นึกว่าหนังเหนียว

**** “นึกว่าหนังเหนียว” ****

ขอสาธุคุณให้มีความสุขความเจริญ…

คนสงสัยภาพประกอบมาถึงสาเหตุ ที่หูฉีกเลือกกรัง

เดี๋ยวเล่าให้ฟัง…

มีคนสงสัยว่าพระอาจารย์ธรรมกะนี่หนังเหนียว

มีกำลังจิตแรงกล้า อะไรก็ทำร้ายทำลายไม่ได้

มีคาถา เวทย์มนต์ เทวดารักษา ภาพนี่ยืนยันได้ถึงความเป็นจริง

ข้านี่ไม่มีห้องหับอะไรเป็นที่นอน นอนไปทั่วแหละ

ตามป่าตามถ้ำ ตามโคนไม้ นอนแบบเปิดโล่งๆ

ช่วงสองสามปีมานี่ มานอนบนเคาเตอร์หินข้างห้องส้วม

ที่นี่ เป็นป่า พวกงูพวกสัตว์มีพิษ ตะขาบ แมลงป่อง มันมีเยอะ

เมื่อไม่กี่วันก่อน ราวเที่ยงคืน ออกจากสมาธิแผ่เมตตาแล้วล้มตัวพัก

หลับไปแล้ว มีความรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมันมุดเข้ามาใต้ผ้า

แล้วมันก็มาสงบนิ่งอยู่ข้างตัว

จึงเอามือไปปัดตามสัญชาติญาณ ปรากฏว่า.. มันดิ้นและส่ายไปมา

ความรู้สึกมันตื่นขึ้นมาจึงกระโดดลงจากเคาเตอร์หินที่นอน

แต่เพราะความมืด มือที่ยันขอบหินมันยันเอาอากาศ

ตัวก็เลยล้มฟาดเอาหัวกระแทกเข้าให้กับขอบหิน

แล้วหล่นดังตุ๊บ มาฟาดกับพื้นอีกที

ลุกขึ้นหาไฟฉาย ส่งไปที่ ที่นอน

ก็เจองูตัวเท่าหัวแม่มือ มันเลื้อยเข้าไปขดใต้หมอน

จริงๆแล้วที่นอนข้านี่ มันมีงูเลื้อยขึ้นมานอนด้วยบ่อยๆ ตะขาบมั่ง แมลงป่องมั่ง

ส่วนใหญ่ก็ต่างฝ่ายต่างนอน ไม่เคยทำร้ายอะไรกัน

เป็นแต่ข้านี่แหละ อดเสียวไม่ได้ เวลามันมานอนขดข้างๆหัว ห่างไม่ถึงคืบ

แต่ครั้งนี้ออกจากสมาธิ มันเพิ่งพักไม่นาน มันดิ่งลึก มีแต่สัญชาติญาณ

พอเอื้อมมือไปปัด รู้ว่ามีบางอย่าง กายมันก็เลยกระโดดถอยห่าง

ผลก็หล่นฟาดเอาขอบหินและหล่นดังตุ๊บ

จับงูเอาไปปล่อยแล้วเรียกพระมาทำแผลให้ ราวตีหนึ่ง

มันเข้าทัดดอกไม้พอดี เลือดทะลัก หูฉีกเกือบขาดออกจากกัน

กระดูกหูอ่อนหักและเป็นรูแยกออก

เจ็บชิบหายตอนพระวินทำแผลให้

เพราะพระวินแกจะเป็นลมเอา มือไม้สั่น

เช็ดๆ เลือดเสร็จ ก็ไล่ให้ทุกคนไปนอน

ส่วนข้าก็นั่งสมาธิ ข่มเวทนาไปยันเช้า

เลือดมันเลยไหลออกมาแห้งกรัง ติดหน้า

มันไหลออกมาอย่างนั่นแหละเป็นกอง แห้งเต็มตูดที่นั่ง

ตอนเช้าเขาก็เข้ามาทำแผลกันให้อีก

ข้าบอกว่าไม่ต้อง เลยไปกินข้าวกันก่อน

กินเสร็จก็ออกมาล้างคราบเลือดกัน

กินยาแก้อักเสบแล้วขึ้นไปทำงาน

สองสามวันหูที่ฉีกขาดมันก็ติดกัน

ข้าไม่ค่อยเดือดร้อนเรื่องบาดแผล

คนที่เดือดร้อน คือคนข้างๆ ทั้งนั้น

เขาเจ็บและร้องอูยๆๆ กันแทน

เลือดไหลอยู่สองวัน มันก็เริ่มแห้ง

ตอนนี้หายแล้ว แต่ได้หูใหม่ที่ไม่เหมือนหูเก่า

ดีซะอีกคนจะได้จำไม่ผิดตัว

นี่เป็นวิบากอย่างหนึ่งที่ต้องเผชิญ ทุกคนมีวิบาก

เวทนาอันแรงกล้า ทำให้มองเห็นความจริงชัดเจนแห่งการเกิดกำเนิดมา

เราเจ็บเป็นธรรมดา แก่เป็นธรรมดา ตายเป็นธรรมดา

ทุกคนเหมือนกันหมด ไม่ว่าใคร ธรรมชาติไม่ได้แยกแยะว่านี่ พระพุทธเจ้า นี่ปุถุชน

ทุกคนต่างต้องเผชิญวิบากไม่แตกต่างกัน

ทุกคน ต้องแก่ เจ็บ ตาย เหมือนกันทุกคน

เรา..จึงไม่ควรตกไปในกระแสที่เอาแต่ใจตนเอง ด้วยความโกรธ เกลียด อาฆาต ซึ่งกันและกัน

เพราะเราต่างมีเวลาอยู่ดูแลหน้ากัน เหลืออีกไม่กี่วันแล้ว ในแต่ละคน

พระธรรมเทศนา วันที่ 20 พฤศจิกายน 2560 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง