ก่อนจากกันอย่างนิรันดร์กาล

ก่อนจากกันอย่างนิรันดร์กาล

570
0
แบ่งปัน

****** “ก่อนจากกันอย่างนิรันดร์กาล” ******

หวัดดียามเช้า…

ที่นี่อากาศสดใสเหมือนวัยแรกแย้ม มีตูดนกกระจอกเทศให้ดูด้วย

เช้าๆ น่ะ หมั่นตื่นขึ้นมาเช้าๆ กว่าเดิมหน่อย ซักตีห้าก็ได้

ล้างหน้าแปรงฟัน แล้วนั่งสมาธิสงบๆ

ไม่ใช่นอนโด่งลุกไปทำงานแทบไม่ทัน

การนอนตื่นสายโด่งนี่ เป็นการย้อมใจให้เกียจคร้าน เหยอะแหยะ

เป็นใจไร้คุณค่าไม่แข็งแรง

พออายุมากขึ้น มันจะกลายเป็นคนแก่ที่แสนน่าเบื่อ

มันน่าเบื่อด้วยใจที่มันเหยาะแหยะ

กระแสที่มักพ่ายต่อความเกียจคร้านนี่ เป็นกิเลสหมักหมมแกะออกยาก

เราเท่านั้น ที่จะดัดใจเราให้มันตรงและแข็งแรงได้

ชีวิตน่ะมันครองรูปไม่นาน ลูกเอ๋ย

มันผ่านผันไปไวมาก ใจที่มันเหยาะแหยะ มันจะเอาแต่ใจตนเอง

มันพ่ายต่อกระแสกิเลส กระทบไม่ได้ กระทบเมื่อไหร่ ไม่ถูกใจขึ้นมา มันจะสวิง

เรามีชีวิตอยู่ ต้องหมั่นหัดย้อมใจตนเอง ไม่มีใครช่วยเราได้

เราต้องช่วยตัวเราเอง

จะดีก็เราทำ จะชั่วก็เราทำ

วันหนึ่ง…

เมื่อเราสิ้นชีพกลายเป็นผี

วันนั้น…

เราจะคร่ำครวญเลยทีเดียวว่า…

เสียดายๆๆๆๆ

ที่เกิดมาได้พบเจอเพื่อนผู้ทรงคุณทางธรรม แต่เราไข่วคว้าอะไรมาได้น้อยนิด

อีกเมื่อไหร่…

จิตดวงนี้ถึงจะมีโอกาสอีกหนอ

เสียดายๆๆๆ

เสียงนี้ ข้าพบเจอเป็นประจำ เป็นเสียงพร่ำรัมพัน

ออกมาจากดวงวิญญาณที่เคยติดตามกันมา

พวกเขาฝืนวิบาก มาเกิดร่วมกันไม่ได้

เขาจึงได้แต่ร่ำรัมพันว่า เสียดายๆๆๆ

พวกเรามันมีชีวิต มีกำลัง มีสติ มีปัญญา

แต่พวกเราหลายคน มัวหลงค่า แต่อัตตาและตัวตน โดยไม่รู้ตัว

หนักไปในทางถูกใจ ไม่ถูกใจ จนใจเจ้าของ สวิงไปมาหาทางสงบแทบไม่เจอ

เสียดายๆๆๆ

ที่เราได้เกิดมาร่วมชิดสนิทใกล้กัน

ผีบอกว่า… ทำไมไม่เป็นฉันหนอ

ข้าบอกว่า… แม้แกมาเกิดอยู่ใกล้ๆ ตรงนี้ แกก็จะเป็นเหมือนคนเหล่านี้

ที่เอาตัวเข้าไปแสดง ไม่ได้มีปัญญา เฝ้าดูการแสดงของตัว

แล้ววินิจฉัยอาการตัว ว่าจริงๆ แล้ว กูไปเป็นเจ้าของมันทำไม

มีรูปเมื่อไหร่ มันก็เป็นเช่นนี้กันทุกคน

ตอนเป็นผีน่ะ มันดูการแสดงของผู้คน

เป็นคน มันเป็นผู้แสดงเป็นเจ้าของการแสดง ให้ผีดู

ขอสาธุคุณ เช้าวันสุข

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 23 สิงหาคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง