*** “เช้าที่สีสดใส ใจเราเป็นผู้ทา” ***
ยามเช้า… รู้สึกไหม ว่าเราจะมีอีกกี่เช้า ที่จะได้ตื่นมาพบยามเช้า ที่หลากหลายบรรยากาศเช่นนี้
นั่นคนที่เรารัก…จะมีอีกกี่เช้า ที่เราจะได้ตื่นมาพบเขาเหล่านั้น ที่ต่างก็ทำหน้าที่ของตน
นั่นอาหารหอมกรุ่น…จะมีอีกกี่เช้า ที่เราจะได้ตื่นขึ้นมาได้ลิ้มรส ลิ้มลองอาหารแสนอร่อยเหล่านั้นที่ท้องเราเรียกหา
เสียงเพลงเสียงดนตรี…กับบรรยากาศยามเช้า ที่เคล้าไปด้วยเสียงเพลงสบายๆ จะมีหูได้ยินได้ฟังกันไปซักกี่เช้า
สิ่งของเครื่องใช้ วัตถุอุปกรณ์ ผู้คน สัตว์เลี้ยง ที่แสนรักที่แสนหวง กับบางสิ่งบางคน ที่แสนเกลียดชังฝังใจ
จะมีอีกซักกี่เช้า ที่เราจะได้พบเห็นได้เผชิญกับสิ่งเหล่านี้ อารมณ์เหล่านี้
อยู่กับความรู้สึกยามเช้าต้นอรุณกันดีไหม..
มองให้เห็นธรรมชาติที่มันเป็น
มองและพินิจพิจารณา
มองและย้อนดูตัวเราที่กำลังเป็นและเฝ้ามอง
คลายเกลียดกันดีไหม ไม่รู้ว่า เราจะได้พบกันอีกกี่เช้า
คลายโกรธกันดีไหม ไม่รู้ว่าจะเครียดแค้นกันไปทำไม
สละอะไรๆบ้างดีไหม ไม่รู้ว่าจะเก็บอะไรกันหนักหนาให้รกบ้านรกสมอง
ฝึกตัวเองยิ้มให้กับโลกและคนข้างๆ ที่เราไม่ถูกใจบ้างได้ไหม
หัดให้อภัยแก่ผู้อื่นและความผิดพลาดตน ที่มันไม่มีประโยชน์อะไรบ้างได้ไหม
ยามเช้า…จะมีอีกซักกี่เช้าที่ได้ตื่นขึ้นมาพบยามเช้า
ยามเช้าของวันพรุ่งนี้..กับเช้าวันใหม่ของชาติหน้า เช้าไหนมันจะตื่นมาพบเห็นก่อนกัน
ชีวิตมันไม่แน่นอนเพื่อนเอ๋ย..
มีชีวิตตื่นมาพบกันเช้าๆแบบนี้ ขอให้เป็นเช้าดีๆ เช้าวันใหม่ ที่ใจสดใส
วันวานจบไปแล้ว…
พรุ่งนี้ก็ยังมาไม่ถึง…
อยู่กับวันนี้ เช้านี้ อยู่กับความเป็นจริง
ทุกข์จากวันวานที่เผชิญและทุกข์จากวันพรุ่งนี้ที่จะต้องเผชิญ
มันเป็นแค่อากาศเท่านั้น
เราอย่าเพิ่งเอาอากาศเหล่านั้น มาเป็นฟืนเป็นไฟ จุดควันให้มันสำลักและเผากายใจเราเองเลย
อยู่กับยามเช้า อยู่กับความจริงให้เป็น
เหลือเวลาไม่นาน ยามเช้าก็กำลังหายไป ยามสายก็เข้ามาแทน
เริ่มต้นใหม่กับเช้าวันนี้กับสิ่งดีๆ ทาสีใหม่ให้กับใจเรา
วางวันวานอันเป็นอดีตไว้ก่อน
วางพรุ่งนี้อันเป็นอนาคตไว้ก่อน
อยู่กับความเป็นจริง ว่าเรา…ยังอยู่กับยามเช้าของวันนี้..!!
พระธรรมเทศนาวันที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2561
โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง
