นี้ เป็นคนที่พิจารณาอาหารจากบาตรเสมอ พิจารณาอย่างละเอียด
การพิจารณา ไม่ใช่ดมไปเคี้ยวไปเพื่อพิจารณารสชาติ ว่าขาดรสนั่นรสนี่เหมือนแม่ครัวเขา
การพิจารณานี้ เอาสติปัญญาเข้าไปตรอง
พอบวชนานเข้า มันก็เลยกลายเป็นการท่องจำไป ข้าเองนี้ ไม่เห็นด้วยกับการท่องบาลี ที่เป็นบทพิจารณาอาหาร มันเป็นได้แค่บ่นๆ ร้องเพลงเป็นทำนองออกมา ไม่ต่างกับหมามันเห่า
เพราะมันไม่ได้ขัดเกลาจิตใจอะไร แค่ท่องๆ ไปตามประเพณี มันถอดถอนอุปาทานตรงไหนไม่ได้
เมื่อเอาอาหารมารวมๆ กัน หวานเผ็ดเค็มมัน คลุกๆ รวมๆ กันไป
แต่ก่อนก็กินไม่ลง ท่องบาลี ก็กินไม่ลง จึงเลิกคิดที่จะพึ่งพาบาลี หันมาใช้วิธี พิจารณาภาษาไทยเราๆ นี่แหละแทน
ทีนี้ เวลารวมอาหารลงในบาตร ด้วยความที่ข้าเป็นคนเคร่งจัด เมื่อมีใครถวายอะไรมา ข้าก็จับเอามาเทรวมกันหมด นัยหนึ่งก็เพื่อให้ผู้คนเขาได้ชมกัน ว่านี่ พระดีๆ มันต้องกินกันแบบนี้
และข้าก็คิดว่า พระดีๆ เขาก็ทำกันแบบนี้ นี่เป็นการ ปรารภโลก และปรารภตนเองโดยไม่รู้ตัว ข้าทำเช่นนี้อยู่เป็นปีๆ มันเป็นการอวดดีซะมากกว่า
บางทีเขาถวายน้ำเขียวมา ข้าก็เทใส่รวมลงไปในข้าว ข้าวงี้เขียวปี๋ แถมใส่โอวัลตินลงไปอีกแก้ว ในนั้น มีทั้งข้าวที่เขียวปี๋ โอวัลติน ข้าวเหนียวทุเรียน น้ำพริก อะไรต่ออะไร คลุกๆ รวมๆ กันไปหมด
ข้ากินอยู่เช่นนี้ ตลอดห้าปีแรก ทั้งๆ ที่ใจก็ใคร่ครวญอยู่ตลอด ว่านี่มันเป็นการอวด และไม่ได้มรรคผลอะไร แต่ก็ไม่กล้าแยก เพราะกลัวธุดงค์แตก
ข้ามันถือสัจจะธุดงค์ ข้าต้องฉันครั้งเดียว มื้อเดียว หรือไม่ฉัน นี่… ข้ามันถือมั่นอยู่อย่างนี้ แต่ดูเหมือนมันอวดดี กับการกระทำอยู่ในที
มันไม่ได้ทำให้ใจดวงนี้ ถอดถอนอะไร ที่เป็นมรรคผล ในอาหารเรปฏิกูลสัญญาเลย มันเข้าไม่ถึงทิฏฐิ ถึงจะพิจารณาอย่างไร มันก็ยังมีความอร่อยลิ้นอยู่
มันแค่ยอมรับได้ว่า อาหารรวมกันข้าก็แดกได้ มันยัดเข้าไปสบายๆ หากการทำเช่นนี้เป็นของดี เข้ามรรคผลได้ หมาที่มันแดกอาหารรวมๆ มันก็เข้ามรรคผลได้เช่นกัน
ข้าจึงคิดว่าการเอาอาหารมารวมๆ กันนี้ ไม่ใช่เป็นการกระทำเพื่ออยู่ในกองกรรมฐาน อาหารเรปฏิกูลสัญญาล่ะ วิธีการน่ะพอใช่ แต่การพิจารณาจากพิธีการน่ะไม่ใช่
อรรถกถาจารย์แปลและให้ความหมายสืบๆ กันมาไม่ถูก ห้าปีที่ข้าฝึกอย่างอุกฤษฏ์ มันก็แค่เอาอาหารมารวมๆ กัน แล้วก็ท่องๆๆๆ มันเกาไม่ถูกที่คัน
มันยิ่งทำเหมือนพวกปัญญาอ่อน คิดอะไรไม่เป็น ทำไปตามโลกเขาว่า และตนเองว่า เรียกว่า ปรารภโลก และปรารภตนเอง แต่ไม่ได้ปรารภธรรมอะไรเลย
นี่..สำหรับข้านะ ตะก่อนเจ้าเดียร์มันมาอยู่กะข้า จะเห็นว่า ข้าไม่ทานน้ำสี น้ำแข็ง น้ำหวาน หรือน้ำอะไรที่ปรุงแต่ง หลังจากผ่านอาหารไปแล้ว ทุกคนก็เลยไม่ได้กินกัน
แต่ข้าตอบโจทย์คำถามที่ข้ากระทำ กับใจตัวเองไม่ได้ ว่าที่ทำ มันทำไปเพื่ออะไร เพราะที่ทำๆ ไป มันเป็นเพราะโลกเขาว่า และตนเองว่า ตามตำราและว่ากันสืบๆ ต่อๆ กันมา
มันตอบคำถามในใจไม่ได้ว่า มันเป็นกรรมฐานกอง อาหารเรปฏิกูลตรงไหน ที่สุด… วันหนึ่ง ข้าได้อาหารที่ชอบใจนักหนา น้องสาวส่งมาจากสวิตเซอร์แลนด์ เป็นอาหารที่ข้าคุ้นเคย จึงล่อซะเต็มคราบ
อยู่คนเดียวเกิดปวดขี้ขึ้นมา จึงลุกไปเอาขี้ออก ทั้งๆ ที่กำลังกินอาหารคาอยู่ ข้าเบ่งขี้ออกมา ปกติข้าจะขี้ครั้งหนึ่ง ก็โน่นห่างกันเจ็ดแปดวัน ถึงจะขี้ที เพราะกินอาหารน้อย
ครั้งนี้ล่อไปมาก มันคงผกผัน ออกมาเยี่ยมไวกว่าปกติหน่อย ข้าขี้ไปก็พิจารณาธรรมบางอย่างไป ซึ่งเป็นปกติของข้า ที่พิจารณาตามรู้กันเป็นสายแม้เวลาขี้
มันมาไล่พิจารณาเรื่องอาหารที่กินเข้าไป และกำลังไหลผ่านช่องตูดออกมา แวบเดียวเท่านั้น ความคิดมันจ้า ข้าเอามือเข้าไปรองขี้ ก่อนที่มันจะหล่นลงไปมุดน้ำหนี
ขี้ยาวก้อนขนาดเกือบคืบ วางพาดอยู่ในมือ ข้ามองมันอย่างพิจารณา ช็อกโกแลตเมื่อวานมันอยู่ไหนหนอ ไอ้ไก่ทอด แกงกะทิหมู ข้าวเหนียวหมู ขนมหวาน มันอยู่ไหนหนอ
มันซ่อนตัวอยู่ในก้อนความยาวกว่าคืบนี้ บนมือข้า ช็อกโกแลตจากสวิตที่แสนหอม ไหนลองดมดูซิ สาดดดด เอ๊ยยยย..!!! เหม็นชิบหายยย
ไหนๆๆๆๆ หมูทอดที่หอมชื่นใจน่ากิน เหี้ยยย เอ๊ยยยย เหม็นแผ่ออกไปยี่สิบแปดชั่วโคตร ข้าขยี้ๆๆๆๆ จนเละเต็มฝ่ามือ และดมดู เย๊ดเข้..เอ๊ยย เหม็นอัปรีย์จัญไรโคตรๆ
สิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ ที่เราแสวงหา สิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ ที่เราชื่นชอบและหามา สิ่งนี้ไม่ใช่เหรอ ที่เช้าตื่นขึ้นมา ต้องรีบหายัดห่าลงท้องกัน มันไม่ต้องพิจารณาในบาตรแล้วเพ้อเจ้อเป็นบทกวีแล้วละวะ ของจริงมันอยู่ตรงนี้
นี่แหละ มันเห็นๆ กันอยู่ มันปรุงแต่งมาให้เสร็จ พิจารณาและเห็นความจริงได้เลย อาหารเรปฏิกูลสัญญา มันอยู่ตรงนี้ ตรงที่มันปรุงมาให้ดูโดยธรรมชาติอย่างนี้
ไปนั่งบ่นเพ้อท่องจำมันจะไปเห็นอะไร นี่… เห็นไหม ศูนย์รวมอาหารอันเป็นที่ตั้งแห่งใจ มันรวมให้เป็นก้อนๆ ง่ายแก่การพิจารณา ตรงตามความเป็นจริงอย่างนี้ รูปอย่างนี้ กลิ่นอย่างนี้ รสอย่างนี้ ผัสสะอย่างนี้ เหี้ยเอ๊ยย เหม็นโคตรๆๆๆๆ
ไอ้อาหารสุก อาหารดิบก่อนยัดเข้าไป ยังไงก็อร่อย มันยังมีความหอมหวานรสชาติถูกใจจึงแดกลงไปได้คล่องคอ
หมามันก็แดกอย่างกูนี่แหละ หมามันบรรลุความจริงตรงไหน แม่งงงง ค้นหามาตั้งนาน เสือกมาซ่อนอยู่ในตูดกูนี่เอง เสือกไปหาในบาตร วิบากผลมันต้องผ่านรูตูดนี่ ของแท้
ข้าขยี้ขยำๆๆๆๆๆ แล้วมาดมซ้ำๆ สัสสส เอ๊ย..มันเป็นอาหารที่เหม็นระยำ และความเหม็นอย่างระยำนี้ มันหมกอยู่ในตัวตนที่หลงว่าผิวพรรณงามตาสวยงามนี้ ดมแล้วก็จะอ้วก กูก็เคยหลงผิวที่สร้างขึ้นมาจากขี้ และห่อขี้ เป็นส้วมเคลื่อนที่มาแสนนาน
นี่.. กูกำลังอ้วกขี้ตัวเองอีกแล้ว ข้าจึงเอามาแปะเเหมะลงไปที่หน้าผาก แล้วลากผ่านหน้าผ่านจมูกผ่านปาก ข้าจะดูใจมัน เป็นไง เหม็นไหม… มันเหม็นน่ะเหม็นอยู่ แล้วรังเกียจไหม… มันเห็นว่าใจนี้ยังรังเกียจ
เมื่อรังเกียจ ก็ต้องดีดความน่ารังเกียจมันออกไป เรื่องขี้ยังรังเกียจอีกหรือ เพราะมันผ่านเรื่องเทขี้มานานแล้ว ตอนนี้มันกำลังวิจัยงานขั้นด๊อกเตอร์อยู่
ข้าจึงล้วงลงไปในโถส้วม หยิบมาอีกก้อน ละเลงลงไปบนหัวและที่หน้า นี่..สันดานหยาบๆ อย่างข้า มันต้องเจอกันแบบนี้ จะได้ไม่หลงกาย
“…ขี้นี้ก็เป็นกาย เหม็นขี้นี้ มันก็อาการแห่งกาย จะทำพระนิพพานให้แจ้ง ขืนยังมัวห่วงนั่นห่วงนี่ มันก็ไม่ต้องแจ้ง…”
ข้านี้เหม็นกับขี้ตัวเองเต็มหัว หายปวดขี้แล้วลุกออกมากินต่อ ข้าจะกินทั้งๆ ที่หัวและหน้ามันติดขี้นี่แหละ นี่..คนมันบ้า เพราะบ้าเช่นนี้ ใครมาซ่าๆข้าฟัดจมเขี้ยว
ที่สุดก็กินได้ ช็อกโกแลตมันก็หอมอย่างช็อกโกแลต เดี๋ยวเหอะ พอมึงผ่านกู มึงก็จะหอมแบบขี้ ที่เปรอะอยู่บนหน้าและหัวกูนี่แหละ ไอ้ช็อกโกแลตที่น่าแดกเอ๋ย
ข้ารู้ด้วยใจที่มันประจักษ์จริงๆ มันเข้าถึงอารมณ์แห่งความเป็นจริง นี่แหละ มันเข้าถึงกองอาหารเรปฏิกูลสัญญา เพราะกองกรรมฐานมันขึ้นปรากฏยืนยันได้ด้วยใจ มาตลอดจนตราบเท่าทุกวันนี้
ว่าไอ้ที่แสวงหาและน่ายินดีในอาหาร มันเป็นกิเลสตัวหลงที่เราแยกออกจากมันไม่ได้เลย
มันไม่รู้ตรงตามความเป็นจริงว่า สิ่งของที่แสวงหามาด้วยความลำบากทั้งหลาย มันเป็นแค่ขี้ที่เขาไล่ลงส้วมกันทั้งนั้น
ไอ้ที่เขาเอาอาหารมาคลุกๆ รวมๆ กัน ก็เพื่อการกินการอยู่ให้มันง่ายๆ ไม่ต้องเลือกมาก
การอยู่ง่ายกินง่าย ทำให้ง่ายต่อการเจริญมรรคผล
ข้าเองเข้าถึงธรรมแห่งกองกรรมฐานแห่งอาหารเรปฏิกูลด้วยวิธีนี้ อาหารทั้งหลาย จึงไม่มีค่าอะไรแห่งการแสวงหาและโหยหา อะไรให้มากเรื่องมากความอีกต่อไปอีกเลย อะไรก็แดกๆ ยัดๆ เข้าไปได้
แต่การแดกๆ ยัดๆ เข้าไปนี้ มันแดกๆ ยัดๆ เข้าไปด้วยความเข้าใจและรู้จริง มันตอบโจทย์ที่เจ้าของอย่างข้า สงสัยได้
นี่..ธรรมทั้งหลายที่ไหลออกมา ข้าต้องฝ่าความตายเข้าไปแลกหามาเช่นนี้ พวกเราบางคนมันไม่เคารพธรรม เห็นธรรมที่ข้าแสดง เป็นแค่ของเล่นหนุกๆ ให้ความใส่ใจน้อยไป
ฟังแล้วยี้ น่าคลื่นไส้ มึงก็ยี้ก็อ้วก ก็น่าคลื่นไส้ไปเหอะ ในท้องมึงมันอมหมกไปด้วยขี้และเหล่าหนอนทั้งนั้น เห็นตัวเองบ้างไหม แล้วแหกปากว่าอยากไปนิพพาน ไอ้ขี้โม้..!!!
เอาละ คืนนี้พอกันแค่นี้ ขอให้โชคดี และมีดวงตาเห็นธรรม สวัสดีทุกคน…
***************************************************************
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 14 ตุลาคม 2557
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
