ความรักบริสุทธิ์ที่เป็นทุกข์

***** “ความรักบริสุทธิ์ที่เป็นทุกข์” *****

เขาเป็นเด็กดีมาก รักอัม ตามใจอัม สั่งซ้ายเขาก็ซ้าย สั่งขวาก็ขวา

เขาทำให้ใจอัมมันพองโตมากๆค่ะ

วันหนึ่งเขาเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น เขาเริ่มมีเพื่อนหญิงที่พิเศษ และมันเป็นรักแรกของเด็กหนุ่ม

เขาเริ่มมีโลกส่วนตัวของเขา โลกที่เขามีกันเพียงสองคน

เขาเริ่มไม่ใส่ใจแม่ ไม่สนใจ อยากให้แม่อยู่ห่างๆ ไม่ต้องมาวุ่นวายกับชีวิตเขา เขาต้องการความเป็นส่วนตัว

เขาไม่ตามใจอัมอีกต่อไป

อัมเริ่มรู้สึกว่าอัมกำลังสูญเสียบางสิ่งบางอย่าง อัมถูกขัดใจ อัมถูกทอดทิ้ง อัมทุกข์ใจอย่างบอกไม่ถูก

ทั้งๆที่ลูกเขากำลังมีความสุข แต่ทำไมอัมถึงทุกข์เพราะเหตุใด

อัมจึงค่อยๆพิจารณาว่าสาเหตุที่อัมทุกข์เพราะอะไร

ทำไมอัมรู้สึกแย่ได้ขนาดนี้ นี่อัมรักลูกหรืออัมคิดครอบครองเขา

เห็นว่าเขาเป็นสมบัติที่เราต้องเก็บเอาไว้เชยชมเพียงผู้เดียว

ใครจะมาร่วมชื่นชมสมบัติชิ้นนี้ไม่ได้

อัมตีค่าความรักของแม่ที่มีต่อลูกต่ำเกินไป อัมอยากให้ลูกตามใจอัม

แต่อัมมักจะตามใจลูกในเรื่องที่มันถูกใจอัมเท่านั้น ถ้าไม่ถูกใจอัม อย่าหวังที่จะได้

อัมได้ทบทวนว่าความรักเป็นสิ่งสวยงามดีงามบริสุทธิ์อยู่แล้ว

แต่ทำไมความรักจึงทำให้ก่อเกิดทุกข์ได้อีก และวิเคาระห์จากตนเองแล้วจึงได้คำตอบว่า

อัมใช้กิเลส ในความรัก อัมยึด อัมคาดหวังอัมอยากให้เป็นไปตามที่ใจอัมต้องการ

อัมคิดว่าอัมเป็นแม่อัมก็หวังดี อัมถูกต้องเสมอ อัมมีตัวตนสูงมาก

แต่ทั้งหมดนี้ อัมเป็นคนสร้างเงื่อนไขในความรักที่มีต่อลูก

อัมจึงต้องทุกข์เอง และอัมกำลังทำร้ายลูกตัวเองด้วยความไม่รู้

อัมสร้างภพสร้างชาติขึ้นมาใหม่ไม่สิ้นสุด เพราะความโง่ ไร้ปัญญาและอัมได้เรียนรู้เข้าใจทุกข์

อัมจึงเกิดความเข้าใจในรักแบบไม่มีเงื่อนไขได้ชัดเจนขึ้นแล้วเจ้าค่ะ

อย่างน้อยวันนี้ อัมก็มีความสุขที่เห็นทุกข์ในวันนั้นแล้วทำให้เกิดการเรียนรู้อย่างมีสติได้เจ้าค่ะ

พระอาจารย์กล่าวไว้ถูกต้องที่สุดแล้วเจ้าค่ะ

ไม่ว่าจะอยากให้ลูกอยู่วัด หรืออยู่บ้าน มันคือประเด็นเดียวกันทั้งหมดกับการที่ลูกขัดใจเราเท่านั้นเอง

ใจของแม่ยังต่ำและแคบเกินไป

เราอย่าได้เป็นแค่พ่อแม่ของลูก

เราควรเป็นพ่อพระแม่พระในดวงใจลูกมันยิ่งใหญ่กว่ากันเยอะเบย 🙏🏼🙏🏼🙏🏼🌺 กราบสาธุในพระธรรมพระอาจารย์เจ้าค่ะ

<<<พอจ : อัมเป็นคนฉลาด ที่จะคิด..

แน่นอน..ความรักที่เราดูว่าบริสุทธิ์ ที่เราดูเหมือนเป็นผู้ที่มอบให้

แต่ในความรักที่บริสุทธิ์นั้น มันมีสายใยเหนียวร้อยรัดรึงขึงตึงด้วยการครอบครองเสมอ

ความรักที่เป็นทุกข์ คือ รักที่ไม่รู้ว่ารัก

ความรักที่ดูมอบให้ มันมีเงาซ่อนภายใน คือ ไม่อยากให้พรากจาก

มีรักแล้วไม่ทุกข์ เป็นไม่มี

รักที่บริสุทธิ์มันก็ทุกข์อย่างบริสุทธิ์ เมื่อมันถึงทิฏฐิ

รักเกิด ความหวงแหนก็เกิด

ความรัก..มันเป็นกลไกของปัจจัยให้โลกได้อยู่ร่วมกันได้

เราไม่รักก็ไม่ได้

ไม่ใช่ว่า ไม่มีความรักแล้วเราจะไม่มีทุกข์

คนไร้รักมันเป็นทุกข์ที่ไม่มีรัก มาเชื่อมต่อสายใยแห่งหัวใจ

ความรัก มีเป็นธรรมดา

แต่เราพึงเข้าใจในรักว่า…เป็นธรรมดาที่มันไม่ได้ดั่งใจเรา

หากเราเข้าใจในวิถีแห่งความรักว่า

ความไม่ได้ดั่งใจ ความพราก ความจากในสิ่งที่เรารัก มันมีเป็นธรรมดา

รักที่เราแสวงหา จะเป็นรักที่ไม่กลายมาเป็นหอกดาบทิ่มแทงหัวใจเรา

เรา…อยู่กับความรักที่เห็นธรรมดาของการพรากจาก

เรา…จะมีรักที่เป็นรักในหัวใจเราด้วยความรัก

เรา…รักได้ ไม่ใช่จะไม่มีรักเพื่อไม่ให้มีทุกข์

เรา…มีทุกข์เพราะรักมันไม่สมหวังดั่งใจเรา

เรา…พึงอยู่กับความรักด้วยสติปัญญาว่า

รักทั้งหลาย มีความพรากจากเป็นธรรมดา

เราจะอยู่ในธรรมดาแห่งความรักที่ต้องมีความพรากจากกัน..!!

พระธรรมเทศนา วันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2560 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง