นางแหวกวงล้อมฝ่าเปลวเพลิงท
สภาวจิต ย่อมรู้ได้ ว่าท่านนี้เคยเป็นแม่เราเมื
ท่านต้องคตโกง ฆ่าฟัน เหยียบย่ำผู้อื่น เพื่อให้ได้มาเพื่อลูกอันเป
ท่านเอง ก็โดนตระกูลเหยียบย่ำมาก่อน
ท่านนี้ ก็ได้ทำบุญกุศลไว้เยอะ ทานที่ได้กระทำไว้ เยอะมากมายไม่ได้ช่วยให้ท่า
ท่านใช้เงินอันมหาศาล ในการทำทาน เพื่อชดใช้ และเป็นเครื่องถ่ายโทษ ที่ท่านได้ทำกรรมกับผู้อื่น
ปลายชีวิต ท่านได้อยู่บำเพ็ญศีลภาวนา ตักบาตรไม่เคยขาด สร้างกุศลไว้มากหลาย ในใจคิดว่านี่คงเพียงพอที่จ
แต่วันกายแตกตาย วิญญานพุ่งลงสู่นรกทันที บุญที่ทำไว้ ช่วยอะไรไม่ได้เลย ถือศีล ปฏิบัติธรรม สร้างวัดวาอาราม สร้างองค์พระมากมาย ช่วยอะไรท่านไม่ได้เลย
ที่ช่วยไม่ได้ เพราะท่านไม่ได้ฟอกจิต ท่านทำบุญทำทานขึ้นมา เพื่อให้ตัวเองเห็นว่า ฉันนี้เป็นผู้ทรงคุณด้านทาน
เปรตทำทานเพื่อหวังในทานที่
ชีวิตนี้ มันลึกซึ่งเกินกว่าที่เราจะ
ถูกใจก็ชอบไปซะหมด ไม่ถูกใจ ก็ไม่ชอบไปซะหมด และเราก็จ้องทำลาย ในสิ่งที่ไม่ถูกใจนั้นไป อย่างไม่รู้ตัว
ท่านจับขาตรงข้อเท้าข้าแน่น
ข้าบอกว่าจำได้ แต่จะให้ข้าทำอย่างไร ในเมื่อท่านต้องเสวยกรรมอยู
ท่านเลือกที่จะสบายในอัตภาพ
ท่านสร้างบุญไว้เยอะ บุญนั้นเป็นบุญที่มีพื้นฐาน
ใจท่านรับผลแห่งส่วนบุญไม่ไ
แม่ข้าน้ำตาไหล ร้องให้นึกถึงผลที่เคยทำ แต่ท่านนึกถึงบุญที่เคยทำไม
ข้ามองนางจนเลือนหายไปในเปล
ก่อนออกจากกรรมฐาน เมื่อกำหนดสัญญาสติรู้กาย ข้าก็เปล่งเสียงออกมาในสัญญ
ข้าได้กลับไปอีกครั้ง โดยไม่ตั้งใจ เรื่องของจิตนี่ ข้าบังคับมันไม่ได้เลย เวลามันจะออก มันก็ออก ไม่มีใครไปเป็นเจ้าของมันได
ไม่มีนางในที่นั้น จิตจะส่องซอกซอนเท่าไหร่ก็ไ
วัตถุทานทั้งหลาย ทำเท่าไหร่ก็ไม่พ้นนรก ยังมีสิทธิ์ลงนรก เราอย่าได้ประมาทกัน การอภัยทาน จึงจะพ้นจากนรก แต่ต้องเป็นอภัยที่ใจได้รับ
ท่านมหาถามว่า เมื่อแม่ข้าอยู่ในนรก ทำไมเมื่อแผ่ส่วนบุญให้ ท่านจึงพ้นนรก ก็เห็นธรรมที่แสดงเมื่อวาน ข้าบอกว่า สัตวนรก รับผลบุญที่อุทิศให้ไม่ได้ ไม่ใช่หรือ
ข้าอธิบายท่านว่า บุญที่ข้าส่งไปแผ่ไป ท่านรับไม่ได้หรอก
แต่กรรมอันเป็นวิบากแห่งสัญ
เมื่อกุศลได้นำมาพบ สภาวะที่ได้ผ่อนคลายจากความ
แม่นางไม่ได้นึกถึงบุญ วิบากมันปิดทางบุญ แต่ปิดใจที่มันยอมรับว่าตัว
การยอมรับแค่เล็กน้อยที่เกิ
การยอมรับ แม้จะเป็นสัตวนรก หากเกิดขึ้นภายในใจแม้เพียง
อาการมันดิ้นรนไปตามโปรแกรม
แต่ท่านที่เข้าใจ ท่านที่ถึงทางอันเป็นที่สุด
