**** “วิญญานที่โดนกักขังด้วยความไม่รู้ ท่อน 3” ****
วันนี้เช้าวันศุกร์แล้วใช่ไหม กว่าจะออกจากสมาธิก็สายแล้ว เพลินไปหน่อย
มาว่าถึงเรื่องวิญญานต่อ เดี๋ยวคนมาเราก็จะไม่ว่างมาว่ากันอีก
สมัยหนึ่งเมื่อสิบปีก่อนนู้น ข้าได้ไปดูพวกหินควอตซ์ที่ อ.บ่อพลอย ที่นั่นเป็นหมู่บ้านหนึ่งที่นับถือข้ามาก
ช่วงนั้นบ้าพลัง ข้านี่ใช้กำลังจิตเล็กน้อยทำให้ทองผ่านเข้าไปในหน้าผาก ในฝ่ามือพวกเขา พวกเขาก็เลยชอบ พากันมายกใหญ่
ทีนี้ มันมีอยู่ครอบครัวหนึ่ง เขาบอกว่าบ้านเขานี่ มีผีสิงอยู่ เขาไม่มีความสุขกับการอยู่บ้านเลย
ขอให้ข้าช่วยไปดูให้หน่อยเถิด ช่วยไล่ผีนั้นออกไปที เขากลัว จะทำบุญ จะเอาพระมาสวดมาไล่ยังไง ผีมันก็ไม่ไป
เมียเขาอยู่บ้านคนเดียว เวลาพวกเขาออกไปหาหิน แรกๆไม่กลัว แต่ภายหลังนี่ไม่ไหว ผีมันเฮี้ยนมาก ประสาทจะแดกเอา
มันมาดึงผ้าห่มบ้าง เขย่าเตียงบ้าง ดึงผ้าห่มบ้าง ลากเก้าอี้บ้าง เดินไปเดินมาให้เห็นบ้าง กระโดดขึ้นมาทับหน้าอก เวลานอนบ้าง
เขาบอกว่า ประสาทจะกินทนไม่ไหวแล้ว บางทีก็สิงลูกชาย ให้ข้าไปช่วยหน่อย
ข้าบอกว่า ข้าไม่ใช่หมอผีโว้ย และข้าเองก็กลัวผี ดีไม่ดีมันเกิดทะลึ่งโผล่ขึ้นมาแหกตายักคิ้วตอนเดินเข้าไป ข้าคงได้วิ่งกันน้ำบาน
ไอ้บ้านั่นมันกอดขาข้า ทำตาละห้อยวิงวอนจ้องหน้า..พลีสส เฮ๊ว..มี..!!
อยากถีบมัน แต่ก็กลัวเสียฟอร์ม จึงพยักหน้าบอกว่า ไป่ พากูไป ทุกคนเฮ
ข้าเดินออกนำขึ้นรถ มันบอกว่า ทางนี้ๆๆ นั่นมันทางกลับแล้ว ไม่ต้องมาทำฟอร์มหนีกลับ บ้านอยู่ข้างๆนี่ ไม่ต้องขึ้นรถ
แม่งเสือกรู้ทันไอ้เหี้ยยนี่..!! เอ้า..ไปก็ไป
เราเดินกันไปเป็นขบวนยาวเหยียด บอกให้ทุกคนรอนอกบ้าน ข้าจะเข้าไปกับเจ้าบ้านและเมียของมัน
ข้ามองที่กองไม้ข้างบ้านและยืนนิ่งสงบอยู่ตรงนั้น เจ้าบ้านบอกว่า พระอาจารย์ ผีมันอยู่ในบ้านครับ ผีไม่ได้อยู่ตรงนี้
ข้ามองหน้ามันบอกว่า กูรู้แล้ว กูกะลังมองหาไม้หน้าสามอยู่ เผื่อคุยไม่รู้เรื่องคาถาเอาไม่อยู่ จะได้หวดและนวดด้วยไม้หน้าสามต่อ
ข้าเดินเข้าไปในบ้าน เดินกำหนดจิตไปตั้งแต่ทางเข้า จนไปถึงหลังบ้าน พบว่ามีพลังงานเล็กน้อย ไม่รุนแรงอะไร
เดินวนสแกนพลังไปทั่ว ก็ไม่มีพลังตอบรับรุนแรงอะไร จึงเข้าใจว่า คงเป็นแค่เจ้าที่เจ้าทาง ที่สถิตย์อยู่ตรงพื้นดินที่สร้างบ้านมากกว่า
หันมามองเจ้าของบ้าน มันยืนพนมมือจ้องหน้ากระซิบว่า.. นี่ไม้หน้าสามผมเตรียมไว้ให้แล้วครับ..!!
ไม่ต้อง..ไอ้บ้า ..!! ข้าอยากถีบมันที่เสือกทะลึ่งเอาใจ
ข้าบอกให้มันไปเอาน้ำมา มันวิ่งหายไป เอาเป๊บซี่กะน้ำแข็งมาให้
ข้ามองหน้ามัน กูจะเอามากรวดน้ำให้ผีมัน พ่อมึงซิ…ไอ้เหี้ยย เอาน้ำแข็งกะเป๊บซี่มากรวดน้ำ
ข้ายืนกรวดน้ำแผ่เมตตาจิตอุทิศกุศลทั้งหลายที่ได้กระทำมา กล่าวคำปวาราณา ราดน้ำลงไปทั่วพื้นดิน จากหน้าบ้านยันหลังบ้าน
เมื่อเสร็จพิธี ก็เป็นอันว่าจบ เจ้าบ้านถามว่า ผีไปแน่นะพระอาจารย์ ข้อพยักหน้าบอกว่า ” ไม่รู้ ”
ขณะที่เดินออกมา ข้าได้สัมผัสพลังงานบางอย่าง จึงกำหนดจิตตามพลังงานนั้นไป
พลังงานนั้นกระแสแรงขึ้นๆๆๆๆ จนข้ารู้สึกขนลุกขนพอง และหนาวเยือกขึ้นมาทั้งตัว
นี่..อาการผีทัก ข้าจำได้ มองหน้าเจ้าบ้าน ส่งซิกแนวให้เตรียมไม้หน้าสาม
ข้าเดินตามพลังงานจนไปหยุดอยู่ที่เสากลางบ้าน แล้วพลังงานนั้นก็หายไป
กำหนดจิตยังไงก็ไม่เจอ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองยอดเสา โกฏิใส่กระดูกสองโถ เขานำขึ้นไปกราบบูชาอยู่ที่นั่น
และพลังงานนั้น ก็มาจากโกฏิทั้งสองอันนั้น ผีจากโกฏินั่นส่งพลังงานออกมา
พลังงานที่หายไป ปรากฏว่า มาอยู่ด้านข้างข้าแทน ดูเหมือนมันสะท้อนออกมาจากตู้กระจกที่สะท้อนเงาข้าอยู่
พลังงานรุนแรงขึ้นจนขนหัวลุกอีก จึงถามเจ้าบ้านว่า ในตู้นี่ เก็บอะไร
เจ้าบ้านบอกว่า เป็นตู้เสื้อผ้าธรรมดา ไม่มีอะไร อ้อ..มีหนังสือโป๊ปึกนึง พระจารย์สนใจไหม..
ข้าเข้าใจว่าอาจเป็นพลังงานของข้าเองที่ส่งออกไป แล้วมันสะท้อนกลับมาหาเจ้าของก็ได้
แต่พลังงานก็แรงดี ที่สำคัญ มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อกำหนดจิตสอดส่งดู จึงรู้ว่า พลังงานนั้น มันเป็นพลังงานของผี ที่นั่งพนมมือพับเพียบเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าตู้
เขาก้มกราบทั้งสองคนราบอยู่กับพื้นตรงนั้น
ผีที่สิงอยู่ในโกฏิกระดูกบนยอดเสา มันลงมาอยู่ที่พื้น ต่ำกว่าที่ข้ายืน
ทำไงดี…ข้านี่คุยกะผีไม่ได้ ถ้าคุยก็ต้องผ่านร่าง
จริงๆก็คุยได้นั่นแหละ แต่ตอนนั้นข้ายังโง่เอง แค่กำหนดจิตถาม เสียงก็จะขึ้นมาในโสด แต่ตอนนั้นยังงงอยู่
เจ้าบ้านบอกว่า โกฏิทั้งสองใบนั้น เป็นโกฏิกระดูกของพ่อและแม่เขา เขานำมา
กราบ บูชา หลังจากท่านตาย
ปัญหาคือ วิญญานต้องการอะไร ทำไมถึงได้มารบกวนลูกหลานเขา
ผีมันก็หมอบกราบอยู่นั่นแหละ ไม่ส่งเสียงอะไรบอกมา
ข้าจึงเดินออกไปตามไอ้ติ๋ว แม่เจ้าเบียร์ที่บวชเป็นพระ
อีนังติ๋วนี่ มันมีเซ้นต์ที่คุยกะผีได้ มโนจิตของมันแจ่มใสกว่าข้า
ข้าบอกว่า ติ๋ว..มึงไปถามผีไอ้สองตัวนั่นหน่อยซิ ว่ามันต้องการอะไร ทำไมถึงได้มารบกวนหลอกหลอนลูกหลาน
ข้านี่ชัดเจนเรื่องจักษุ แต่บอดเรื่องโสตตะ มึงมันแม่มด ช่วยไปถามผีให้กูหน่อยว่าผีสองตัวนั่น มันต้องการอะไร ทำไมถึงรบกวนคน
นังติ๋วพยักหน้า เดินส่ายอาดๆเข้าไป ส่วนข้ากะไปรอที่ลำปาง เผื่อผีมันเอาเรื่อง
ไม่ว่างแล้วโว้ย พรุ่งนี้ค่อยมาเล่าต่อ ว่าทำไมผีพ่อแม่มันถึงได้ออกอาการเฮี้ยน เขย่าเตียง ดึงขา ลากเก้าอี้และแสดงตัวเดินไปเดินมา
ตีตั๋วไว้ เดี๋ยวเจอกันท่อนสี่ ซีรีย์นี้ยังมียาว..!!
พระธรรมเทศนาโดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง วันที่ 17 พฤศจิกายน 2559
