โกง

*** “โกง” ***

มนุษยเรานั้นมีชีวิตเอาลมหายใจกระแทกจมูก ได้ไม่กี่สิบปี ก็นอนราบยาวเป็นใส้กรอกเหนือเตาถ่าน

เยอะแยะที่เกิดมาแล้วโกง มีชีวิตอยู่ได้ ด้วยการโกงคนอื่น จนดูว่ามีความสุข

คนโกงคนอื่นนี่ มันไม่มีความสุขนะท่าน มันมีวิบากส่งผลให้ท่าน เจอแต่เรื่องเลวร้ายตลอดชีวิต

บางท่านนี่ โกงจนเป็นนิสัย แค่โกงเล็กน้อย ไม่หนำใจเขาจะมองไม่เห็นการโกงที่เขาโกง

การโกงเล็กน้อย ถือว่านั้นเป็นความดี ที่เขาให้คุณแล้ว เขาไม่ใช่คนโกง

ถ้าโกงเขาต้องโกงมากๆ ต้องเห็นผลชัดเจน อย่างเช่น ถ้าคนเลือกตั้ง 20 ล้าน

แต่ผลคะแนนมาซัก 26 ล้าน เออ..อย่างนี้แหละเรียกว่าโกง

แต่ใครโกงละ..ในเมื่อทุกคนต่างก็ทำหน้าที่อย่างบริสุทธิ์ ตรงไปตรงมากันทั้งนั้น

คนดีๆนี่ เขาไม่คตโกงกัน แต่คนเลวขั้นอัปรีย์นี่ โกงทุกอย่างเพื่อตัวเอง

ชีวิตนั้นมีอยู่ไม่นาน ความแก่มันมาเยือนให้เห็น ว่ามึงๆทั้งหลายต้องไปจากโลกนี้แน่ๆ

หลายคนเข้าใจว่าตายแล้วสิ้นสูญกัน จบกัน จึงเพลินกับการโกงที่ตนได้มาโดยไม่ชอบธรรม

การโกงผืนแผ่นดินนั้น มันเป็นบาปหนาและมหันต์ต่อจิตวิญญาน

ชะตากรรมของผู้ที่โกงผืนแผ่นดิน มักตกต่ำย่อยยับและอับจน

หลายคนไม่ได้จนเงินน่ะ แต่อับจนมิตรไมตรีต่อใครๆ

เงินซื้อความทุกข์ยากต่อสังขารไม่ได้ ซื้อกรรมที่ต้องเผชิญไม่ได้

เมื่อใดที่กรรมมาให้ผล เงินทองทั้งหลาย ไม่มีค่าอะไรที่จะยึดยื้อหยุดผลร้ายนั้น ที่เราได้เคยกระทำ

คนโกง ที่ยังโกง เพราะผลแห่งการคดโกง มันยังไม่มาให้ผล

แม้ให้ผลเพราะมันแสดงอยู่ แต่มันยังไม่ถึงทิฏฐิเจ้าของน่ะ จึงดูว่า ตัวเองไม่มีผลอะไรจากการคดโกง

คนดีๆมากมายเมื่อกุศลให้ผลจนมีอำนาจวาสนาล้นจากความดี

ความดีที่มี ก็แตกลายคุมความดีไม่อยู่ด้วยมนต์ตราและอำนาจของกิเลส ที่โถมมาด้วยอำนาจวาสนานั้น

คนดีๆก็กลายเป็นคนโกง โกงทุกอย่างโกงทุกเรื่อง เพื่อผลประโยชน์ของตัวเองและพวกพ้อง

นี่..โกงอย่างสุจริต มองไม่เห็นอาการโกงของตน เพราะเริ่มเข้าสู่การเป็นสันดาน

คนที่โกงจนเป็นสันดานนี่ ชีวิตเบื้องหลังความตายนี่มืดบอด

ชีวิตเมื่อมีเกิด ก็มีแก่ มีเจ็บ และมีตาย นี่เป็นธรรมดา

อย่าอยู่อย่างอายหมา ที่อย่างน้อย มันก็ไม่กัดใคร เพราะน้อยใจที่มันไม่ได้โกง

ผืนแผ่นดินมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดูแล คนแย่ๆที่ทำลายผืนแผ่นดิน จะไม่มีแผ่นดินเป็นที่ยืน

เมฆหมอกการโกงมันคลุมครอบผืนแผ่นดิน ผืนแผ่นดินรอฝนพรำมาชำระล้าง

ฝนเอยเจ้าอยู่ไหน เจ้าเป็นใครที่จะลงมาชะล้างให้แก่แผ่นดิน

พระธรรมเทศนาวันที่ 25 มีนาคม พ.ศ. 2562

โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง