ก้าวข้ามพ้น อย่างผู้ที่เป็นอิสระ

*** “ก้าวข้ามพ้น อย่างผู้ที่เป็นอิสระ” ***

สมัยหนึ่ง..พระพุทธองค์ยังไม่บรรลุพระสัมโพธิญาน

ท่านได้ฝึกไปตามข้อวัตรปฏิบัติต่างๆ ดั่งที่เช่นโลกเขาว่า และทำไปอย่างที่ตนเองนั่นเห็นว่า

ปัญจวัคคีย์ทั้งห้าก็ดูเทิดทูล เพราะเป็นไปตามคติความเชื่อที่ตนเชื่อว่า และโลกเขาว่า

วันหนึ่งเมื่อทรงเห็นความเป็นจริง ว่ามันไม่ใช่ทาง พระองค์ก็ทรงเลิกที่จะปฏิบัติตามความเชื่อของข้อวัตรเหล่านี้

ยังผลให้ปัญจวัคคีย์ทั้งห้า เห็นว่า พระองค์คลายตบะ หวลคืนกลับไปสู่ตัณหา ไม่ตั้งมั่นในการค้นหา เพื่อความพ้นโลก

พระองค์เห็นความจริง เป็นปัญญาอีกทางหนึ่ง ส่วนปัญจวัคคีย์ ยึดอยู่กับข้อวัตรปฏิบัติ ก็เป็นอุปาทานทางหนึ่ง

อีกท่านหนึ่งวางเพราะเห็นความจริง
อีกฟากหนึ่งบอกว่าเสื่อมเพราะยึดในข้อวัตร ที่ตนเห็นถูก

ทั้งสองส่วน แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง…

หากมีปัญญา เราจะมองเห็นว่า ธรรมชาตินั้น ไม่ได้ให้ค่าอะไรกับสมมุติที่เรายึดถือ

เป็นแต่คนเรานี่แหละยึดถือสมมุติที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อมาครอบตัวเราด้วยอำนาจแห่งอัตตา

พระองค์ถอดถอนอัตตาในสิ่งที่ตนเคยยึด แต่ปัญจวัคคีย์ เต็มไปด้วยข้อยึดด้วยอัตตา

อีกฝ่ายหนึ่งเห็นธรรมชาติตามความเป็นจริงจึงเกิดการถอดถอน

อีกฝ่ายเห็นว่าการถอดถอน เป็นความผิดที่สังคมยอมรับไม่ได้ เป็นสิ่งที่ผิด

ชีวิตมักเป็นเช่นนี้ …

แล้วพวกเราล่ะ ยึดโดยไม่วางอย่างปัญจวัคคีย์ที่เห็นว่าตนถูก พระพุทธองค์ผิด เพราะยึดข้อวัตรเป็นเหตุ

หรือเข้าใจตามความเป็นจริงว่าที่ยึดที่ทำกันนั้น มันยังไม่ใช่ ไม่ใช่ตัวทำให้ใจตนหลุดพ้น

มันยังมีธรรมที่สูงกว่านั้น สูงกว่าการยึดมั่นถือมั่นในข้อวัตรปฏิบัติทั้งหลาย

แต่นั้นแหละ..คนที่ยึดมั่นถือมั่นในความดีในข้อวัตรปฏิบัติต่างๆ มันไม่มีวันเชื่อหรอก

ท่านก็จะเป็นอย่างปัญจวัคคีย์นั่นแหละ ที่ยึดข้อวัตรปฏิบัติจนขวางทางมรรคผลที่สูงขึ้นแห่งตน

ก้าวข้ามไม่พ้นหนทางที่จะดำเนินไปสู่ความเป็นอิสระ

อย่างลืม..ไม่ว่าจะอย่างไร เราก็คือมนุษย์อย่าลืมความเป็นมนุษย์ด้วยข้อวัตรปฏิบัติจนเลยเถิด กลายเป็นเทวนิยมไป

พระธรรมเทศนาวันที่ 5 กันยายน 2562

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง