*** “ก่อนตาย ใช้ชีวิตให้เป็น” ***
ที่นี่ตอนฝนตก
เหล่าสัตว์ที่เลี้ยงดูก็เปียก มันไม่ฉลาดที่จะอยู่กับการหลีกหนีน้ำฝนที่ตกลงมา
เหมือนคนเราหลายคน ก็ไม่ฉลาดที่จะหลบหลีกอารมณ์ ที่ทำให้สาดเปียกด้วยความเจ็บปวด
เราฉลาดกว่าสัตว์แค่หลบฝนเป็น
แต่เราโง่กับกิเลสที่สาดจนตัวเปียกชุ่มไปทั้งใจ ที่โดนมันครอบงำ
เราหลบกิเลสไม่เป็น เรายืนเปียกโชกหนาวสั่นท่ามกลางกิเลส ที่อ่อล้นไม่รู้จะทำอย่างไร
ดูๆไปก็ไม่แตกต่างจากเหล่าสัตว์ที่เปียกฝน เพราะหลบหลีกฝนไม่เป็น
ความไม่พอใจระหว่างกันของคนเรามันเกิดขึ้นได้เสมอ
เรื่องเล็กๆน้อยๆ เราอย่าเอามาทำลายมิตรภาพที่เคยมีกันมาซิ
เหมือนเล็บที่มันยาวออกมา ดูสกปรก
เราตัดแค่เล็บเพื่อรักษาให้มันสะอาด แทนที่จะตัดนิ้วมือทิ้ง เพราะเหตุแห่งเล็บยาว
ผ้าเปื้อนมันไม่กลัวความสกปรก เพราะมันเป็นผ้าเปื้อนความสกปรก
เราใส่ผ้าเปื้อนสกปรก เพื่อทำงานสกปรกให้มันสะอาดขึ้นมาได้
คนก็เหมือนกัน กว่าจะดีขึ้นมาได้ มันก็อาศัยเลวนั่นแหละ เป็นครูชี้สอนใจ
รักษาใจเอาไว้ ไม่ให้มันเลว ดั่งใจที่เคยเป็น
ความเข้าใจตรงตามความเป็นจริงกับ
มีตนเข้าใจตรงตามความเป็นจริง
มันคนละเรื่องกัน
ธรรมเป็นเรื่องละเอียดอ่อน
ผู้ยังหยาบย่อมมองไม่เห็นในส่วนที่ละเอียด
ผู้มีดวงตาเห็นธรรม ย่อมเห็นในส่วนที่ละเอียด ที่คนธรรมดาเขามองไม่เห็นกัน
มนุษย์นั้น มักตัดสินจากมุมมองของตน
เมื่อมีผู้คนมองเห็นแตกต่างไปจากมุมมองแห่งตน
ตนก็จะอึดอัดขัดข้องหม่นหมองยอมรับไม่ได้
เรามีชีวิตด้วยการพิจารณากันไปตามเหตุตามผล
อย่าเอาแต่ใจของตน จนไม่ยอมรับความเป็นจริงกันเลย
เช้าๆเช่นนี้ เรานั่งสงบๆหลับตาเพ่งอยู่กับลมหายใจซักครู่
เราอาจมองเห็นศัตรูตัวเป้ง ที่ผุดขึ้นมาไม่รู้จบ คือจิตใจของเรานี่เอง
อย่าให้ใจเราเปียกกิเลส ดุจสัตว์เปียกฝนเพราะหลบหลีกฝนไม่เป็น
เราหลบหลีกกิเลสได้ ด้วยการโยนิโสหรือพิจารณา ในสิ่งที่มันมากระทบใจ
หากมีปัญญาเพียงพอ มันก็จะเป็นหนทางแห่งมรรค
ผลก็คือ สงบดับไม่เร่าร้อน
หากแพ้พ่าย ไหลตกไปกระแสในสิ่งที่มากระทบ
มันเป็นหนทางแห่งสมุทัย
ผลก็คือ ความเร่าร้อนทุรนทุราย เปียกโชกไม่จางคลายจากความเป็นทุกข์
เรา..เป็นผู้เลือกที่จะดับหรือก่อ
เราอย่าท้อที่จะหลบฝนแห่งกิเลส ไม่ให้สาดเปียกชุ่มฉ่ำต่อใจเรา
เรา..ย่อมดีกว่าสัตว์ ตรงที่เรายังเห็นช่องทางหลบหลีกฝนเป็น
กิเลสมันก็เหมือนฝน
ร่มไม่ได้สร้างขึ้นมาเพื่อที่จะหยุดฝน
ร่มสร้างขึ้นมาเพื่อที่เราจะได้เดินไปท่ามกลางสายฝนได้ โดยไม่เปียก
ใจที่ฝึกมาดีแล้ว ไม่ได้ฝึกเพื่อที่จะไม่ให้กิเลสมันเกิด
แต่เราฝึกใจเพื่อที่จะเดินก้าวไปท่ามกลางกิเลสที่มองเห็นและมองไม่เห็น
ได้อย่างผู้ที่มีภูมิปัญญา ด้วยดวงตา ที่มองเห็นธรรม
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 22 มิถุนายน 2561
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
