" ยามหนาวมาเยือนใจ "
ที่นี่หนาว มานี่มา...มากอดเอาไออุ่นแห่งปัญญาหล่อเลี้ยงมิให้หนาวใจ...
สงสัยบรรยากาศเป็นใจ เพราะความเป็นป่าเขา และความครึ้มแห่งเมฆหมอก
มันทำให้รู้สึกถึงความหนาวที่อยู่ท่ามกลางความเดียวดายอย่างโดดเดี่ยวในป่าใหญ่
มันเป็นอารมณ์เก่าๆเหมือนที่เคยมีในสัญญา มันผุดขึ้นมา
ข้าเคยอยู่อย่างเศร้าๆ เปล่าเปลี่ยวในความหนาวที่ไร้ผู้คน อย่างนี้มาแล้ว
สมัยนั้นมองไปทางไหนก็มีแต่ความมืดมิด ซ้ายขวาหน้าหลัง มันมืดสนิท
ข้ามองดูการปรุงแห่งจิตที่มันก่อว่าจะไปทางไหน มันสงสัยใจตนเอง
มันคล้ายๆกับว่า การเกิดมาอยู่เช่นนี้ ทำอย่างนี้ ทรมานอยู่อย่างนี้ ทำไปเพื่ออะไร..??
ทำไมเราจะต้องมาทนอยู่กับความหนาวเหน็บที่มืดมิด และอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเช่นนี้เล่า ทำไม..?? คำถามมันเริ่มเวียนอยู่ในหัว
เวลานั่งคู้อยู่ใต้ต้นไม้นี่ มันช่างหนาวเหน็บ ตัวสะท้านสั่นระริก กัดฟันจนเส้นเลือดปูด
ยิ่งมีฝนพรำด้วย มันยิ่งเจ็บดุจมีเข็มทิ่มจิ้มเข้าไปในกระดูก
กลดก็ไม่ได้ใช้ หมอน...
