*** “ชีวิตเราต้องเดินด้วยกำลังเรา ขอเพียงมีที่พึ่ง” ***
หวัดดีทุกๆคน
มีเรื่องบางเรื่องที่จะเล่าให้ฟัง มีน้องๆหลายคน
ที่จากที่นี่ไปจะด้วยอะไรก็แล้วแต่
บางคน…มีอาการทางจิตเหมือนจิตมันหลอน
เมื่อไปปฏิบัติตามสถานที่ต่างๆที่ตนเองเชื่อว่า และเขาบอกกันมาในกลุ่มว่าน่าจะดี
ทีนี่ เมื่อเผชิญกับหลากเหตุการณ์ที่เกิดกับชีวิตตนก็รู้สึกว่าเอาตัวไม่รอด
สิ่งที่ตนคิดว่าและคิดเอา มันเอาตัวเองไม่รอด
จะถามข้าปรึกษาข้า ก็ไม่กล้า ไม่กล้าเพราะดึงๆกันไป ขาดหายไป
และเห็นว่า ทางเรานี่ชักไม่ค่อยถูก ต่างตั้งก๊กตั้งรากฐานกันใหม่
ที่สำคัญว่ามาทางเราเสียๆหายๆก็มี
นี่…ธรรมชาติของคนที่เห็นความหมดค่าที่เกิดในใจตน
ทีนี้…เมื่อเกิดภาวะ ไม่คล่องตัวบ้าง งานถดถอยบ้างไม่ได้ดั่งใจบ้าง
ในกลุ่มก็เริ่มแตก บางคนมีปัญหาทางจิต แก้จิตตนไม่ได้
อาการต่างๆเหล่านี้นี่ จริงๆมันเกิดจาก
การขาดที่พึ่ง พวกเรากำลังยังไม่แข็งพอ ยังต้องพึ่งพากำลังของผู้ที่เราคาดหวังอยู่
เมื่อขาดเสาหลัก ยามโดนกระแสต่างๆ มารุมถาโถม
เราย่อมต้านไม่ได้ มันไร้กำลัง
จริงๆน้องๆเหล่านี้ ถ้ายังเกาะกลุ่มกันอยู่
มีเสาหลักที่มั่นคงหนาแน่น เขาย่อมผ่านพ้นภาวะจิตใจต่างๆไปได้
อย่างน้อยมีข้า มีเพื่อน มีใครต่อใครที่เราพอมาพูดคุยและหาหนทาง
กำลังเราจะมีและหาทางฝ่าฟันออกไปได้
กำลังใจนี่สำคัญ
ถ้าเรามีเสาหลักเชื่อมั่น เราจะยืนได้ท่ามกลางพายุ
แต่ถ้าชีวิตเราขาดเสาหลัก
แม้ลมแผ่วเบาๆ ก็ทำเอากายเราสะท้าน
เทียบกับพวกเราแล้ว พวกเราน้อยปัญหาในสิ่งที่พวกเขาเป็น
เรายังมีเพื่อน มีครอบครัว มั่นใจได้ว่า พระอาจารย์ต้องช่วยเราได้
เหล่าอาทิสมารกาย ยังมาขอให้พระอาจารย์ช่วย ความมั่นใจเช่นนี้..เราจะมีกำลัง
จริงๆมันเป็นกำลังของตัวเราเอง เพียงแต่มันมีที่พึ่ง
ที่พึ่งนั้นสำคัญ มันอาศัยศรัทธา และปัญญา
มันเป็นกำลังให้พวกเราฝ่าฟันกันออกไปได้ด้วยตัวเราเอง
มันยังมีความมั่นใจและกำลังที่จะสู้อยู่ลึกๆเป็นขุมกำลัง
นั่นเพราะเรายังมีอาจารย์ มีเพื่อน เราไม่เคว้งคว้างลำพัง กำลังมันจะมีจะเกิดแก่ตัวเราเอง
อาจารย์น่ะ มีไว้เป็นเสาหลักไว้เป็นที่พึ่งทางใจเราได้
ที่เหลือที่มันสำเร็จขึ้นมาได้ มันเป็นกำลังของเราเองล้วนๆ
อาจารย์ก็เหมือนสายฝนที่โปรยปรายลงมาจากฟ้า
เรามีภาชนะกักเก็บได้แค่ไหน เราก็มีน้ำใช้ได้แค่นั้น
เราเป็นผู้กักเก็บน้ำฝน ไม่ใช่น้ำฝนกักเก็บน้ำให้เราได้ใช้
ข้ากินข้าวล่ะ
พระธรรมเทศนาวันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2562
โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง
