เรา…แค่ครั้งเดียว

เมื่อคืนได้คุยกันหนุกๆ ถึงเรื่องความเป็นเรา จึงนำลงให้อ่านเล่นกันหนุกๆ

ลอยกระทงกันหนุกไหม เมื่อคืนนี้ มีผีมาหา ประมาณซักตีสองกว่าๆ ข้าแผ่กุศลจิตให้ก็หายไป แต่สัญญาว่านี่ผี ข้าก็ยังกลัวอยู่ และไม่กลัวก็อยู่ในกลัวนั้น ข้ารู้สึกเยือกขึ้นมาเล็กน้อย

ลืมตาขึ้นมา รอบข้างข้าสว่างมาก เพราะพระจันทร์เต็มดวง เมื่อมองไปรอบๆ ก็รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวที่ลืมเลือนมันไปแล้ว

ในที่นี้ไม่มีใคร วันหนึ่ง เราก็ต้องจากไกลไปคนเดียวเหมือนๆกัน ต่างคนก็ต้องต่างแยกกันไป ต่างคนก็ต่างแยกกันไป อยู่กันอย่างโดดเดี่ยวไร้ผู้คนเหมือนๆกัน ต้องจากเพื่อน จากคนที่เรารัก จากคนที่รู้จัก อยู่โดดเดี่ยวไม่มีใคร

หากเกิดอีก ก็ต้องไปสร้างเพื่อน สร้างคนรู้จักใหม่อีก แล้วเราก็ต้องจากเพื่อนจากคนรู้จักเหล่านั้นอีก เกิดมาสร้างเพื่อจากแท้ๆ

ชีวิตเกิดดับมันเป็นไปเช่นนี้ เพื่อรอให้ถึงที่สุดของที่หมาย แล้วที่หมายนั้น มันอยู่ไหน ไม่คิดกันมั่งหรือ ว่ามันเลื่อนลอย และไร้ความหมาย เราจะต้องรอไปอีกกี่ชาติ ในเมื่อที่หมายที่เรารอ…มันไม่มี

เราจะไปรออะไรอีก ในเมื่อเรามีกายที่เป็นเครื่องมือพร้อมอยู่แล้วนี้ ทำให้เกิดขึ้นมา
ก็ในเมื่อกายนี้ มันยังเป็นเราอยู่ ชาติหน้า ไม่มีเราอยู่แบบนี้อีกแล้ว แล้วที่หมายนั้น ใครจะไปเป็นเจ้าของได้ มันไม่ใช่เราแน่ ลืมตาขึ้นมามองความจริงตรงนี้หน่อย

มันเป็นใครก็ไม่รู้ เหมือนๆกับชาติที่แล้ว เราเป็นใครก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ชาตินี้เป็นเรา..

เมื่อมันเป็นเรา แล้วเรายังจะมัวรออะไรอีก ในเมื่อความเป็นเรา มันหดหายลงไปทุกเสี้ยววินาที เรา…รออะไรอยู่

เรามีตัวเราแค่ครั้งเดียว ชาติเดียว และเราจะรอให้มันตายไป เพราะเราไม่รู้จะทำอะไรกับความเป็นเราดี อย่างนั้นหรือ..ทำไมเรานี้มันโง่แท้น้อ.!!

ไอ้ตัวที่ยึดว่าเป็นเรานี้ มันดุร้ายน้อ.. พอไม่พอใจ ไอ้เรานี้ก็ไปทำลายเพื่อนเรา
กว่าจะสร้างความเป็นมิตรกันมา เราก็มาทำลายมันซะ…

เรานี้มันยิ่งช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน สร้างและทำลายจนเป็นสันดาน เพราะความมีตัวตนแห่งเราสูง เรากำเนิดมาเพื่อ ทำลายและโดนทำลาย

วันหนึ่ง แม้ไม่มีใครมาทำลายเรา เราก็ต้องโดนธรรมชาติทำลายเหมือนกัน ไม่ต่างอะไรไปกับใครเขา

ก่อนที่เราจะโดนธรรมชาติทำลาย ทำไมเราไม่รีบทำลาย “ใจ” ของเรา ที่มันชอบทำลายผู้อื่นกันมั่ง

เราเฝ้าแต่ทำลายผู้อื่น พอผู้อื่นมาทำลายเรามั่ง เราลำบากจะเป็นจะตาย เราเฝ้ารักษาใจเราไว้ อย่าไป…ทำลายคนอื่น

เราไม่ชอบยังไง พึงมีสติระวังใจไว้ ว่าคนอื่นก็ไม่ชอบอย่างนั้น เหมือนกัน ใจเช่นนี้ จะทำให้ใจเรา เริ่มมีคุณค่าที่ได้เกิดมา ก่อนที่มันจะจากไกลไปอย่างโดดเดี่ยว

เราเริ่มฝึกอบรมใจจากจุดนี้ ไม่ได้ไปเริ่มจากที่ตรงไหน เมื่อจุดนี้ลามออกไปจนเป็นใจที่ยิ่งใหญ่

วันไหนตายไปเป็นผี เราก็เป็นผีที่ไม่ต้องมาเร่ร่อนขอส่วนบุญ ให้ใครต้องเกิดความกลัวอีก เราเป็นผีที่รวยได้ เริ่มจากเราที่ยังเป็นๆอยู่ตอนนี้ อย่าได้ออกไปจากบ้านหลังนี้ ด้วยความอับจนค่อนแค้น กับใจที่เต็มไปด้วย โลภ โกรธ หลง

หากเรามีปัญญามากขึ้น เราก็พิจารณาต่อไปอีกว่า การเกิดนี้เป็นทุกข์ การพรากจากสิ่งที่รักนี้เป็นทุกข์ ความเศร้าโศกโศกาเป็นทุกข์ ความไม่ได้ดังใจเป็นทุกข์ เราพึงกำหนดรู้ไว้เช่นนี้ในใจ

เราอย่าพึงได้มาอยากเกิดอีก ย้ำๆๆๆคิดอยู่เช่นนี้ให้มันชิน วันใดที่ใกล้ตาย มันจะเห็นความจริงปรากฏชัด ไม่ว่าเราจะหวงแหนเพียงใด มันก็ต้องจาก

เศร้าก็ต้องจาก ไม่เศร้าก็ต้องจาก แล้วเราจะเศร้า กันทำไม หากเกิดอีก ก็ต้องจากอีก พรากอีก เศร้าใจอย่างนี้อีก มันจะเบื่อหน่ายการเกิด และที่สำคัญ เกิดมาอีก มันไม่มีเราคนนี้อีกแล้ว เลยไม่รู้ว่าจะไปหวงหวงอะไรอีก

เมื่อยังมีชีวิตอยู่ ก็พยายามลด ละ เลิก ตัณหาที่ผุดออกมาไม่รู้จบนี้ ให้มันบรรเทาลง

พอที่ไม่สร้างความยุ่งยากลำบากในชีวิตเรา ให้มันอยู่ยาก เอากันพอดีๆๆ ตามเหตุปัจจัยที่มี ฝึกการให้อภัย และฝึกยอมรับอะไรจากใครๆในเรื่องที่เราไม่ชอบใจกันบ้าง..เราก็คงพอมีพออยู่พอทนกับโลกใบนี้ได้

ทำไงได้ ปัญญาเราน้อยเหลือเกิน ก็ควรจะตั้งใจกันไปตามนี้ หนทางมันยังมี ใช่ว่า เรา…จะไร้หนทาง

มีชีวิตกันแล้ว ก็ขอให้เข้าใจเขาเข้าใจเรากันเถิด ไม่นาน …. จะโกรธหรือไม่โกรธ ชอบหรือไม่ชอบ ที่สุด เราต้องจากกันอยู่ดี เรา …. ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ…

วันใดที่ต้องจากไปไกลอย่างโดดเดี่ยว เรายังพอมีเราที่ได้ทำตอนเป็นเรา เป็นเพื่อนคู่เราไป เราอย่าได้หวังว่าเราจะกลับมาเป็นเราอีก เรามีแค่ครั้งเดียว เรา ….ทำใจที่จะจากตัวเราไปกันรึยัง.. หรือเราจะมีเราเพียงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วเรายังไปเกิดมีเรา ที่ไม่ใช่เรา เพื่อค้นหาปลายทางแห่งเราโดยไม่รู้จบ…..!! หวัดดี..