ผู้ทำทานย่อมสัมผัสได้ถึงพลังแห่งบุญ

***** ผู้ทำทานย่อมสัมผัสได้ถึงพลังแห่งบุญ *****

หวัดดี ถึงกันรึยัง ขอบใจน้าที่มาส่งกัน ส่งทั้งเต่า ส่งทั้งคน…ปลื้มใจ

ความปลื้มใจนี้…น่าเสียดายที่วันหนึ่งเราต้องจากมันไป ว่าอะไรๆที่เราแสนถูกใจ วันหนึ่งมันก็ต้องจาก

ข้านี่เหลียวไปมองด้านหลัง มองเห็นความโสภาสวยงามของทุกคน ที่มีน้ำใจหลั่งไหลเอิบอาบน่ายินดีที่ได้มาที่นี่

แต่สิ่งเหล่านี้ เราต้องจากมัน

เราสร้างมัน เพื่อที่จะจากมัน เยื่อใยที่ผูกพัน มันตวัดใจ

เราให้เข้าหากัน แต่สายใยนั้น มันยิ่งพันหนาแน่นเท่าไหร่ มันก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

เมื่อเนื้อแห่งใย มันขาดสะบั้นลง และมันก็ต้องมีวันนั้น วันที่เราทุกคนต้องขาดลาจากกัน ขาดอย่างสิ้นเยื่อใย

เพื่อนเอ๋ย..ใช่ว่าเราจะอยู่กันยาวไกล รักษาความดีกันไว้ อย่าให้สายใยดีๆที่โยงสัมพันธ์

มันจางขาดห่างกัน ด้วยอารมณ์

ที่นี่…เปรียบเหมือนบ้าน เสียงร้อง หนูอยากกลับบ้าน มันแว่วกู่ก้องร้องลึกดุจอยู่ในราวไพร

วันนี้…เรามีบ้านที่แสนสุขสดใส เราสานสายใยให้หัวใจ มันแช่มบาน ออกไปเถิด ออกไปท่องโลก

ยามเศร้าโศกแค่หวนคิดถึงบ้าน บาดแผลในใจเจ้า บ้านนี้จะคอยชะล้างให้บรรเทา หวนกลับคืนสู่ถิ่นเก่า

ที่นี่…ที่บ้านเราเอย

อย่าลืม…กลับมาบ้านเรา เสาร์นี้ขนเหล็ก เทปูน อย่าลืม..!!

>> ลูกศิษย์ : ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืมครับ

<< พระอาจารย์ : วันนี้เรามีเต่าคู่สวยสุดเป็นเพื่อนเราตลอดไป

เต่านั้นมันส่งชีวิตกันถึงรุ่นต่อรุ่น เราจากขาดกันไปสอง
สามรุ่น เต่าเราก็เป็นสายใยให้เป็นเปลือกรักษาเนื้อเยื่อ
แห่งเรา ไกลไปถึงลูก เหลนโหลน เชื่อมโยงรุ่นต่อรุ่นกันไป

เรา…มีเต่าที่จั๊กแร้กันคนละคู่อยู่แล้ว หมั่นรักษาเต่าเรา ด้วยสารส้มดีที่สุด

อย่าให้มันออกมาเดินเพ่นพล่าน เตะจมูกคนอื่น

<< น่าเสียดายที่พวกเราไม่ได้ไปยกพระพุทธะขึ้นเป็น
พระประธาน ภายในโบสถ์ เสียงแซ่ซ้อง…สาธุคุณ ก้องไปทั้งฟากฟ้า

องค์พระแสนสวยงาม เป็นอีกหนึ่งหยาดเหงื่อแห่งเราที่ได้เคยร่วมๆกัน

ขอบุญนี้ พึงสำเร็จแก่พวกเราทุกๆคน ข้าไม่ไปพระคงไม่ได้ขึ้น

สิ่งเหล่านี้มันเป็นบุญ ใครคิดว่างมงายไม่มีจริงก็ช่างหัวมัน นี่…ข้าจะเล่าให้ฟัง

สมัยหนึ่ง…ข้าได้สร้างเจดีย์ ข้าสร้างของข้าคนเดียว โดยไม่ใส่ใจใคร

ข้าขอสร้างต่อจากคนที่เขากำลังจะสร้าง เป็นเจดีย์บรรจุ

พระบรมสารีริกธาตุ อยู่ที่วัดประดู่ทรงธรรม เป็นเจดีย์เก่าแก่คู่กับวัดมานานแต่ครั้งอยุธยา

ข้าเห็นว่า…ไม่มีใครลงมือทำ และกำลังโดนทิ้งคาเอาไว้ จึงขออาสาทำ ออกเงินเอง
นำลูกน้องมาเอง ปั้นปูนเอง ทาสีเอง ตกแต่งเอง หมดเงินไปไม่รู้เท่าไหร่…แต่เต็มใจที่จะทำ

เมื่อทำเจดีย์ใหญ่เสร็จ ข้าก็บรูณะเจดีย์เล็กด้านหลังต่อ ข้าทำจนเสร็จ เสร็จแล้วนำพระไปสถิตย์ไว้ยังยอดเจดีย์

วันที่ทุกอย่างเสร็จ ข้าให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นได้ร่วมอนุโมทนาบุญ

ข้ารู้สึกถึงความยินดีและแปลกใจจากทุกคนที่ไม่นึกว่าข้าทำจนเสร็จ

เมื่อข้าขับรถกลับบ้าน ขณะที่ขับรถอยู่ จู่ๆก็มีพลังงาน
บางอย่าง มันพุ่งลงมาจากฟากฟ้า พลังงานนั้นมันพุ่งเข้าหาข้า

พลัน..ข้าก็เหมือนตื่นจากหลับ มันเกิดความปิติ เกิดความอิ่มเอมใจ
ถามในใจขณะขับรถว่า…นี่มันเกิดอะไรขึ้น นี่ข้า..กำลังเป็นอะไร

ทำไมมันจึงปิติสะท้านเอิบอาบท่วมท้นรดอาบใจ มันเกิดอะไรกับใจดวงนี้

ยามนั้น…มันเหมือนคนตื่นจากหลับ มันสว่างไสวในดวงจิต
มันมองเห็นความสวยงามของสรรพสิ่ง มันไม่กลัวอะไรแม้ความตายตรงหน้า
มันดูเหมือนว่า ทุกสรรพสิ่งเป็นสิ่งที่น่าอภิรมย์สุข

ไม่ว่าตรงไหนที่มอง ที่ผัสสะด้วยตา หู ลิ้นฯ
มันเอิบอาบ ด้วยปิติใจที่ได้ผัสสะ

ทุกอย่างรอบข้างสวยงาม เมื่อหลับตา ทั้งๆที่ขับรถ มันสว่างจ้าโพลนไปทั้งโลก เสียงพิณเสียงมโหรี แว่วเสียงประโคม ภายในใจก็สั่นไหวด้วยคำถามว่า
เรากำลังเป็นอะไรๆๆๆๆๆๆ

มันอยากขับรถพุ่งชนกำแพง มันรู้แจ้งแทงใจขึ้นมาว่า กายแตกตอนนี้

เราจะอยู่ในวิถีและเป็นพรหมเป็นเทวาในระดับชั้นไหน นี่..มันรู้และเข้าใจของมัน

มันยืนยันได้ด้วยใจมันเอง ที่สำคัญ…มันไม่รู้สึกถึงความกลัวตาย

แม้ปืนจ่ออยู่ตรงหน้า มันก็ดูเป็นเรื่องที่น่ายินดีปรีย์เปรมในสมมุติ ที่น่ากลัวทั้งหลายเหล่านั้น

นี่..ผลบุญที่ข้าได้สร้างเจดีย์คนเดียว

มันแสดงออกเป็นพลังงานพุ่งลงมาจากฟากฟ้า
พุ่งลงมาจนใจข้าสะท้านด้วยความเอิบอาบปิติสุขล้น
แถมได้ญานบางอย่างที่ไม่เคยรู้มาก่อนด้วย

วันนั้น…ข้าจึงซึ้งถึงผลของการทำบุญว่า มันมีพลังงานแห่งบุญ

และพลังงานนี้ มันพุ่งตรงลงมารดอาบเอิบใจข้า และข้าได้สัมผัสกับมัน และยืนยันผลบุญนั้นได้ด้วยใจข้าเอง

และทำให้ใจดวงนี้ ยอมจำนนไม่ดื้อด้านว่าอำนาจแห่งบุญนั้น มันมีอยู่จริงๆ

นี่..เราควรทำทานเพื่อให้เกิดพลังแห่งบุญอยู่เนืองๆ คนมีบุญย่อมไปสู่สุคติเมื่อกายแตกสลายลง

เบื้องต้นของคนทำบุญที่สำเร็จลงนี่ ใจเป็นเทวดา เป็นเทวดาอย่างไม่ต้องสงสัย

เพียงแต่เมื่อสังขารแห่งกายมันยังอยู่ดำรงค์ไป

เราจะทำอย่างไร เพื่อรักษากำลังบุญนี้ไว้ให้มั่นคงกับใจเราตลอดเวลา

นี่..เราต้องมีผู้ชี้ และสติตรึกตรองตลอดเวลาจนเกิดความเคยชิน

ใจที่ระลึกถึงบุญที่ทำจนเป็นความเคยชิน เป็นใจเทวดาตั้งแต่ท่านยังไม่ตาย…

วันที่ 30 กันยายน 2558