*** “คิดถึงพ่อบ้าง” ***
สมัยหนึ่งลูกผู้ชายที่กำลังเดินขึ้นไปตามทางบันได รู้ได้ถึงความตื่นเต้น กระหยิ่ม ใจเต้นรัวทำตัวไม่ถูก
มันยิ่งกว่าความตื่นเต้น ที่ก้าวเข้าไปเจอสาวครั้งแรกซะอีก
พยาบาลเข็นเด็กน้อย ตัวเล็กๆ ห่อผ้าเหลือแต่วงหน้าอยู่ในเปลเข็น
มันตื่นเต้น มันอยากเห็น หน้าตาจะเหมือนใครน้อ..!!
เด็กตัวน้อยๆ สีแดงๆแรกเกิดไม่กี่ชั่วโมง กำลังนอนหลับตาพริ้มในห่อผ้า
มันตื้นตัน มันอ่อนไหวต่ออารมณ์ มันหนักอึ้งตื่นเต้นและเบาหวิวอยู่ในที
นั่น..เขาเรียกว่า ” ลูก ”
ลูกที่เป็นเด็กน้อยแดงๆ ตัวเล็กๆ อันเกิดจากเขาคนนั้น จากความรัก ที่ก่อเกิดขึ้นมากับแม่ผู้ให้กำเนิดเขา
พยาบาลยกเด็กน้อยขึ้นมาส่งให้ชายคนนั้น
” นี่ลูกคุณ … หน้าเหมือนพ่อเลย น่ารัก น่าชัง ฯลฯ ”
ชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ น้ำตาไหล ลูกผู้ชายน้ำตาไหล ไหลเพราะมีลูกน้อยๆอยู่ตรงหน้า
เขาได้อุ้มก่อนแม่ ได้เอ่ยปากเรียกคำว่าลูกก่อนใคร ภูมิใจ ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อคน..!!
แม่ยังอ่อนแรงนอนพักอยู่บนเตียง
พ่ออยากให้แม่ลืมตาขึ้นมาดูเด็กน้อย
เด็กน้อยน่ารัก ที่เขาทั้งคู่ต่างเรียกว่าลูก
ผู้ชายที่แข็งแกร่ง ดูอ่อนไหว ทำอะไรไม่ถูก ท่าทางเก้งก้าง ก็อีตอนได้ลูกครั้งแรกนี่แหละ
ได้ลูกแล้ว ค่านม ค่าผ้าอ้อม ค่าหยูกยา ค่าห้อง ค่าอะไรต่อค่าอะไร
ภูมิใจที่เป็นคนมีค่ามากมาย เพื่อลูกตัวน้อยๆที่เกิดกำเนิดมา
ทำงานหนักขึ้น คิดถึงอนาคตมากขึ้น เปลี่ยนตนเองซะใหม่ เพื่อลูกน้อยคนนั้น
จะทำตามใจตนเองอย่างแต่ก่อนไม่ได้แล้ว เขามีลูก เดี๋ยวลูกเสียใจ เดี๋ยวลูกดูเป็นคนไม่ดี
ลูกต้องภูมิใจ ต้องเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับลูก
เก็บเงิน ทำงาน อดออม ขาดเหลืออย่างไร ไม่ปริปาก เพื่อลูกน้อย
ค่าเรียน ค่าเทอม ค่าเครื่องแต่งตัว ค่าอาหาร ค่าตอบสนองที่ลูกต้องการ ไม่เป็นไร ไม่บ่น
แม่มีค่าน้ำนมที่พ่อหามาให้แม่ผลิตให้ลูก
พ่อมีค่าใช้จ่าย ที่พ่อหามาเลี้ยงลูกและครอบครัว
พ่อทำงานหนัก เพื่อให้ลูกได้สบาย
หยาดเหงื่อแรงกายไหลรินปั้นลูกขึ้นมาให้เติบใหญ่ ดุจนักประติมากร
วันนี้ชายผู้นั้น เหม่อมองออกไปไกลๆ สายตาฟ้าฟาง รอคอยการกลับมาของลูก
ไอ้หนูคนนั้น หายไปแล้ว มีแต่ตาเฒ่าที่เฝ้ารอคอย
ลูกกลับมาแล้ว พ่อเฒ่าน้ำตารินไหล มันรับปากพ่อที่เฝ้ารอ
ลูกเติบใหญ่หายหน้าหายตาไป นำเงินมาให้พ่อ โอบกอดพ่อ รักพ่อ
” นี่เงินจ๊ะพ่อ ลูกให้พ่อ ตอบแทนพ่อ รักพ่อ คิดถึงพ่อ ”
พ่อ..มองเงินในมือที่ลูกหยิบยื่นให้น้ำตาไหลร่วงพลู
” กุว่านี่หกพันเองนะ… มึงยืมกุไปสองหมื่น
พระธรรมเทศนาวันที่ 5 ธันวาคม พ.ศ. 2561
โดยพระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง
