มนุษย์มักทุรนทุรายกับความรัก

*** “มนุษย์มักทุรนทุรายกับความรัก” ***

ทุกคนต่างมีความรัก ความรักเหมือนตุ๊กตาของเด็กน้อยที่หวงแหน

ตุ๊กตาสวยงามเป็นเพื่อนทุกโมงยาม แต่เด็กน้อยมองไม่เห็นดาบแสนคมที่จะทิ่มแทง ติดมากับตุ๊กตา

ความรักนั้น มองด้านเดียวย่อมสวยงามเสมอ โลกสดใสมีรอยยิ้มอิ่มใจเริงร่าไม่เศร้าหมอง

ชายหนุ่มคนหนึ่งมีความรักเกิดขึ้นมาในหัวใจ เขาคาดหวังความรักอย่างสวยงามด้วยจินตนาการของเขา

เขาไม่เคยรักใคร เมื่อมีรักก็ย่อมก่อกองทรายแห่งรักตามจินตนาการ

เขาไม่เคยรู้พิษแห่งความรัก ยิ่งรักมากเท่าไหร่ กากแห่งพิษรักจะกองท่วมท้นรอทำลายใจเขาเท่านั้น

เมื่อวันหนึ่งถามทักไปหาคนรัก คนรักไม่ใส่ใจ คนรักเฉยเมย คนรักมีใจปันไปเป็นอื่น

เขาใจเต้น หวั่นไหว หวาดหวั่น เขาเริ่มไร้ความหมายในมูลค่าแห่งรักที่เขาลงทุน

คมดาบอาบพิษแห่งรักบาดเนื้อหัวใจเขาแล้ว เขาทุรนทุราย รุ่มร้อน ปานไฟลุกโชนท่วมตัว

นี่เพราะรักใช่ไหมถึงเกิดอาการ มนุษย์ออกจากความรักไม่เป็น มันหึงหวงในรักที่เริ่มสับสน

ยิ่งดิ้นยิ่งจม กากยาพิษแห่งรักที่มาจากความหอมหวานกำลังไหลเข้าลำคอ

ที่สุดเขาก็กลายเป็นมารร้าย ฆ่าคนที่เขารักและฆ่าตนเองที่รักเขา

ความรักมักจบลงด้วยความหวงแหน ไม่อยากให้สิ่งที่รักเปลี่ยนแปลงไป

นี่คือ..วิภวตัณหา อันเป็นกามตัวหนึ่งที่ไม่อยากให้สิ่งที่ตนปลูกกอหอมหวานเปลี่ยนแปลงไป

มนุษย์นั้นมีความรักเป็นธรรมดา แต่สิ่งที่ไม่ธรรมดาก็คือ การห่วงหวงในเนื้อหนังมังสา

เขากลัวเนื้อหนังมังสานั้นจะโดนลุกลาม จากผู้อื่นที่ไม่ใช่เขา

ความรักนั้นหากไม่หวงแหนเนื้อหนังมังสา ความทุกข์ใจมันจะไม่เกิด

มันเป็นรักบริสุทธิ์ที่ไม่หวังครอบครอง เป็นรักที่ยินดีจะเป็นผู้ให้ ไม่ใช่เป็นผู้เอา

ถ้ามนุษย์ให้ความรักแก่คู่รักตนไม่หวงแหนเนื้อหนังมังสา ความทุรนทุรายในพิษรักจะไม่กัดไม่กินใจ

มันจะเป็นพ่อแม่รักลูก พี่รักน้อง เพื่อนรักเพื่อน ไม่เจ็บปวดด้วยเนื้อหนังมังสา ที่หวงแหนและอยากยึดครอง

ชายหนุ่มทุรนทุรายเจ็บปวด เพราะหลงในรูปที่เป็นเนื้อหนังมังสา จนฆ่าตนเองและสิ่งที่ตนรัก

เขาไม่ได้รัก เขาหลงในกามที่เกิดจากเนื้อหนังมังสา

ความรักสวยงามเสมอ มันมีเมตตา กรุณา มุฑิตาและอุเบกขา

ไม่ใช่ความอาฆาตแค้นด้วยความเห็นแก่ตัว นั่นมันไม่ใช่รัก มันเป็นกาม เป็นกามแห่งความทะยานอยาก
ที่เรียกว่า ภวตัณหา.

รักนั้นประกอบด้วยปัญญา ใช้ได้กับผู้ที่มีปัญญา

แต่มันใช้ไม่ได้กับผู้ที่เห็นแก่ตัวและสารพัดข้ออ้าง

เกิดมาเป็นมนุษย์มีรักได้ไม่แปลก แต่แปลกที่เราไม่รู้จักความรัก

อย่าให้ความรักเกิดแบบเด็กน้อยรักตุ๊กตา ที่มองไม่เห็นพิษแห่งความรัก

ตุ๊กตาโดนกระชาก โดนพราก โดนทำลาย เด็กน้อยเจ็บปวดร้องให้ เพราะพิษรักแห่งตุ๊กตา

คมดาบเฉือนหัวใจเด็กน้อย เกิดจากความหวงแหนตุ๊กตาที่กำลังโดนพรากไป

มันเป็นอาวุธร้ายที่ซ่อนไว้ในตุ๊กคาที่เด็กน้อยรัก

คนมีความรักก็เหมือนกัน.

เมื่อไหร่ที่ตุ๊กตาน้อยของเขากำลังโดนพรากจาก โดนทำลายสลายไปจากใจเขา

ความรักนั้นจะเป็นพิษเป็นดาบฟาดฟันเจ้าของจนเละไม่มีชิ้นดีให้ยืนอยู่บนโลกเลยทีเดียว

พึงรักให้เป็นและอยู่กับมันให้ได้ถ้าต้องการจะรัก แต่อย่าเป็นคนไร้ความรัก เพราะกลัวรักจะมาทำลายตน

รักให้เป็น ชีวิตจะมีคุณค่าในความรัก บางคนอาภัพรักเพราะไม่กล้าพอที่จะบอกรักใคร

ความรักเป็นภัยเพราะใจมันรักไม่เป็น

พระธรรมเทศนาวันที่ 1 กันยายน 2562

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง