****** “ค่าแห่งพรหมจรรย์กับวันวาเลนไทน์” ******
ค่าแห่งความรัก มันอยู่ที่เราเก็บรักษามันไว้ด้วยความชาญฉลาด
พ่อกำถั่วให้ลูกสาวทาย ถามว่ารู้ไหม ในกำมือนี้มีอะไร..
หากอยากรู้คำตอบที่จะทาย ขอให้ลูกสาวเอามือเขกพื้นหนึ่งครั้ง ก่อนที่จะทาย
ทายถูก พ่อจะให้กินหนมหนึ่งพัน ทายผิด เธอต้องเขกพื้นอีกหนึ่งครั้งเป็นการแลกเปลี่ยน
ลูกสาวอยากได้ตังค์ เธอจึงเริ่มต้นทาย
เขกพื้นป๊อก เธอบอกว่าเหรียญ พ่อบอกว่าผิด เธอต้องเขกพื้นอีกที
เขกพื้นป๊อก เธอบอกว่าหิน พ่อบอกว่าผิด เธอต้องเขกพื้นอีกครั้ง
เขกพื้นป๊อกๆๆๆๆๆๆ เธอบอกว่า ทราย กระดาษ กระดุม ตู้เย็น รถ บ้าน ภูเขา โลก ฯลฯ
พ่อบอกว่า ผิดๆๆๆๆๆๆๆๆ เธอต้องเขกพื้นอีก
เธออยากรู้มาก ว่ามันคืออะไรในกำมือพ่อ
พ่อบอกให้เธอเขกหัวกับพื้นก่อนทาย เธอก็ยอม
พ่อบอกให้เธอล้างจาน ขัดพื้น ล้างห้องน้ำก่อนทาย เธอก็ยอม
พ่อบอกให้เธอเอาเงินเก็บมาจ่ายทุกครั้งที่ทายครั้งละ 100 บาท เธอก็ยอม
แต่เธอก็ทายผิด อะไรหนอที่อยู่ในกำมือพ่อ
เมื่ออยากรู้มากๆเข้า พ่อต้องการอะไร เธอก็จะยอมทุกอย่าง
ขอแค่ให้เธอได้รู้ว่า ในมือที่พ่อกำไว้นั้น มันคืออะไร
ที่สุดพ่อก็ยอมเฉลย ด้วยการแบบมือ เธอมองเห็นเม็ดถั่วที่อยู่ในมือของพ่อ
แค่ถั่วเองรึ…เธอนึกในใจ นึกว่าจะเป็นสิ่งสำคัญอะไร
แล้วพ่อก็กำถั่วใหม่ บอกว่าเรามาทายเล่นกันใหม่
อยากรู้ไหม ว่าพ่อกำอะไรไว้ในมือ.. แต่ทายถูกพ่อไม่ให้ตังค์นะ เพราะลูกรู้แล้ว
ลูกสาวบอกว่า ก็มันคือถั่ว มันไม่มีอะไรที่น่าสนใจที่จะอยากรู้อะไรเลยนี่พ่อ
ทายซิแลกกับการเขกพื้นทีหนึ่ง เขกพื้นก่อนแล้วค่อยทาย
ลูกสาวสั่นหน้า
งั้นไปล้างรถก่อนค่อยทาย ลูกสาวสั่นหน้า
ทำไมไม่ทายอีกล่ะลูก พ่อถาม
ลูกสาวบอกว่า จะให้ลูกลงทุนให้เจ็บตัวไปทำไม ในเมื่อลูกรู้แล้วว่ามันคือถั่ว
แถมทายไปลูกก็ไม่เห็นจะได้อะไรเป็นการตอบแทน..
พ่อจึงบอกลูกสาวว่า
จำไว้นะลูก….
ผู้หญิงเราก็เหมือนกัน มันจะมีค่าก็ต่อเมื่อเราเก็บความเป็นพรหมจรรย์ เป็นหญิงสาว ที่น่าหวงแหน
เป็นที่ต้องการของใครๆ กำมันไว้ในมือกับตัวเรา
เมื่อใหร่ที่ความสาวเราถูกเปิดเผย ต่อใครๆที่เขาเฝ้าดอมดม
คุณค่าแห่งความสาว คุณค่าแห่งพรหมจรรย์ ที่ใครๆเฝ้าอยากได้อยากถวิลหาและมีค่ายิ่ง
ยอมแลกแม้ชีวิตเพื่อปกป้อง เพื่อรักษาดุจของมีค่าที่แสนหวงแสนรักนักหนา
มันจะไร้ค่าเหมือนเม็ดถั่วในกำมือ ที่ครั้งหนึ่งไม่มีใครรู้ว่ามันคือเม็ดถั่ว
รักษาความเป็นสาว ความเป็นพรหมจรรย์ที่น่าหวงแหนไว้ให้ดีอีสาวเอ๋ย
ถึงเวลาแล้วค่อยเปิดเผย มันจึงจะสมคุณค่าแห่งความเป็นหญิงที่เราแหนหวง
รอยขีดเขียนบนผืนทราย
แม้เป็นวลีที่ยิ่งใหญ่ออกมาจากใจปราชญ์
มันไม่อาจยั่งยืนทนทานที่จะไปไว้ใจในวลีแห่งผืนทรายได้
ใจมนุษย์ก็เช่นกัน มันมักสลายลืมเลือนเปลี่ยนแปลงไปตามกาล ดุจวลีงามที่ปรากฏบนผืนทราย
แต่ยามผัสสะด้วยน้ำด้วยลม คำวิจิตรแห่งผืนทราย
ย่อมสลายไปตามเหตุปัจจัยไปตามกาล
มันสลายไป มันไม่แน่นอน
ลมปาก..เน่าและสลายง่ายกว่าคำวลีแห่งผืนทราย
อย่าเพิ่งเชื่อมันด้วยการยอมพลีกายแก่มัน ด้วยกระแสแห่ง วาเลนไทน์ ไอ้น้องสาวทั้งหลาย
พระธรรมเทศนา วันที่ 14 กุมภาพันธ์ 2560 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
