อยู่กับความเป็นจริงที่ปรากฏต่อใจ

*** “อยู่กับความเป็นจริงที่ปรากฏต่อใจ” ***

เบื้องหน้าเมื่อมองออกไปสุดสายตา ความโพลนขาวแห่งหมอกก่อตัวขึ้นมาจนอยากเอามือเอื้อมไปคว้าไว้

มนุษย์นั้น..อาจมีความสุขกับสิ่งที่เห็นอยู่เบื้องหน้า อาจแค่เห็นก็มีความสุข ไม่จำเป็นต้องไขว่คว้าอะไรก็ได้

เสียงหัวใจของใครบางคน ไม่เคยพอในสิ่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้า

คนเรานั้น พังทะลายเพราะความอยากเป็นเหตุ อยากที่ผุดขึ้นมาไม่รู้จบจากใจดวงนี้

อยากให้เป็นอย่างนั้น อยากให้เป็นอย่างนี้ อย่าเป็นอย่างนั้นเลย อย่าเป็นอย่างนี้เลย

สิ่งเหล่านี้เป็นอัตตา ที่เราหลงเข้าไปยึดไปเหนี่ยว ไปเป็นเจ้าของให้ใจทุรนทุรายทั้งสิ้น

หมอกยามเช้าแสนโสภาสวยงาม เรามองออกไปสกาวตา มองอย่างช้าๆ

จำนนต่อความเย็นที่สัมผัส ความงามของละอองหมอก ไม่มีใครเจ็บปวดกับสิ่งที่กำลังเผชิญ

ความรักความชังก็เช่นกัน สวยงามดุจหมอก ไม่ทำให้ใครทุรนทุราย

แต่พอยามชังเกิด หลายคนทุรนทุราย เพราะเอาตัวเข้าไปเป็นเจ้าของหมอกที่โสภายามเช้า

ไม่นานหมอกขาวงามก็จางหาย เรายิ้มให้กับการจางหายของหมอกขาวอย่างไม่เสียดาย

มนุษย์นั้น..ขอแค่ให้ยอมรับธรรมชาติที่มันมีที่มันเป็น ว่ามันเป็นธรรมดาของมันเช่นนี้ อย่าไปเป็นเจ้าของหมอกขาวที่แสนโสภาใจเราเลย

หมอกอาจจางคลายหายไป แต่ความทรงจำในหมอกขาวแสนงาม ก็ยังไม่เคยจางคลายจากออกไปจากความทรงจำแห่งหัวใจเรา

ขอให้เราได้มองความพรากที่ต้องจากดุจหมอกขาวที่จางหายไป เหลือไว้แค่ความประทับใจ แม้หมอกงามไสวนั้นจะไม่มี..

พระธรรมเทศนา วันที่ 7 พฤศจิกายน 2562

โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง