เมื่อคืนได้คุยกันหนุกๆ ถึงเรื่องความเป็นเรา จึงนำลงให้อ่านเล่นกันหนุกๆ
ลอยกระทงกันหนุกไหม เมื่อคืนนี้ มีผีมาหา ประมาณซักตีสองกว่าๆ ข้าแผ่กุศลจิตให้ก็หายไป แต่สัญญาว่านี่ผี ข้าก็ยังกลัวอยู่ และไม่กลัวก็อยู่ในกลัวนั้น
ลืมตาขึ้นมา รอบข้างข้าสว่างมาก เพราะพระจันทร์เต็มดวง เมื่อมองไปรอบๆ ก็รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวที
ในที่นี้ไม่มีใคร วันหนึ่ง เราก็ต้องจากไกลไปคนเดียวเห
หากเกิดอีก ก็ต้องไปสร้างเพื่อน สร้างคนรู้จักใหม่อีก แล้วเราก็ต้องจากเพื่อนจากค
ชีวิตเกิดดับมันเป็นไปเช่นน
เราจะไปรออะไรอีก ในเมื่อเรามีกายที่เป็นเครื
ก็ในเมื่อกายนี้ มันยังเป็นเราอยู่ ชาติหน้า ไม่มีเราอยู่แบบนี้อีกแล้ว แล้วที่หมายนั้น ใครจะไปเป็นเจ้าของได้ มันไม่ใช่เราแน่ ลืมตาขึ้นมามองความจริงตรงน
มันเป็นใครก็ไม่รู้ เหมือนๆกับชาติที่แล้ว เราเป็นใครก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ ชาตินี้เป็นเรา..
เมื่อมันเป็นเรา แล้วเรายังจะมัวรออะไรอีก ในเมื่อความเป็นเรา มันหดหายลงไปทุกเสี้ยววินาท
เรามีตัวเราแค่ครั้งเดียว ชาติเดียว และเราจะรอให้มันตายไป เพราะเราไม่รู้จะทำอะไรกับค
ไอ้ตัวที่ยึดว่าเป็นเรานี้ มันดุร้ายน้อ.. พอไม่พอใจ ไอ้เรานี้ก็ไปทำลายเพื่อนเร
กว่าจะสร้างความเป็นมิตรกัน
เรานี้มันยิ่งช่างยิ่งใหญ่เ
วันหนึ่ง แม้ไม่มีใครมาทำลายเรา เราก็ต้องโดนธรรมชาติทำลายเ
ก่อนที่เราจะโดนธรรมชาติทำล
เราเฝ้าแต่ทำลายผู้อื่น พอผู้อื่นมาทำลายเรามั่ง เราลำบากจะเป็นจะตาย เราเฝ้ารักษาใจเราไว้ อย่าไป…ทำลายคนอื่น
เราไม่ชอบยังไง พึงมีสติระวังใจไว้ ว่าคนอื่นก็ไม่ชอบอย่างนั้น
เราเริ่มฝึกอบรมใจจากจุดนี้
วันไหนตายไปเป็นผี เราก็เป็นผีที่ไม่ต้องมาเร่
หากเรามีปัญญามากขึ้น เราก็พิจารณาต่อไปอีกว่า การเกิดนี้เป็นทุกข์ การพรากจากสิ่งที่รักนี้เป็
เราอย่าพึงได้มาอยากเกิดอีก
เศร้าก็ต้องจาก ไม่เศร้าก็ต้องจาก แล้วเราจะเศร้า กันทำไม หากเกิดอีก ก็ต้องจากอีก พรากอีก เศร้าใจอย่างนี้อีก มันจะเบื่อหน่ายการเกิด และที่สำคัญ เกิดมาอีก มันไม่มีเราคนนี้อีกแล้ว เลยไม่รู้ว่าจะไปหวงหวงอะไร
เมื่อยังมีชีวิตอยู่ ก็พยายามลด ละ เลิก ตัณหาที่ผุดออกมาไม่รู้จบนี
พอที่ไม่สร้างความยุ่งยากลำ
ทำไงได้ ปัญญาเราน้อยเหลือเกิน ก็ควรจะตั้งใจกันไปตามนี้ หนทางมันยังมี ใช่ว่า เรา…จะไร้หนทาง
มีชีวิตกันแล้ว ก็ขอให้เข้าใจเขาเข้าใจเราก
วันใดที่ต้องจากไปไกลอย่างโ