สัจจะสัญญาที่ตั้งมั่น จักทำให้เราเจริญ

*** “สัจจะสัญญาที่ตั้งมั่น จักทำให้เราเจริญ” ***

สัจจะนี่สำคัญ เราพึงรักษาสัจจะ
การรักษาสัจจะนี่ เราพึงทำให้ถึงที่สุดเท่าที่กำลังเราพอจะทำได้

คนที่ขาดสัจจะ ทำอะไรก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
มันขาดการข่มใจ

การอดกลั้นและข่มใจเป็นหนทางให้สัจจะบริบรูณ์

สัจจะบริบรูณ์ เป็นหนทางให้อธิษฐานบริบรูณ์

อธิษฐานนี้ไม่ใช่การขอตามคนไทยเราเข้าใจ

อธิษฐานนี่ เป็นผลสำเร็จดั่งความมุ่งหมาย
ที่มีเหตุมาจากสัจจะ นี่..สัจจะนี้สำคัญ

การพูดอะไรออกไปนี่ เราเรียกว่า สัจจะวาจา

ที่จริง เราเข้าใจภาษาความหมายแคบไป
เพราะเรามุ่งหมายสัจจะแห่งคำพูด
นี่…คับแคบไปหน่อย

สัจจะวาจานี่ เป็นการแสดงออกถึงความตั้งมั่นที่จะกระทำให้เป็นผลสำเร็จ

แม้ไม่พูดเลย แค่แสดงออกถึงความจริงใจที่จะทำให้สำเร็จ ตั้งมั่นให้ได้ ไม่โยกคลอน สิ่งนี้ก็เป็นสัจจะ

สัจจะนี่ มันออกจากใจ ไม่ใช่ออกจากเสียง
เสียงนี่เป็นแค่สื่อภาษาสมมุติว่า จะทำอะไร

ใจที่ตั้งมั่น นั่นล่ะ คือ ตัวสัจจะวาจาที่จะแสดงออกมาทางกาย วาจาและใจด้วยความตั้งมั่น

คนที่พูดคำไหนคำนั้น ดูเหมือนจะดี
แต่คำทั้งหลายที่พูด มันเป็นสมมุติที่ออกไปจากใจ

ถ้าใจมันแอบแฝงหรือซ่อนเร้น คำพูดคำไหนคำนั้นเป็นอุปาทานที่ยึดไม่ใช่ออกไปจากคำจริงจากใจ

คนมีปัญญา ย่อมพูดคำไหนคำนั้นด้วยสติที่ตรึกตรองแล้ว

คนโง่ มักพูดออกไปด้วยทิฏฐิอารมณ์

เมื่อถึงทิฏฐิคำไหนคำนั้นก็มักทำไม่ได้

หากทำได้ก็ต้องข่มใจ ยอมรับความเจ็บปวดที่จะเกิด

นี่..สัจจะอย่างโง่ๆก็อย่าง สัจจะอย่างปราชญ์ก็อย่าง ผลมันแตกต่างกัน

สัจจะนี่อาศัย…การข่มใจ

การข่มใจอาศัย…ความเพียร

ความเพียรอาศัย…ปัญญา

ปัญญาอาศัย…สัมมาทิฏฐิที่จะออกจากทุกข์

สัมมาทิฏฐิอาศัย..ศีล ศีลอาศัย..ทาน

ทานอาศัย…การสละออก

การสละออกอาศัย…ความศรัทธา

ความศรัทธาอาศัย…การได้รับฟังธรรมอย่างตรงและชัดแจ้งจากสัตบุรุษ

นี่..มันก็ไล่ๆกันมา

ฉะนั้น เราเกิดมาพบพระธรรม เราควรตั้งมั่นและรักษาสัจจะของเราให้ดี

วันนี้ ขอสวัสดีกันเพียงแค่นี้

จ่ายตังค์มาด้วยเพื่อรักษาสัจจะ
______

อากาศยามฝนพรำ ใครคิดอะไร ข้านึกถึงก็รู้หมด
ไม่ต้องมาเรียกหลวงพี่เลย นึกถึงใครหน้าคนนั้นขึ้นเลย

ข้านี่เอาความเป็นสงฆ์ในการถือสัจจะตั้งมั่น

ข้าจะไม่ละเมิดในธรรมวินัยในความเป็นสงฆ์โดยเจตนา

ธรรมวินัยแห่งสงฆ์ คือ การมีสติรักษาใจไม่สาดส่ายลงไปในกระแสอกุศล ข้าเต็มบริบูรณ์ ใจมันยืนยันได้

อย่างเราก็เรียกว่า เข้าข้างตัวเอง แต่ตัวข้าไม่มีให้เข้าข้าง

ข้าจริงๆนั้นก็ไม่มี ที่มีมันโดนทะลุทะลวงด้วยปัญญาที่สาดแทงลงมาจนไม่มีมุมมืดให้ตัวตนหลบ

ที่มีก็ว่าไปตามสมมุติที่มันมี

ที่มีเพราะสังขารมี

สังขารมี…วิญญาณก็เลยมี

วิญญาณมี…สมมุติแห่งนามรูปก็เลยมี

นามรูปมี…ช่องรับรู้ก็เลยมี

ช่องรับรู้มี…ผัสสะก็จึงมี

ผัสสะมี…ความรู้สึกก็เลยมี

ความรู้สึกมี…ความอยากก็จึงมี

ความอยากมี…การยึดก็เลยมี

การยึดมี…ช่องทางออกก็เลยมี

ช่องทางออกมี การเกิดขึ้นเป็นอัตตาสมมุติต่างๆที่ว่าไปตามโลกมันก็มี

ที่มี…มันมีไปตามธรรมดาของโลก ที่มีมันมีปัญญาญาณหล่อเลี้ยง

เมื่อมีปัญญาญาณหล่อเลี้ยง ตัวตนที่มีมันก็ไม่มีตัวตนอย่างแท้จริง

ที่มีความยึดมั่นในสัญญาอะไร เรียกว่า อยู่ไปตามสมมุติ

สัญญาที่มีตัวตนที่ไร้ตัวตนสำคัญมั่นหมายอะไร

นี่…ใจที่เข้าถึงธรรม

พระธรรมเทศนาวันที่ 11 ธันวาคม พ.ศ. 2561

โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง