ชีวิตหัดหัวเราะให้ได้

*** “ชีวิตหัดหัวเราะให้ได้” ***

ขอสาธุคุณยามเช้า..

ในคลิปนั้น ท่านนธีขนดินเสร็จแล้วนั่งพัก

ข้าจึงบอกว่า เห้ย.. เดินทำท่าเป็นผู้ทรงคุณหน้าตายมาทางนี้หน่อย

ห้ามออกลิง จะเอาไว้เป็นที่ระลึก

ผลก็ออกมาดั่งภาพนั่นแหละ ท่านผู้ทรงคุณ..

ชีวิตหัดหัวเราะให้ได้ รอยยิ้มจะกระจายออกมาด้วยธรรมชาติของมันเอง

คนมีอารมณ์ดี ก็จะไม่เพ่งโทษใคร เพราะใจมันมีแต่รอยยิ้ม

มองโลกให้เห็นอย่างที่เขาเป็น

อย่ามองโลกอย่างที่เราต้องการให้เป็น

โลก..ไม่ได้เป็นอย่างที่เราต้องการและเข้าใจเลย..

พระเจ้า.. เกิดจากเราสร้างขึ้นมาด้วยจินตนาการของมนุษย์เรา

เราสร้างพระเจ้าขึ้นมา เพื่อตอกตะปูตรึงไว้บนฟ้า ว่าเราและสรรพสิ่ง เกิดจากพระเจ้าสร้าง

มนุษย์.. สร้างทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นมา แม้จินตนาการ

เราพึงมองความเป็นมนุษย์ให้เป็น ด้วยการถอยออกมาเฝ้าดู กาย วาจา ใจ ที่เรากำลังแสดง

การแสดงของเรา เราจะเห็นเรื่องราว และจะเข้าใจเรื่องราวตามธรรมชาติที่มันเป็น

เราจะเห็นว่า มันแสดงออกมาโดยไม่มีพระเจ้าหรือใครๆ มาเป็นเจ้าของ

มันแสดงไปตามเหตุปัจจัย ไม่มีใครไปบงการมัน

แต่เราโง่เอง ที่เอาตัวเราเข้าไปบงการและแสดงความเป็นเจ้าของทุกเรื่อง ในเรื่องที่เรากำลังแสดง

ผู้ที่กำลังแสดง ย่อมแสดงไปตามบทบาทและหน้าที่แห่งตน โดยไม่รู้ว่าตนกำลังแสดง

ถอยออกมาดู กาย วาจา ใจ ที่ตนกำลังแสดง

เราจะเห็นเรื่องราวใกล้ตัวที่เราเป็น และเราจะเข้าใจธรรมชาติ ที่เราเป็นและเขาเป็น

ว่าไม่มีใคร มีความสำคัญอะไร มันแค่แสดงออกไปตามตัณหาที่ผุดขึ้นมาไม่รู้จักจบจากใจดวงนี้นี่เอง

เรา.. จะรู้จักมัน ถ้าเราหมั่นเฝ้าดูการแสดงตามบทละครที่ผุดออกมาจากตัณหาแห่งใจเรานี้

ไม้ท่อนหนึ่งวางอยู่เบื้องหน้า เราบอกว่ามันท่อนเล็ก แต่บางคนเขาบอกว่าท่อนใหญ่

นี่.. เราเอาความเห็นเข้าไปให้ความหมาย

จริงๆ ไม้ไม่ได้เล็กหรือใหญ่ ที่เราให้ความเห็นว่าเล็กใหญ่

คือการแสดงทางความคิดที่เราเข้าไปเป็นเจ้าของการแสดง

การแสดงนี้ เกิดจากตัณหาแห่งอัตตาเรา ที่ให้นิยามกับท่อนไม้ มันไม่เกี่ยวกับไม้ ที่วางเป็นท่อนนั้นเลย

พระธรรมเทศนาวันที่ 19 มิถุนายน 2562

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง