คงต้องเข้าโรงพยาบาล

*** “คงต้องเข้าโรงพยาบาล” ***

สังขารนี่ไม่แน่นอน ข้านั่งเทศน์อยู่ดีๆ ก็ปวดหลังเหนือเอวด้านขวาจี๊ดขึ้นมา

และมันก็รุนแรงขึ้นๆ จนไม่ต้องพักแทบทั้งคืน

ขยับท่าไหนก็ไม่ได้ ไม่เคยเป็น นั่งสมาธิข่มก็ไม่ได้ เวทนาแรงกล้า

มีแต่เสียงจากโสตภายในว่า วิบากๆๆๆ

ตีสี่แช่กับความเจ็บไม่ไหว จริงๆรำคาญที่มันไม่ยอมทุเลา

รอพระทำวัตรเสร็จ เรียกท่านเทพมานวดมากดท้องให้ มันเสียดจุกมากมายเหลือเกิน

หกโมงเช้าค่อยทุเลาและจางหายไป เป็นปกติ เจ็บแผ่วๆ อยู่ได้ตลอดทั้งวัน

เมื่อวานวันวิสาขะ ได้นั่งเทศน์เรื่องราวต่างๆ พอถึงเวลาของมัน อาการเหมือนคนมาแทงข้างหลังก็เริ่มขึ้นอีก

แต่ทนเทศน์ไปจนถึงเวลาบูชาดอกบัว อาการรุนแรงขึ้น หนักขึ้น

คราวนี้ลามมาด้านหน้าท้องรอบๆสะดือ มันจุกเจ็บ อาการเหมือนปวดขี้ปวดเยี่ยว

รอจนทุกคนกลับ ข้าก็นอนพัก แต่พักไม่ได้ อริยบทไหน มันก็เจ็บ

ตัดสินใจลุกขึ้นไปเดินขึ้นภูเขา ไปอยู่ที่องค์พระโน่นแหละ

ห้ามไม่ให้ใครตามขึ้นมา ไปนั่งสมาธิ จะเข้าอัปนาให้ได้

เวทนาแรงกล้าเกินกว่าจะเข้าอัปนาได้ มันแรุงแต่งเจ็บตลอดเวลา

ปลงสังขารวิปัสนาก็แล้ว ปลงไปเจ็บไป นั่งไม่ไหว จึงออกเดิน

เหล่าพระท่านก็เป็นห่วงแอบขึ้นมาจัดนั่นนี่ให้

เดินไปเดินมาพักใหญ่ ยิ่งเดินก็ยิ่งเจ็บ เจ็บไปทั้งร่าง

จึงกลับไปพักอย่างสิ้นเรี่ยวแรง เจ็บจนเหงื่อทะลักออกมาโทรมกาย

นั่งสมาธิก็ไม่ได้ นอนเอนราบก็ไม่ได้ ที่อยู่ได้ คือกำลังใจเท่านั้น

รุ่งเช้ามันก็ยังเป็น จึงเอาน้ำมาทำน้ำมนต์ดื่มกิน ก็แปลกดี อาการทุเลาลงมาหน่อย

ตอนนี้ยังพอทน ทรงๆกับอาการเจ็บ ที่มันแปลบเหมือนมีอะไรมาแทงจากหลังยันทะลุหน้า

ไม่อยากเข้าโรงพยาบาล ก็คงต้องไปตรวจกันดู

ไม่ไปเดี๋ยวมันก็จะหาว่าเล่นไสยศาสตร์กันอีก งมงายกันไปใหญ่

จริงๆข้าอยู่ได้นะ แม้จะเจ็บแทบกระดิกไม่ได้

แต่ยังไงมันก็ต้องไป ไปให้หมอเขาตรวจสอบกันดู

พวกคนเป็นห่วงจะได้สบายใจ

มันบอกว่าอย่าบอกใคร เดี๋ยวอาจารย์จะไม่ได้พักผ่อน

ขอให้เป็นความลับ ข้าก็เลยประกาศไปเลย ว่าข้าธรรมกะ จะไปโรงบาลแล้วโว้ย

ไม่ใช่มนุษย์วิเศษ ที่เจ็บที่แก่ไม่ได้ นี่เป็นเรื่องธรรมดาของทุกคน

ปกติเกลียดโรงบาลชิบหาย แต่ครั้งนี้ กะไปนอนเล่นซักวันสองวัน

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 30 พฤษภาคม 2561

โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง