***** “ดันทุรังโง่เกินหมัดหมา” *****
จะแปดโมงเช้าแล้ว ออกจากสมาธิใจมันอยากนิ่งอยู่เฉยๆ
เช้าๆเช่นนี้ ทุกวันข้าจะเขียนเล่าเรื่องราวต่างๆให้น้องๆฟังกันทางเฟส
แต่บางวัน ก็อยากอยู่นิ่งๆเฉยๆ แอบดูโลกเขาเป็นกัน
ชีวิตเกิดมาต่างต้องดิ้นรนกันไปไม่มีที่สิ้นสุด
นกยูงน้อยอายุยังไม่ครบปี มันลำแพงหางอวดแม่ไก่ ดูว่ามันเริ่มเจ้าชู้ข้ามรุ่นตั้งแต่เด็ก
ความอหังการ์มันเพิ่มคะแนนให้แก่ตัวมันทุกวัน ด้วยการย้อมจิตของมันทุกวัน
ชีวิตนั้น ในการเพิ่มใจให้ยิ่งใหญ่เพื่อเหนือใครๆนี่เป็นธรรมดา
แต่อีกด้าน แห่งความยิ่งใหญ่ที่ย้อมๆเข้าไป
มันก็มีหนทางแห่งความจำนนเพื่อประคองชีวิตไว้เหมือนกัน
หมัดตัวหนึ่งโดนครอบไว้ด้วยแก้วไม่มีก้น มันสามรถกระโดดข้ามขอบแก้วออกมาได้
ไม่มีกำแพงไหนที่จะกั้นการกระโดดเพื่อหลีกหนีของมัน
มันกระโดดได้ด้วยความสูงของตัวมัน 400 เท่า นี่ความสามารถของมัน
เมื่อเอาแก้วมีก้นมาครอบมันไว้ มันก็กระโดด ดึ๋งๆๆ เอาตัวชนเพดานแก้วที่ครอบมัน
มันกระโดดชนอย่างไม่หยุดหย่อน จนที่สุด มันก็ยอมจำนนต่อผนังเพดานเหนือหัวมัน ในเวลาไม่นาน
แม้จะครอบมันไว้ จนมันไม่กระโดดชนก้นแก้วแล้วก็ตาม
มันก็ยังกระโดดดึ๋งๆๆต่อไป เพราะมันเป็นสัตว์กระโดด แต่เป็นการกระโดด ที่ต่ำกว่าเพดานก้นแก้วที่ครอบตัวมันไว้
นี่เป็นการจำนนที่มันหาทางออกด้วยตัวมันเอง
มันลดความทะเยอทะยานในการกระโดดด้วยแรงธรรมดาของมัน
ลดลงมาจนมันกระโดดอยู่ในครอบแก้ว ที่ไม่โดนเพดานก้นแก้ว
และมันก็ยังกระโดดอยู่เช่นนั้น โดยไม่หยุด เพราะมันเป็นสัตว์กระโดด
มันเรียนรู้ที่จะรักษาตัวตนของมันไม่ให้ตัวมัน กระโดดขึ้นไปกระแทกเพดานก้นแก้ว
หมัดมันยังยอมจำนน เพื่อรักษาตัวมันให้ปลอดภัยจากสิ่งที่มันเคยๆเป็นประจำ
ทำไมคนเราบางคนถึงได้ดันทุรัง เอาแต่ความคิดตนดึงดันไม่ยอมถดถอย จนเกิดแต่ความทุกข์ในใจ แล้วโทษผู้อื่นร่ำไป
ใจคนบางคนนี่ มันเลวยิ่งกว่าหมัด เพราะมันไม่ค่อยดูคนอื่นเขามีความดี
พอใจตกลงไปในหลุมแห่งความอัปรีย์ที่ตนยัดเยียด มันผู้นั้นเป็นพวกอัปรีย์ต่อใจตนตลอดชีวิตเช่นกัน
หมัดกระโดดนั้น เมื่อเราเอาแก้วสั้นครอบมันลงไปอีก
จากที่มันเคยกระโดดไม่เอาตัวไปกระแทกเพดานก้นแก้ว ด้วยความเคยชิน เมื่อมาเจอแก้วที่สั้นลง
มันก็กระโดดกระแทกก้นแก้วอีกด้วยความเคยชินในการที่กระโดดแล้วไม่โดน
เมื่อโดนกระแทกหลายๆครั้ง มันก็ยอมจำนน ลดความแรงแห่งการกระโดดลงมาอีก
แต่มันก็ยังกระโดด เพราะมันเป็นสัตว์กระโดด แต่มันไม่กระโดดให้ชนก้นแก้วที่สั้นต่ำลงมาเหมือนเคยๆ
หมัดมันก็ยอมจำนนเอาตัวรอดของมัน ไปตามความจำนนแห่งสัญชาติญาน
ที่สุด เมื่อใช้ที่ครอบต่ำลงไปจนตัวมันกระโดดแทบไม่ได้
เมื่อกระโดดไปมาไม่ได้ มันก็หาทางออกด้วยวิธีเดินไปเดินมาแทน
หมัดมันมีชีวิตอยู่ได้หลายวันโดยไม่ต้องกินอะไร
เมื่อครอบมันไว้หนึ่งสัปดาห์ เอาครอบแก้วออก
เจ้าหมัดมันเดินออกมาจากครอบแก้ว มันไม่กระโดดอย่างที่ชีวิตมันเคยๆ
มันลืมไปว่า มันเป็นสัตว์กระโดด มันใช้วิธีเดินแทนการกระโดด มันเดินๆๆๆและหายไปด้วยการเดิน
ชีวิตนั้น มันอยู่ที่เราย้อมเราสร้างให้กับมัน
หากไม่มีอะไรมาครอบใจเรา เราก็พึงกระโดดไปตามใจเสรี
เรามาทางเลว เลวนี่เป็นสมมุติ เราก็รับผลแห่งสมมุติเลวๆ
เรามาทางดี ดีก็เป็นสมมุติ เราก็รับผลแห่งสมมุติดีๆ
ทั้งดีและเลว เกิดจากเราย้อมสีให้มันเป็น
ความอหังการ์ของใจเลวๆ เมื่อผลแห่งวิบากความเลวมันให้ผล
คนที่ไม่ยอมรับผล มันก็เหมือนตัวหมัดที่ดึงดันกระโดดชนก้นแก้ว เพราะความแรงแห่งการกระโดด
และมันจะต้องทุรนทุรายกายแตกเพราะแรงกระแทกแห่งวิบากผลด้วยความเคยชินนั้น
แต่ผู้ฉลาด แม้ใจตนเลว เมื่อยอมรับผลแห่งความเลวที่ต้องเผชิญ
เขาก็ยอมจำนนและอยู่ได้กับผลวิบากนั้น ดึงดันไปมันก็ไม่มีประโยชน์
หมัดไร้สมองอย่างมนุษย์ มันยังยอมจำนนเพื่อรักษาตัวตน จำนนต่อวิบากที่มารุมล้อมมัน ด้วยภาวะจำยอม
เราอันได้ชื่อว่ามนุษย์ ใยจึงยอมรับด้วยภาวะจำยอม ผลแห่งวิบากเลวๆที่เคยกระทำกันบ้างไม่ได้
คนเรามักโทษผู้อื่นเสมอโดยไม่ยอมมาโทษใจตนเอง
คนที่ยังเอาแต่กระโดดเอาหัวกระแทกฝา ด้วยความดึงดันให้ได้ดั่งใจ
ไม่นานๆ หัวมันก็แตกแยกตายไป ไร้หนทางที่จะออกไปได้ด้วยความอับจน
เพื่อนเอ๋ยอย่ามีชีวิตอยู่ด้วยการอายหมัดมัน
ลดๆทิฏฐิและตัวตนลงมา เพื่อคนรอบข้างจะได้ไม่เดือดร้อนและอยู่สบาย
อย่าทำตัวเป็นความโมโหเอาแต่ใจดื้อดึง โทษนั่นโทษนี่ ไม่ยอมปรับชี้โทษไปที่ใจตนเองบ้าง
เจ้านกยูงน้อยโดนแม่ไก่กระโดดถีบหน้าหงาย ที่เสือกไปรำแพนจีบสาวสวยอย่างมัน
โน่น..มันแอบไปรำแพนอวดลูกไก่เล็กๆแทน มันก็ยังรำแพด้วยความภูมิใจ
รักษาใจเราให้อยู่รอดปลอดภัยด้วยการลดแรงดันตัวตนลงมา
อยู่กับโลกแห่งความเป็นจริงให้ได้ อย่าอยู่กับโลกให้ได้ ด้วยความคิดแห่งความเป็นตัวกู
ยิ้มให้กับคนที่เขาผิดพลาด
โอบกอดเมื่อยามเขาผิดหวัง
อย่างชิงชังเมื่อเขาขอโอกาส
อย่าซ้ำเติมความผิดพลาดของใครอื่นด้วยทิฏฐิตน
เช้านี้คุยกันเบาๆแบบอยากอยู่นิ่งๆเงียบๆสบายๆ
เรา..ทำหน้าที่ของเราให้มันดีๆ
แม้บางทีหน้าที่นั้นมันอาจอัปรีย์ในสายตาและความคิดใครก็ไม่เป็นไร
เรา..พึงยอมรับวิบากที่เราต้องเผชิญ อย่าไปดึงดันเพื่อฝืนวิบาก เมื่อแก้ไขจนถึงที่สุดแล้ว
มัวแต่เป็นจอมแข็งแรงกระโดดเอาหัวกระแทกฝา ด้วยความสำคัญตัว
เราจะอายหมัดหมามัน ที่หมัดมันยังยอมลดแรงดันของมันด้วยภาวะแห่งความจำยอม
หวัดดีเช้าวันจันทร์..
พระธรรมเทศนา โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง วันที่ 19 มิถุนายน 2560
