โลภ โกรธ หลง

ศิษย์: ถ้าต้องไม่มี โลภ โกรธ หลง ก็ดีนะ คนส่วนใหญ่มีและเป็นกันทั้งนั้นปลงเถอะ หนูไม่อยากมี โลภ โกรธ หลง เจ้าค่ะ 

พอจ.: หากจะอธิบายให้เห็นภาพมันจะยาว มันเป็นอาการของจิตหนู และข้าเองได้อธิบายไปมากแล้ว หัวหนูๆรับกันไม่ได้ ในหนังสือที่เอ๋พิมพ์ไว้ ก็อธิบาย แต่หนูๆลืมหมด

เวลาพูดคุยกัน ข้าก็มักอธิบายแทรก แต่หนูๆไม่ค่อยรับ แต่ไม่เป็นไร ข้ายังไม่ตาย ยังรับใช้ได้ ขอให้ เจ้าพ่อประคุณถามมาเหอะ เต็มใจ ดีกว่าไปคลุกกับเรื่องหีๆควยๆกันมัวเมา ถามธรรมข้ายินดี

โลภ โกรธ หลง นี้เป็นชื่อเรียกอาการของจิต มันเป็นธรรมชาติ ที่เกิดจากการปรุงแต่ง เป็นฐานรองรับชีวิตให้ดำเนินไป สัตว์ มันก็มีโลภ การแย่งชิงอาหาร การหวงแหนความต้องการใดๆ ที่มันต้องดิ้นรนเพื่อเอาชีวิตให้รอด ต่างอาศัยโลภทั้งนั้น

การโกรธ เป็นอาการของจิต ที่ปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อรักษาชีวิต หากสัตว์ไม่มีโกรธ ชีวิตจะสูญพันธุ์หมด การปกป้องชีวิต เป็นโปรแกรมจิต ที่ปรุงขึ้นมาผลักใสในสิ่งที่เป็นอันตรายต่อรูปและนาม

อะไรที่ผิดไปจากการปรุงตามโปรแกรมสัญญา ที่ไม่ใช่ ไม่ถูกใจ มันจะผลักออกขับดันไว้ก่อน การโกรธนี่มีคุณ ความโลภนี้ก็มีคุณ ต่อการดำเนินชีวิต เพียงแต่เราไม่รู้จักมัน และเราต่างมีมุมมองในแง่เดียว เป็นเครื่องดำเนินชีวิต

หลง เป็นอาการแห่งจิต ที่ปรุงขึ้นมา เพื่อให้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร แล้วยึดเอาสิ่งที่ปรุงนั้นเป็นตัวตนของจริง เป็นจริงๆ ใช่จริงๆ

หลงนี้เป็นอาการหนึ่งของตัวตน จิตมันสร้างตัวปกป้องรูปขึ้นมา อาการหลงนี้เป็นตัวปกป้อง และเราก็จำเป็นต้องหลงกันทุกคน เพื่อความอยู่รอดของชีวิต

ตลกมากๆเลย สำหรับเราผู้เป็นปุถุชน ที่พยามไม่โกรธ ไม่โลภ ไม่หลง พุทธศาสนาไม่ได้สอนให้ตัด โกรธ โลภ หลง พุทธศาสนาชี้ให้เห็น ความโกรธ โลภ หลง

ถ้าเราไหลลงไปในกระแสโดยไร้แรงต้าน มันจะเป็นภัยเป็นทุกข์ให้กับใจเรา เขาชี้ให้รู้จักและมีสติเบรคๆมัน แต่เราไม่รู้ จึงไปเป็นเจ้าของมัน เราจึงเป็นผู้โกรธ ผู้โลภ ผู้หลง เราเป็นหมดเลย

แล้วเราจะตัดเรากันได้ยังใง ในเมื่อใจเรา มันใช้ โลภ โกรธ หลง เป็นเครื่องอยู่ แต่เราอย่าอยู่ใน โลภ โกรธ หลง ก็แล้วกัน….

โลภ โกรธ หลง มันเป็นธรรมชาติของใจ มันเป็นกันทั้งโลก อดีตย้อนกลับไปเท่าใหร่ มันก็มีไอ้ตัวนี้ อนาคตไกลอีกยาวนานเท่าไหร่ ใจของสัตว์ก็ยังมี โลภ โกรธ หลง มันอยู่คู่สัตว์โลกมานาน

พุทธศาสนาได้ชี้ให้เห็น ความทุกข์ที่เกิดจากอำนาจ โลภ โกรธ หลง การตัดอาการ โลภ โกรธ หลง นี้ เป็นเรื่องของศาสนาพราหมณ์ เขาชี้มานานกว่าพุทธ แต่หากเราคุยกันในห้องไลน์นี้ มันจะไม่รู้เรื่อง มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

พุทธเรา ชี้ให้รู้จัก เพราะเราจะไปตัด โลภ โกรธ หลง มันตัดไม่ได้ มันเป็นอาการแห่งอวิชา ที่หล่อเลี้ยงวัฏฏะนี้มา มันอยู่คู่กับโลกมาอย่างช้านาน

เมื่อผู้ทรงคุณ รู้จักอวิชา ก็รู้จักโลภ โกรธ หลง ว่าเป็นอาการหนึ่ง เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่กำเนิดมา มันเป็นของมันเช่นนั้นเอง โลภ โกรธ หลง จึงไม่สามารถครองใจของผู้ทรงคุณ ที่รู้จัก อวิชา มันเป็นแค่โปรแกรมสัญญา ที่มันทำหน้าที่ของมัน เท่านั้นเอง ท่านจึงไม่ตกลงไปในกระแสของมันอีกต่อไป

เรารู้จักมันดีไหม หากรู้จักมันดี มันไม่มีโทษภัยใดใดกับใจเรา แต่อยู่ไป โดยไม่รู้จักมันนี่ซิ มันเป็นตัวมหันต์ภัย ที่กินใจให้เราระทมทุกข์ ตลอด อนันตการ