คนดีที่ชอบเพ่งโทษ

ขอสาธุคุณยามเช้า ให้ร่ำรวยยิ่งๆ กันทุกๆ คน

ที่นี่อากาศเย็น มีน้องๆ มาช่วยกันขนหินขนทรายกันเยอะแยะ

การทำประโยชน์ให้แผ่นดิน ด้วยแรงกายแรงใจเรานี้ เป็นใจที่ทรงคุณค่าสุดยอด

คนบางคนไม่เคยทำอะไรให้ใคร แต่ภายในใจ ชอบแต่ประนามใจคน

พวกประเภทนี้ ชีวิตและจิตใจอับจน มันแสดงออกแต่เพ่งโทษคน ที่ใจมันไม่เคยถูกใจใคร

การเกิดมาเป็นคนเรานี้ มันมีครั้งเดียวสำหรับเราและแสนยากยิ่ง

เกิดมาแล้ว ยังทำตัวเหมือนปลิง เที่ยวดูดกินตัณหาที่ผุดขึ้นมาจากใจตน แล้วไปทำลายความดีผู้อื่น

คนพวกนี้นึกว่าตัวดี เอาความดีที่ระยำแห่งใจตน เที่ยวเพ่งโทษคนนั่นนี่

ตัวเองดี ก็อยู่ในรูแห่งความดีของตนเองไปซิ

เที่ยวไประบายความดีตนในกำแพงบ้านคนอื่น นี่มันอัปรีย์จัญไร

บางคนที่มาทำดี มันก็เลยท้อแท้ต่อการทำดี

พวกไม่เคยมาช่วยทำความดีให้แก่แผ่นดิน เราจะไปท้อแท้กับความอัปรีย์ของมันทำไม

ข้าขอเป็นกำลังใจให้แก่น้องๆ หลายคน ลุกขึ้นสู้ๆ

สมัยหนึ่งเมื่อต้องอยู่โดดเดี่ยวลำพังแต่เพียงผู้เดียว มองไปทางไหนก็ไม่มีใคร

เรามาฝึกใจ เรามาแสวงหาอะไร ที่ใจมันต้องการ

หิวแสนหิว ไร้อาหาร ไร้เครื่องนอน ไร้เครื่องปรุงแห่งความสบาย

นี่มันได้เผชิญความจริงที่เอากายเข้าไปแลก

มันไม่ได้มานั่งอ่านเอาคิดเอาเออออเอาด้วยความเข้าใจในสมมุติตน

เมื่อได้เผชิญในปัจจุบันขณะ มันก็ได้แก้ไขและพิจารณาได้ตรงตามความเป็นจริง

คนไม่เคยอดข้าวอดอาการอย่างหนัก ไฉนเลยมันจะรู้ว่า กายนี้จริงๆ แล้วไม่ได้หิว

คนที่ไม่ได้เผชิญความกลัวแห่งจิต ยามอยู่โดดเดี่ยวและต้องตาย

ไฉนเลยจะรู้ว่า ความกลัวทั้งหลาย เป็นแค่อาการธรรมดาของมัน ไม่ใช่เราที่มันไปกลัว

การได้เผชิญอย่างหลากหลาย ใจที่มันไม่ยอมตาย มันก็ต้องหาทางแก้ปัญหาด้วยกำลังแห่งปัญญาของมัน

มันได้กำลังแห่งปัญญา เพราะมันได้แก้ด้วยตัวมัน และพร้อมได้ดูความเป็นจริงทั้งหลาย ที่มันแก้ด้วยความเป็นจริง

นี่ใจมันจึงได้เห็นความเป็นจริงที่เป็น สัจธรรม สัจธรรมเช่นนี้ มันไม่ได้แสดงตัวตนอยู่ในตำรา

ตำรามันเป็นสมมุติแสดงบัญญัติความหมายให้เห็นเป็นนัย ว่าสัจธรรมทั้งหลาย มันมีนัยประมาณนี้

ตำราทั้งหลายก็อธิบายมูลมาจากใจนี้

แต่พวกบ้าที่ใจอัปรีย์ มันเสือกเอาตำรานี้ ไปทิ่มแทงแสดงภูมิอวดใจตน

มันไม่เคยเลยที่จะไปเผชิญและเอาความตายเข้าไปแลก

มันเอาแค่ตัณหาเข้าไปแลก แล้วบอกว่ามันเป็นผู้รู้ธรรม

ผู้ที่เข้าไปเผชิญ เข้าไปแลกด้วยความตาย เอาความตายเข้าไปแลกธรรม เขาแลกและได้แก้ปัญหาตามนัยยะธรรม ที่รู้มายามเขาต้องเผชิญ

ธรรมทั้งหลายมันจึงแตกต่างกัน ดุจฟ้าและเหวที่ขนานกัน แม้จะอยู่ร่วมที่เดียวกัน

ธรรมนี้ เมื่อรอดออกมาเล่าสู่กันฟัง มันจึงฟังกันได้เฉพาะผู้ที่ติดตามกันมา ผู้ที่ติดตามกันมา มันจะเข้าใจเรื่องราวที่ได้แสดงธรรมและเจตนาธรรม

เอาพวกที่เอาแต่จดจำธรรม มันก็จะเอาแต่ธรรมที่มันจดจำ ตั้งมั่นในธรรมทั้งหลายที่มันจำอย่างไม่ถอดถอน

พอมาเผชิญธรรมที่ออกจากใจ ผิดไปจากที่มันจดจำ มันก็ฟาดฟันเอา อย่างไม่มีเหตุมีผล

มันรู้แค่ว่า พระพุทธเจ้าไม่ได้พูดไม่ได้กล่าวอย่างนี้ ผิดไปจากหนังสือที่มันมีที่มันจำ มันตัดสินด่วยความระยำของมันว่า นอกรีต นอกศาสนา เป็นสาวก ไม่ใช่ศาสดา

ไอ้พวกเหี้ยๆพวกนี้ มันเอาคำที่เขาแปลๆกันมา เป็นพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าไม่ได้พูดอย่างนั้นไม่ได้พูดอย่างนี้

พระองค์จะพูดไม่พูด ก็ไม่ควรจะยกคำมาฟาดฟันผู้อื่นเพราะความเห็นของตน ถ้ามันหัดรับฟังคำของผู้ที่มันฟาดฟันบ้าง มันก็คงจะคุยกันเรื่อง

แต่ไอ้เวรตะไลพวกนี้ มันไม่ฟัง มันจะให้แต่คนอื่นฟังคำของมัน แต่มันไม่ยอมฟังคำของผู้อื่น

มันอ้างตำรา อ้างพระสูตรยันเต ไอ้เหี้ยเอ๊ย ถ้ามันฟังและใคร่ครวญเอาซะบ้าง ในก็จะทราบชัดว่าที่มันกล่าวอ้างจากคำแห่งตำรา เนื้อหาและความหมายมันก็อยู่ในร่องเดียวกัน

ไม่ได้ฉีกแนวออกไปจากธรรมที่มันนำมาจากตำราอะไรเลย แค่สื่อให้เห็นสัจธรรมตามภาษาปัจจุบันเท่านั้น
หากไม่ได้นำมาบอกกล่าวกัน

พี่น้องข้าที่เขามีธรรม ต้องการธรรมมาดำเนินใจ

ก็จะไม่มีใครมาชี้ให้ ว่าอะไรเป็นอะไรในความหมายแห่งสัจธรรมที่มันตรงตามความเป็นจริง

แต่ไอ้พวกเหี้ยๆมันยังเข้ามาเสือกกับเหล่าพี่น้องข้า ว่าธรรมเหล่านี้ ไม่ใช่ธรรมแห่งพระพุทธองค์ พี่น้องเขาคุยกันภาษานักเลง

แต่ไอ้เวรบางคนมันเสือกมาพ่นสีซะนี่ ว่าคำเหล่านี้ ผู้ดีเขาไม่ใช้กัน

เมื่อตัวเองยึดดี ก็ควรไปดีหน้าบ้านและกลุ่มของตัวเอง อย่ามาเสือกเอาความดีที่ไม่มีเหี้ยอะไรของตนเอง มาเพ่งโทษ มาฟาดฟันพวกที่เขาที่เหี้ยๆก็แล้วกัน มันจะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้บาดหมางใจต่อกัน

เพราะสันดานเหี้ยๆ มันไม่ค่อยจะยอมพวกเหี้ยๆด้วยกันของมันอยู่แล้ว

คนอ่านหนังสือว่า หิวเจียนตาย

ความรู้สึกทางกาย ใจ ผัสสะต่างๆ มันไม่ได้เจียนตายอย่างผู้รับรู้อาการหรอก

คนเจียนตายซิ มันอธิบายภาษาเจียนตายได้ใกล้เคียง

มันชำนาญกับความรู้สึกเจียนตายนั่น

แค่อ่านแล้วมาอธิบายอาการเจียนตาย

มันก็แค่มโนเอา ว่ามันอย่างนี้อย่างนั้นไม่ตรงตามความเป็นเป็นจริงอะไรเลย

นี่ ธรรมก็เหมือนกัน

อะไรจำมาจากจด มันก็ได้แค่จด มันไม่ได้ออกมาจากใจ

อะไรออกมาจากใจ มันก็ได้ใจ ด้วยมันไม่ได้จำไม่ได้จด

เพื่อน้องๆ จะได้พอถอดถอนอะไรที่ยึดๆ ลงได้มั่ง

พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ทุกข์เพราะใจมันพ่ายกระแสสมมุติ ณ วันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง