื่องราวทั้งหลาย มันต้องได้รับการยืนยัน พร้อมเหตุพร้อมผล มันจึงยืนยันได้

พุทธศาสนา ชี้ให้เห็นความจริงที่มันเป็นธรรมดาทั้งสองฟาก คือ ฟากเหตุและผล สมุทัยและมรรค ดีและเลว ฯ

เราผู้เป็นเจ้าของ เป็นผู้ตัดสินใจที่จะเลือกในแต่ละฟากด้วยตัวและกำลังของปัญญาด้วยตัวเราเอง

เราอยากกินกล้วยสักใบ แต่เรายังไม่หิวและอยากเก็บไว้

อยากเก็บเอาไว้ให้คนที่เรารัก หรือตัวเราเองในยามที่เราต้องการ

เมื่อกลับมาจากทำงานอันแสนเหนื่อยล้า นึกได้ว่า เรามีกล้วยที่เก็บเอาไว้ด้วยความอยากกิน

เปิดตู้ออกมาเพื่อที่จะเอากล้วยออกมากิน

กล้วยหายไปครึ่งหวี..!!!

นี่..เป็นธรรมดาที่เราจะปรี๊ดดดขึ้นมา เพราะความหวงแหนแห่งกล้วย ที่อยู่ไม่ครบหวี

ความเลวร้ายที่ซ่อนไว้ มันกลายไปเป็นอสูรร้ายตามหวีกล้วยที่ขาดหาย

ความเลวร้ายแห่งหวีกล้วยที่ขาดหาย

มันเป็นเพลิงระเบิดทำลาย เจ้าของและคนใกล้เคียงให้วอดวาย

นี่..กระแสเพลิงที่พุ่งขึ้นมาระเบิด เผาผลาญใจเจ้าของ และแผ่ไปยังรอบข้าง เพราะเหตุแห่งหวีกล้วยที่มัน หายไป

เจ้าของเลือกที่จะก่อฟืนไฟ โดยที่ใจเจ้าของไม่ได้เลือก

มันเป็นเพลิงไฟเผารนใจ ให้ไหม้เกรียมด้วยกระแสแห่งสมุทัย ที่อาศัยตัณหาผุดขึ้นมาไม่รู้จบนี้

เผาผลาญใจให้เป็นทุกข์ ทุกข์เพราะเหตุแห่งกล้วยที่ขาดหวีหายไป

หรือทุกข์เพราะใจเจ้าของ ที่หวงแหนการขาดหายไปของกล้วย ที่เจ้าของเองยังไม่มีปัญญารู้ตัวในการแยกแยะ

นี่..ท่านเรียกว่า ใจที่ไหลไปตามกระแส ย่อมดำเนินไปในหนทางแห่งการก่อเหตุ

ที่ก่อเหตุ เพราะใจมันต้านทานกระแสที่มันขาดสติและไร้เรี่ยวแรงกำลังที่จะต่อต้านได้

การแสดงออกมาแห่งการหวงแหน เจ้าของย่อมไม่รู้ตัว

ที่ไม่รู้ตัว เพราะเจ้าของขาดสติและไร้กำลังแห่งปัญญาเป็นเหตุปัจจัย

นี่..เป็นวิบากกรรมอันเป็นผลอย่างหนึ่ง ที่เกิดต่อเนื่องกันไปโดยไม่รู้จบ

ที่ไม่รู้จบเป็นเพราะเจ้าของขาดสติตรึกตรอง ไร้การอบรมจิต ให้เห็นความจริงอย่างแข็งแรงไม่พอ

ความง่อยเปลี้ยแห่งสติปัญญา ย่อมนำพาให้เจ้าของไหลไปตามกระแสใจ ที่ผุดขึ้นมาจนยับยั้งใจไม่ได้เสมอ

เมื่อเราย้อมใจมาเช่นนี้อยู่เนืองๆ ความกระด้างกระเดื่องแห่งใจ

ย่อมหนาแน่นด้วยอัตตาและตัวตนที่เจ้าของ เป็นผู้แสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว..

ธรรมอันเดียวกัน สถานเดียวกัน วิบากเดียวกัน คือ

เมื่อเปิดตู้ออกมา พบว่ากล้วยที่น่าหอมหวานที่เจ้าของเก็บเอาไว้ มันได้สูญหายไปกว่าครึ่งหวี..

หากเจ้าของมีความยินดี ที่กล้วยยังเหลืออีกครึ่งหวี ความโชคดี มันก็มีแก่ใจเจ้าของ

เออ..มันไม่แดกของกูไปจนหมดหวี นี่..ต้องขอบใจมัน

มันยังมีใจเหลือไว้ให้อีกครึ่งหวี นี่..ต้องขอขอบคุณ

จัดการกล้วยที่เหลืออยู่ครึ่งหวี ด้วยความเปรมปรีย์

มันคงดีกว่า ด่ากราด พวกจัญไรอัปปรีย์ ที่มาขโมยแดกกล้วยไปฟรีๆ โดนที่เจ้าของเขาไม่ทันยินยอม

นี่..กรรมทั้งหลาย เราเป็นผู้เผชิญ

แต่เมื่อเผชิญแล้ว เราเป็นผู้ตัดสินที่จะเลือก

หากเลือกที่จะไหลไปตามกระแส มันก็จะเป็นสมุทัย ผลก็คือ ทุกข์

หากเลือกที่จะยั้งใจ ลด ละ เลิกใจที่ใหลออกมาเป็นกระแสด้วยสติ มันก็จะเป็นหนทางแห่งมรรค ผลก็คือ สงบ ระงับ ดับไปตามเหตุปัจจัย

เรา..เป็นผู้เลือก ที่จะก่อหรือดับ

เรา..เคยได้ยินมาว่า ไม่มีใครใหญ่เกินกรรม

เรา..ใหญ่เกินกรรมแน่นอน

หากเรา เป็นผู้เลือกที่จะดำเนินมาทาง มรรคผล นิพพานด้วยปัญญาที่ฟังธรรมจากสัตบุรุษ

ผู้ฟังธรรมจากสัตบุรุษ ย่อมได้รับความกระจ่างชัด แห่งความจริงอันเกิดจากปัญญา

ผู้รับฟัง ย่อมเกิดศรัทธา รู้เห็นตรงตามความเป็นจริง

เมื่อรู้เห็นตรงตามความเป็นจริง…เจ้าของย่อมเกิดการพิจารณา

เมื่อเกิดการพิจารณา…เจ้าของย่อมมีสติ

เมื่อเป็นผู้มีสติ…เจ้าของย่อมเป็นผู้สำรวม กาย วาจา ใจ

เมื่อเป็นผู้สำรวม กาย วาจา ใจ…เจ้าของย่อมไม่เป็นผู้ทุศีล

ผู้ไม่ทุศีล ย่อมเป็นที่รักของหมู่มวลมนุษย์และเทวดา เพราะใจเจ้าของไม่ไหลไปในกระแสแห่งนิวรณ์ทั้งหลาย

ใจที่ไม่ไหลไปตามกระแสแห่งนิวรณ์ ย่อมมีกำลังกำจัดอวิชชาทั้งหลาย ที่เป็นเหตุแห่งการก่อภพชาติ

ภพชาติอาศัย อวิชชาเป็นอาหาร

อวิชชาอาศัย นิวรณ์เป็นอาหาร

นิวรณ์อาศัย การทุศีลเป็นอาหาร

การทุศีลอาศัย การไม่สำรวมระวัง กาย วาจา ใจ เป็นอาหาร

การไม่สำรวมอาศัย การขาดสติเป็นอาหาร

การขาดสติอาศัย การไม่พิจารณาเป็นอาหาร

การไม่พิจารณาอาศัย การไม่เชื่อไม่ศรัทธาต่อความเป็นจริงเป็นอาหาร

ความไม่เชื่อไม่ศรัทธาาศัย การไม่ได้รับฟังธรรมตรงตามความเป็นจริงจากสัตบุรุษเป็นอาหาร

การไม่ได้รับธรรมจากสัตบุรุษอาศัย การยึดมั่นในกระแสแห่งตัวตนเป็นอาหาร

การยึดมั่นในกระแสแห่งตัวตนอาศัย การหนาแน่นไปด้วยอวิชชาเป็นอาหาร

เรา…เป็นอาหารหรือ เราเป็นผู้เสวยอาหาร

สรรพสิ่งแห่งเหตุทั้งหลาย มันเกิดที่เรา

เราเป็นผู้ที่ต้องเผชิญกรรมด้วยตัวเราเอง

แต่เรา…เป็นผู้ที่จะเลือกได้ ว่าจะดับหรือก่อในกรรมที่เราต้องเผชิญ

ไม่ใช่ว่า กรรมที่ต้องเผชิญ มันจะมาใหญ่เกิดเรา…!!!

เช้านี้ขอสาธุคุณให้มีแต่ความเจริญในธรรม..สวัสดี

วันที่ 30 พฤศจิกายน 2558 โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง