มองเห็น สัจธรรม….ท่อน 1

…เช้านี้ว่าง จะเล่าอะไรให้ฟังดีไหม ธรรมดาเล่าอยู่ในไลน์ เช้านี้จะเล่าในเฟส แม่ไก่แจ้สีนวล มันกกไข่ของมัน อย่างทนุถนอม ยามที่ข้าเข้าไปใกล้ มันจะพองขนขู่ เสียงฟ่อๆๆ ว่าฉันไล่เธอนะ 

ข้าเองก็ชอบแกล้งสัตว์เป็นสันดาน เวลามันฟัก มันต้องอดอาหาร จึงเอาข้าวสวยมาล่อแถวๆ จมูกมัน พอมันจิกซักครั้ง มันก็อยากจิกกินอีก ด้วยความหิว 

หวัดดีทุกคนนะจ้า กำลังจะเล่านิทานนะจ้า แต่งกันสดๆ วันนี้โม้นอกไลน์ พวกนั้นก็เป็นลูกไก่ที่ค่อยไปฟัก คุคุ

ทีนี้ เมื่อข้าให้มันจิก กินซักจึ๊กสองจึ๊ก ข้าก็ล่อให้มันออกมาจากรัง แม่ไก่เขาไม่ได้รับอาหารมาหลายวัน จึงค่อยๆ ลุกออกมาตามกระแสหิว มันพองขนร้อง กุ๊กๆๆๆ

หันมองไข่ทีนึง หันมองข้าวสวยในมือข้าทีนึง นี่ สายใยแห่งแม่ ที่เป็นสัตว์ มันมีสูง ที่สุด มันก็หันหลังให้ข้า เดินกลับไปกกไข่ของมันต่อ ความเป็นแม่ มันยอมตัดใจจากอาหารที่มันคุ้นลิ้น นี่..เป็นความคิด ความรู้สึก หรือสัญชาติญาณ ใครหนอ…ไปสอนมัน

แม้มันจะหิวแสนหิว เพราะลุกตามออกมาจิกข้าวสวย ในมือข้า มันก็ยอมตัดใจ หันกลับไปหาไข่ ที่ภายในซ่อนลูกๆ ไว้เช่นเดิม

ใจของสัตว์…มันสุดยอด ความเป็นแม่นี้มันมีสูง ความห่วงหาอาดูรต่อลูกน้อย มันโยงใยห่วงหาให้กลับไปหลง นี่…ธรรชาติแห่งอุปาทาน ในความรัก มันทำให้หลง

และความหลงนี้ ทำให้มันต้องกลับมาเกิดอีก หากย้อนกลับไปเมื่อปีก่อน เจ้าแม่ไก่ตัวนี้ ก็คือ แม่ไก่ตัวนั้นที่โดน อีเหลือมกิน มันโดนกินสิ้นชีพไปแล้ว ทำให้มันต้องกลับมาเกิดเป็นไก่อีก …..รู้ได้ไง ..??? คุคุ ก็โม้ๆไปงั้น

ธรรมชาตของสัตว์ในภูมิเดรัจฉาน ปกติส่วนใหญ่เลย เมื่อสิ้นชีพ ดวงวิญญาณจะไปเกิดเป็นสัตว์ในทันที ตามผลวิบาก

เพราะความที่เขาอยู่ในอบายแห่งสัตว์อยู่แล้ว เป็นอบายที่ต้องชดใช้ ในการฟอกจิต แต่แม่ไก่ตัวนั้น กว่าจะได้กลับมาเป็นสัตว์อีก ต้องผ่านรอบไปเป็นเวลา ขวบปี

ความจริงในภูมิแห่งพลังงานมันไม่มีเวลาหรอก แต่ที่เราเห็นว่ากว่าจะมาเกิด ใช้เวลาเป็นปี เป็นเพราะ วิบากเขา ใกล้พ้นจากภูมิอบาย

แต่เพราะใจที่จิกกับการฟักไข่นี่แหละ ทำให้ต้องกลับมาเกิดเป็นไก่อีก เพราะแม่นาง โดนอีเหลือมกิน ขณะกำลังฟักไข่ แม้ไข่ ก็โดนอีเหลือมแดกเรียบ นี่..หากเจ้าแม่ไก่ตัวนั้น มันนึกถึงข้า

มันก็จะได้พ้นภูมิ กลับมาเกิดเป็นคน หรือเทวดาได้ เพราะกุศลที่แม่ไก่เคยสร้างไว้ มันมีอยู่ แต่ความห่วงและหลงในรูป คือไข่ ทำให้ความเป็นสัตว์ ต้องหวลกลับมาใหม่ นี่…ความเป็นสัตัว์ ทำให้ไม่สามารถรู้จักกับหลัก อริยสัจ คือกระแสแห่งเหตุและผลได้

ผู้ไม่รู้จักหลักอริยสัจ ย่อมต้องทุรนทุรายอยู่ในภูมิกระแสแห่งวัฏฏะ อันยาวนานตลอดไป พวกเราเป็นคน ย่อมมีปัญญาที่จะรู้จักได้

แต่คนอย่างเรา กลับเอาปัญญาไปใช้ กับการหลงรูป มันก็ไม่ต่างกับแม่ไก่ ที่หลงไข่ แต่หากเรามองอย่างโลก นี่เป็นความรัก ที่เอกอุจากแม่ ที่มีความห่วงใยในลูก ดูแล้วน่าชื่นชม

ความน่าชื่นชมนี้ มันเป็นกิเลส แต่เราไม่รู้ ความไม่รู้นี้ ทำให้เราต้องหลงในวัฏฏะ อย่างหาทางออกไม่เจอ ที่สุด เราอาจกลับไปเป็นแม่ไก่แจ้

แม่ไก่แจ้ เธอกลับไปกกไข่ เธอไม่สนใจข้าวสวยจากมือข้า ข้าเอาไปยื่นใกล้ๆ ปาก มันก็ไม่จิก ภาษาเราเขาเรียกว่า งอน แต่ความจริง แม่ไก่ เธอตัดใจ หากเธอ จิกต่อไป เธอต้องตามรสอาหารที่ล่อ ให้เดินออกมาอีก

สัญชาติญาณทำให้ไม่ยอมจิก การจิกกิน อาจทำให้ต้องพรากออกไปจากไข่ ที่แสนรัก นี่..โปรแกรมจิตแห่งสัตว์ มันแสดงออกตรงๆ มันไม่ปกปิดซ่อนเร้น เราอ่านรหัสมันออกรึเปล่า

ที่สุด ไข่ทั้งเก้าฟองก็แตกออกมาเป็นลูกเจี๊ยบ ลูกเจี๊ยบน่ารัก ซุกไปซุกมาตามตัวตามขนแม่ ข้านี้มักเข้าไปแหย่แม่มันบ่อยๆ ทั้งวัน

มันรักและหวงแหนลูกเจ๊ยบของมัน หลายตัวที่เป็นลูกเจี๊ยบ ก็คือเจ้าไก่ ตัวเก่าๆ ที่โดน เจ้าเหลือมแดก จิตวิญญาณมันไม่ได้ไปไหนเลย มันตายตรงไหน หากเหตุปัจจัยพร้อม มันก็เกิดที่ตรงนั้น

เพราะนี่เป็นภูมิ แห่งอบาย ไอ้โต้งที่มาเกิดเป็นลูกเจี๊ยบ มันก็สาวสายใยมาจาก ใจที่ติดแม่ไก่แจ้ มันเป็นเจ้าแห่งแม่ไก่ มันหวงและหลงรักแม่ไก่ ใจที่ยึดมันมีสายใย ทำให้มันต้องกลับมาเกิดเป็นลูกไก่อีก

ลูกไก่ทั้ง เก้าตัว มีชีวิตใหม่ มันซุกซนและน่ารัก มันไม่หลงเหลือความอหังการ์ ที่มันเคยภูมิใจในอดีตเลย มันก็แค่ลูกไก่น้อยๆ ที่ไร้เดียงสา

มันไม่ใช่ไอ้โต้งตัวนั้นซะแล้ว แม่ไก่แจ้ พาลูกๆ ออกไปคุ้ยเขี่ยอาหาร อาหารไก่อย่างดี ใส่ถาดไว้ให้ มันก็ยังเอาตีนไปขุ้ยเขี่ย มันน่าบ้องกระโหลก นางแม่ไก่ กองให้กินดีๆ ดันใช้ตีนเขี่ยออกซะกระจาย

มันเอาปากคาบอาหารแล้วปล่อย มันร้องกุ๊กๆๆๆ เรียกลูกไก่ อาหารเม็ดไหนก้อนใหญ่ๆ มันก็จะบี้จะขบด้วยปากให้เล็กร้องกุ๊กๆๆๆ ในลำคอ เรียกลูกไก่ให้มากิน

ตัวมันน่ะ ไม่ค่อยกินหรอก มันทำให้ลูกมันกินก่อน มันจิกแล้วปล่อยๆๆๆๆ มองดูลูกๆ อยู่นิ่งๆ ร้องกุ๊กๆ แล้วจิกปล่อยอีก

มันสอนให้ลูกจิกเป็น มันรักลูก ความเป็นแม่ ของสัตว์โลก มันรักลูก อีนวลหมาตัวโต แค่เดินผ่าน ธรรมดามันกลัวอีนวล แต่วันนี้ มันยอมตายเพื่อลูกได้ มันกระโดดถีบหน้าอีนวล อีนวลงงๆ หันมามองข้า

อีนวลมันฟ้องข้า ว่าอีห่านี่ อยู่ๆ มาถีบหน้าหนู ข้าต้องลูบหัวอีนวล ปลอบใจมันว่าเอาน่า ความรักของแม่ แกไม่ต้องเสียใจ โดนถีบหน้าเล็กน้อย ทนๆ ไป มันได้บุญ

อีนวลก็แสนดี มันไม่เคยกัดไก่ แม้บางครั้งลูกไก่ จะไปซุกใกล้ๆ มัน มันมักจะมองมาทางข้า เหมือนจะฟ้องว่า มันไม่ได้กัดไก่อะไรเลยนะ

แม่ไก่แจ้ เมื่ออีนวลมันยอมให้ถีบ มันก็อยากขันแบบไก่ตัวผู้ มันชูคอ และลำพองใจ ว่าใครๆ ก็ยอมมัน แม้แต่ข้า บางครั้งมันก็กระโดดถีบ แต่ข้าไม่ใช่อีนวล ข้าเลยป๊าบเข้าให้ ด้วยลูกแป มันจึงรู้ว่า อะไรควรถีบ อะไรไม่ควรถีบ

มันรักและดูแลลูกมันอย่างดี นี่…ความเป็นแม่ มันรักและผูกพันลูก มันดูแลและเลี้ยงดูลูกๆ จนแข็งแรง ลูกๆ มัน โดนอีกาล่อไปบ้าง โดนอีนวลแกล้งเหยียบไปบ้าง โดนงูเห่า งูจงอางชวนไปนอนในท้องบ้าง

ตอนนี้ มันเหลือลูกอยู่ สี่ตัว มันไม่เคยเสียใจอะไรเลย ที่ลูกมันตาย และหายไป ทั้งๆ ที่มันก็รักและยอมตายแทนลูกๆ ได้

นี่..สัตว์มันเป็นเช่นนี้ มาวันนี้ หลังผ่านไปแล้วเดือนเศษ เมื่อวาน เจ้าลูกไก่ร้องหาแม่ ข้าคิดว่าแม่มันหายไปไหน หรือตายไป ที่ไหนได้ แม่มันทิ้งลูกๆ ทั้งสี่ไปซะแล้ว

ลูกตัวไหนเข้ามาใกล้ มันจะจิกและตี แล้วมันก็บินหนีหายไป ลูกเจี๊ยบทั้งสี่ งง กับการผันเปลี่ยนไปของแม่ที่มันรัก ที่สุด มันก็ต้องยอมแยกจาก และอยู่รวมกลุ่มกันสี่ตัว อย่างเดียวดาย

มันกลายเป็นลูกกำพร้า แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินไป ตกกลางคืน ข้ามองไม่เห็นลูกไก่ สงสัยว่า แม่มันคงเอาไป แต่ข้าก็หาแม่มันไม่เจอ จึงไปดูตรงที่มันเคยนอนข้างกองไม้

ที่ตรงนั้น ลูกไก่สี่ตัว มันนอนซุกตัวกันอยู่ โดยไร้แม่ มันนอนอย่างไร้ผู้ที่เคยซุก มันเป็นลูกกำพร้าที่แม่ทิ้ง ดูแล้วมันก็น่าสงสาร

ข้าจับเอาไปนอนในกล่อง ตรงที่อีนวลนอน ตอนนี้ อีนวลเลยต้องมาเป็นแม่ ของลูกไก่แทน แม่ไก่ทิ้งลูกไก่ไปแล้ว

ทุกชีวิต มันต้องมีจุดเริ่มต้นใหม่เสมอ ลูกไก่สี่ตัว ก็ต้องเริ่มชีวิตใหม่ หากต้องการมีชีวิตต่อไป ใจเจ้าก็ต้องสู้ เรา..เป็นคนที่มีปัญญาอยู่ โดนนิดโดนหน่อย จงตั้งมั่นไว้ อย่าได้ ไปอายลูกไก่กำพร้าเชียว

ข้าเห็นอย่างนี้มาหลายคลอก ถึงที่สุด แม้ว่ารักแสนรัก หวงแสนหวง ยอมตายเพื่อเธอได้ ที่สุด….มันก็ทิ้ง เหมือนแม่ไก่ที่ทิ้งลูก

นี่..คือใจที่เป็นสัตว์ คล้ายๆ ไก่ ที่มันสิงใจ อยู่ในร่างคน เรา….เคยโดนทอดคนที่เคยแสนรักทอดทิ้งกันรึยัง ถ้ายัง เกิดมาแม่งโคตรเชย..!!

เช้านี้หวัดดีนะจ๊ะ เด็กๆ น้องๆ เขามากันแล้ว หวัดดี…!!!!

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 25 เมษายน 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง