พึงเดินออกมาจากการแช่กับสิ่งเดิมๆซะบ้าง

พึงเดินออกมาจากการแช่กับสิ่งเดิมๆซะบ้าง

356
0
แบ่งปัน

*** “พึงเดินออกมาจากการแช่กับสิ่งเดิมๆซะบ้าง” ***

หวัดดียามเช้า

เรายึดอะไร…ทำไมต้องไหลไปในสิ่งที่ตนยึด

นี่..เราไม่ค่อยได้พิจารณา
จิตเราขาดภาวะแห่งพุทธะที่จะมาสอดส่องพฤติกรรมแห่งตน

เราอยากจะได้อยากจะเอา ไม่มีที่สิ้นสุด

ออกไปจากตัณหาเหล่านี้ไม่ได้

นี่..เหตุเกิดจากการขาดการพิจารณา

ชีวิตนั้น ความจริงกับจินตนาการ มันแตกต่างกัน

พึงเลือกในหนทางที่เราเห็นควร แม้โลกจะประนามว่าใจร้ายก็ตาม

ดีกว่าจมกับความทุกข์ที่ไม่ชอบใจและไม่ได้ดั่งใจไปตลอดชีวิต

คนเรานั้น เมื่อมีดวงตาพบเห็นความจริง

จิตแห่งมโน ความฝัน และจินตนาการ ย่อมผกผันเปลี่ยนไป

เป็นแต่คนที่จมแช่กับสิ่งที่เป็นไป มักไม่ยอมรับความเป็นจริง

คนเวลาเกิดรักแล้วมักมืดมัวไร้ปัญญา

มันจะทะยานดึงดันเพื่อให้ได้มา จนเจ็บปวดใจตนเองเสมอ

หากแยกความรักกับกามที่หื่นด้วยตัณหาไม่ออก

ชีวิตมีแต่ระแวดระแวงระวังไร้ความสุข ในรักที่ตนก่อ

ความสุขแห่งชีวิต คือ การอยู่เหนือสมมุติด้วยจิตวิญญานแห่งปัญญาที่เข้าใจธรรมดาของโลก

มนุษย์นั้น ยึดติดกับรูปแบบที่ตั้งมั่นกับสัญญาจำกันมากเกินไป

ทำให้มนุษย์ติดกับดักมนต์ตราแห่งโซ่ตรวน ที่ตนสร้างขึ้นมา จนไปไหนไม่ได้ ด้วยโซ่ตรวนแห่งอัตตาตน

” แม้ธรรมก็ไม่ควรไปยึดมั่น ” คำๆนี้นั้นสำคัญไฉน

————–

ความเจ็บปวดแห่งรัก คือ ไม่รู้จักว่ารักนั้นมีคมซ่อนอยู่ภายใน

หากรู้จักคมแห่งรัก ผู้ที่รักก็จะสามารถระวังคมมันได้

พระธรรมเทศนา วันที่ 18 กันยายน 2562

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง