*** "ชุดขาวจากเงามืด" ***
หลายคนคงยังไม่เข้าใจการวิปัสนาญาน
การวิปัสนานี่แยกออกเป็น เพ่งกับคิด
เพ่งนี่ ท่านเรียกว่าสมถะ ใช้การประคองสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้เป็นอารมณ์เดียว
ส่วนคิดนี่ เป็นการพิจารณาอาการต่างๆที่เกิดผัสสะขึ้นมา
และพิจารณาต่อเนื่องสาวผลไปหาเหตุต่างๆ ที่มัน ผัสสะ
นี่..เราเรียกทั้งสองอย่างนี้ว่า การวิปัสนา
การพิจารณาที่เกิดมรรคผลมาที่สุด มันต้องพิจารณาในสิ่งที่เกิดในขณะนั้น
หากเอาสัญญาจำมาพิจารณา มันจะเป็นการท่องจำซะมากกว่า
พระผู้อยู่ป่า เมื่อเกิดเวลาป่วย ก็เอาป่วยมาพิจารณา
การพิจารณาก็ต้องมาชี้กันอีก เพราะมันมีมูลเหตุพิจารณาได้หลายช่องทาง
พระนักปฏิบัติที่งดอาหาร ท่านก็เอาความหิวมาพิจารณา
เอาความอยากอาหารมาพิจารณา
เอาความตาย เอาความดิ้นรนแห่งจิตที่ผุดขึ้นมาจากใจ มาพิจารณา
มันเป็นความแยบคายแห่งใจที่เกิดแก้กันในขณะจิตนั้นๆ ให้มันเห็นถึงความเป็นจริงด้วยปัญญา
เมื่อคืนนี้ ข้าเดินไม่ได้ เจ็บเข่าจนก้าวไม่ออก
จึงได้นำอาการนี้มานั่งปลง มันก็เลยทำให้เห็นอะไรได้ชัดขึ้น
ความชัดแห่งข้านี้ มันมุ่งไปในเส้นทางแห่งการดำเนินชีวิตที่เหลือ
ความคิดและสัญญานี่ มันมองไม่เห็นชัด...
