มีโอกาสทำอะไร พึงทำก่อนไม่ได้ทำอะไรในชีวิต

*** “มีโอกาสทำอะไร พึงทำก่อนไม่ได้ทำอะไรในชีวิต” ***

วันนี้คณะเราจะเดินทางไปอินเดีย ไปเมือง ชัยปุระ และอัครา

ชีวิตนั้น..มีโอกาสได้เดินทาง พึงออกเดิน
มีโอกาสได้กระทำ พึงกระทำ
มีโอกาสได้แสดงออก พึงแสดงออก

เส้นทางที่ทอดยาวไกลของชีวิต สั้นลงทุกวัน
เรามองไม่เห็นปลายทางที่แสนสั้นลงทุกวันนั้น

คนเรานั้น..มักจะคาดหวังวันพรุ่งนี้และวันต่อๆไปที่จะนำพาชีวิตเราไปให้เจริญและรุ่งโรจน์

สำหรับปราชญ์นั้น.. เขารู้ว่าวันเวลา มันหดสั้นลงทุกวัน ที่กาลเวลามันผันผ่านไป

ชีวิต..แก่เฒ่า เสื่อมโทรมลงทุกวัน สังขารย่อหย่อนไปไม่เหมือนเดิม

คนฉลาด..มองโลกอย่างน่าหวาดหวั่น ที่ชีวิตจะต้องเผชิญ

นับจากนี้ของชีวิต มองเห็นแต่การพรากจาก การสูญสิ้นไปในแต่ละวัน ความเจ็บป่วย ความชรา

ทุกวัน สิ่งเหล่านี้ห่อของขวัญเป็นเหรียญหยอดกระปุกชีวิตส่งให้เราทุกวัน

หมูกระปุกตัวน้อยอย่างเรา บางคนเหรียญใกล้เต็มแล้ว รอวันโดนทุบ เอาเหรียญชีวิตออกมา คืนสู่ผืนแผ่นดิน..

คนมองไม่เห็นความจริงนั้น มีชีวิตเพื่อความอยากที่จะสบาย

ต่างมุ่งหวังทำงาน ตักตวง เพื่อชีวิตที่จะสบายในวันข้างหน้า

เขาลืมไปว่า..วันนี้แหละ สบายที่สุด ที่ยังพอมีชีวิตได้ คิด พูด ทำ อะไรต่ออะไรได้ด้วยกำลังแห่งเรา

คุณลุงทำงานหนักมีเงินเก็บมากมาย นั่งรถวีแชร์หงอยเหงา มองดูหนุ่มสาววิ่งลงจากรถทัวร์

แต่คุณลุง ได้แค่นั่งหงอย ร่างกายไร้แรงอ่อนล้า สายตาฝ้าฟาง ได้แต่นั่งมอง
รอคนพาไปเยี่ยว แล้วกลับมานั่งเป็นหมาหงอยที่เดิม

นั่นเป็นความจริงที่คุณลุงแกลืมไป แกทำงานเพื่อวันนี้ วันที่แกเคยเฝ้าคิดว่า จะมีเงิน มีชีวิต ที่สุขสบาย

เราอย่าสุขสบายด้วยความโรยราแห่งสังขาร
อย่าสุขสบาย ด้วยการนั่งนอนบนเตียงหรือวีแชร์ รอแค่คนมาหา

มีชีวิต..พึงใช้จ่ายชีวิตให้มันพอดีๆกับเหรียญในกระเป๋า

บางคน เหรียญหมดไปก่อนที่จะก้าวสู่วัยชรา ไม่มีการบริหารจัดการชีวิต

เช่นนี้ก็ตรมด้วยชราภาพแห่งความจน ชีวิตมีแต่ความทุกข์ทนไปจนกว่าจะตายลาจาก

เพื่อนเอย..วันนี้ เรายังมองเห็นอะไรต่ออะไร ยังมีเรี่ยวแรง พอที่จะทำอะไรต่ออะไร

ทำๆมันไปซะ..ก่อนโอกาสแห่งลมหายใจแห่งชีวิตจะหมดไป

พรุ่งนี้..กับชาติหน้า มันไม่แน่ว่า อะไรจะมาถึงเราก่อนกัน

เรา..พึงทำวันนี้ให้ดี ขอให้มีความสุขตลอดไปทุกๆคนเถิด

พระธรรมเทศนา โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง วันที่ 17 มกราคม 2563