พึงควบคุมอารมณ์ตน อย่าให้มันไปฉกกัดใคร

*** “พึงควบคุมอารมณ์ตน อย่าให้มันไปฉกกัดใคร” ***

สิ่งที่ทำให้มนุษย์ลืมความเป็นมนุษย์ก็คือ อารมณ์..

คนเรานั้น เมื่อไม่ระวังอารมณ์ อารมณ์นั้นจะหวลกลับมาทำร้ายใจตนหรือผู้อื่นเสมอ

สาวเจ้านางหนึ่ง มักงอนว่าคนรักตนนั้นนอกใจ เอาอารมณ์ตนไปครอบงำใส่คนรัก

ที่สุดความรักก็พัง พังเพราะอารมณ์งี่เง่าของตน ที่มักจะโทษแต่ผู้อื่น ไม่โทษอารมณ์ตน

คนที่เป็นทาสของอารมณ์ ไม่รับฟังเหตุผลใดๆ มักเป็นผู้ที่มีอคติต่อคนรอบข้างเสมอ

มักคิดว่าตนเองเป็นฝ่ายถูก และเอาความคิดนั้นครอบงำใครเขาไปทั่ว

ไม่สนใจว่าใครจะรักจะหวงตนแค่ไหน ขอให้ได้ดั่งอารมณ์ตนเป็นอันว่าถูกว่าใช่

อารมณ์ที่ไร้เหตุไร้ผล มันทำร้ายทำลายคนรอบข้าง ทำลายความรัก ความดีงาม ความห่วงหา เป็นห่วงเป็นใยไปสิ้น

คนที่มีแต่อารมณ์ร้ายๆ ตายไปก็ตกไปเป็นสัตว์ประเภท อสูรกาย วิญญานมักมืดมนเท่าที่เจอ

เราเป็นมนุษย์ ควรควบคุมอารมณ์ให้ดี ให้มีเหตุมีผล พิจารณามากๆ ดูเจตนาคน อย่าเอาแต่ใจตน

ความงี่เง่าของอารมณ์คนนี่ มันทำลายทุกๆสิ่ง มันเป็นบาปที่จะติดตราตรึงไปยังโลกหน้าที่เป็นวิญญาน

มันมีผลต่อการเสวยรูป ได้รูปที่ไม่งาม ผิวทราม กายหยาบ ไม่เป็นที่ต้องการของใครๆ

พระพุทธองค์ทรงชี้มาให้ควบคุมอารมณ์ ผู้ที่ควบคุมอารมณ์ได้ เป็นผู้หยั่งถึงความเป็นมนุษย์เบื้องต้นได้

สิ่งที่จะควบคุมอารมณ์ได้ นั่นก็คือสมาธิ เราจึงควรฝึกสมาธิ สมาธิจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้สอดส่ายทำร้ายทำลายตนและใครอื่น

เมื่ออารมณ์ถูกควบคุม การพิจารณาตามเหตุตามผลก็จะเกิดตามมา

เมื่อการพิจารณาเกิด ปัญญาก็จะเกิด เมื่อปัญญาเกิด อัตตาตนที่ยึดในอารมณ์ก็จะ ทุเลา เบาบางจางคลายลงมา

คนที่ลดอัตตาตนได้ เป็นผู้ที่เข้าถึงภาวะควบคุมอารมณ์ร้ายๆได้ทั้งสิ้น

เรา..จึงควรมั่นฝึกสมาธิ เพื่อข่มเวทนาอันได้ชื่อว่า อารมณ์ ให้มันสมดุล มีเหตุมีผล และลดอัตตาตน

ความเป็นมนุษย์เหี้ยๆของเรา จะได้เป็นหงส์และบินออกไป อย่างสง่างามอย่างใครๆเขาบ้าง..

พระธรรมเทศนา วันที่ 6 พฤศจิกายน 2562

โดยพระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง