คนไทยต้องอยู่ในกรอบความคิดของผู้ใหญ่

****** “คนไทยต้องอยู่ในกรอบความคิดของผู้ใหญ่” *****

การที่เรานึกคิดเอาว่าอย่างนั้นว่าอย่างนี้ แล้วเป็นทุกข์

รู้นั่นรู้นี่ โดยการตรึกนึกคิดเอาจากความรู้ตน แล้วมั่นหมายเกินไปว่าจริงว่าใช่นี่ มันไม่ถูก

มันอยู่ยากบนโลกใบนี้ ความสุขที่พึงมีมันจะหาไม่เจอ

ชีวิตนี่…มันต้องเผชิญจริง

พบจริง ผัสสะจริง แล้วร้อยเรียงกลับไปสอดส่องอาการที่เราเป็น

ใจเรานี่แหละ จะเป็นผู้ตอบโจทย์เรื่องราวแห่งชีวิต

ว่าเราจะมีทิศทางดำเนินมาทางไหน เมื่อใจมันผัสสะ

ใจที่อ่อนแอ ย่อมอ่อนไหวและทนไม่ไหวกับในสิ่งที่เป็น

ยิ่งมีความรักต่อคนของเรา ที่เราแสนไว้ใจ

เมื่อไม่ได้ดั่งใจ หัวใจที่เราไว้ใจ มันช่างแสนเจ็บปวด

เจ็บปวดเพราะความห่วงใยและไว้ใจว่า เขาจะเป็นในสิ่งที่เราเข้าใจ

เมื่อสิ่งต่างๆไม่ได้ดั่งใจ

ความทุรนทุรายแห่งใจก็จะปรากฏ

เส้นด้ายชีวิตที่ขีดเขียนถักร้อย อย่างสวยหรู อาจดูไม่เข้าท่าเมื่อเวลาใจเผชิญ

ชีวิตจะทำเช่นไรเพื่อไม่ให้เรายุ่งเหยิง

โลกนี้ ไม่มีอะไรแน่นอนหรอกเพื่อนเอ๋ย

ไม่มีอะไรได้ดั่ังใจหรอกเพื่อนเอ๋ย

มันเป็นของมันเช่นนี้เสมอ

เราพึงยอมรับมัน

และอยู่กับมันอย่างเข้าใจว่า อะไรๆ มันก็ไม่ได้ดังใจและแน่นอน ดั่งที่เราคาดหวัง

กัดเปลือกปากตัวเองย่อมเจ็บ

แต่ก็ดีกว่าปล่อยเป็นเสียงกระซิกสั่นเครือคร่ำครวญร้องไห้

ให้ใครๆเขาเห็นว่าว่าเราอ่อนแอ

เดินหน้ามองโลกอย่างเข้าใจ อย่าปักใจอะไรในสิ่งที่เห็น

บางอย่างมันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดว่ามันเป็น

การลงความเห็นตามผลที่เราเล็ง มันอาจตรงกันข้ามกับความจริง

ลูกที่รักแม่ อยากให้แม่เข้าใจในเหตุแห่งตน แต่แม่ไม่เข้าใจ

สังคมไทย ผู้ใหญ่ต้องได้ดั่งใจตนจึงจะถูก

น้องคนหนึ่งมาวัด มาขนหินมาขนทรายสร้างองค์พระ ฟังธรรมะ

ใช้เวลาส่วนหนึ่งในการแบ่งปันความสุขให้กับหัวใจที่อ่อนแอ

เธออยากเข้มแข็ง สตรองยืนยงด้วยความคิดเธอและตัวเธอเองบ้าง

ใช่ว่าจะได้มาบ่อย มาไม่ได้ ติดแม่ กลัวแม่ว่า ไม่อยากให้แม่ต้องคิดมากเสียใจ

แต่แม่ไม่ยอมเข้าใจ หาว่าโดนหลอก โดนใช้ โดนคุณไสย หลงพระ หลงเจ้า ไม่ลืมหูลืมตา

สังคมไทยชีวิตใยเป็นเช่นนี้ ไม่ยอมให้ลูกหลานมีโอกาสเกิดปัญญาและอิสระเสรีที่หัวใจไขว่หา

วันที่จะเดินไปในหนทางข้างหน้า เราพึงเดินหน้าและค้นหาด้วยหัวใจเราเอง

ความรักของแม่นี่ เป็นห่วง ห่วงว่าตนจะต้องอยู่ลำพังคนเดียว

เมื่อห่วงก็อยากให้ได้ดังใจ เมื่อลูกสาวเริ่มมีความอิสระแห่งหัวใจ

ผู้เป็นแม่ ก็ไม่อยากให้สิ่งนั่นๆที่เคยชิน มันหนีหายไปจากใจตนที่ยึดอย่างไม่ยอมคลาย

แม่เองนั่นแหละกลัว กลัวโดนทิ้งขว้าง กลัวลูกสาวห่างไกลไปจากหัวใจตน

จึงแสดงออกด้วยความก้าวร้าว ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ตนนั้นต้องการ

ความรักที่มันยึดนี่ มันน่ากลัว มันกลัวที่จะอยู่ตามลำพัง มันคิดของมันเองไปเช่นนั้น

กลัวว่าซักวัน เราจะไม่มีใคร นี่…วิภวตัณหา ที่ว่ามาในบทสวดแห่งธรรมจักร

ที่นี่เป็นบ้าน เป็นบ้านของทุกคนที่จะพักพิง

หนุ่มสาวได้ร่วมแรงแข็งขันรวมกลุ่ม สร้างบ้านเพื่อแผ่นดิน พวกเขาเป็นส่วนหนึ่งอยู่ในนั้น

พวกเขาภูมิใจ พวกเขาเป็นคนพิเศษ มันยิ่งใหญ่ในใจที่เกิดกับใจเขา

จากคนที่ไม่เอาเอาไร ไม่จับไม่ต้องอะไร คิดอะไร ทำอะไรไม่เป็น

ได้แต่โลกสวย และแบเบาะอยู่ในผ้าอ้อมที่ห่อหุ้มสายใยด้วยความบอบบาง ของใครๆทั้งบ้าน

พวกเขาได้รู้จักโลกแห่งความจริง รู้จักที่จะคิด รู้จักที่จะมอง มองตรงตามความเป็นจริงที่ใจตนไม่เคยมอง

มันเห็นความอิสระแห่งใจที่ไม่มีใครมาครอบไว้ มันมีธรรมเกิดขึ้นในหัวใจ

แต่สิ่งทั้งหลายที่เธอเบ่งบานยามรับแสง

มันดูว่าไปทิ่มแทงหัวใจของผู้เป็นแม่ ว่าพวกเธอนี่ หลง ไม่เหมือนลูกคนเดิมที่เคยเห็น

การด่าทอก้าวร้าวจึงเกิดขึ้น เกิดการสั่งห้ามให้เลือก ระหว่างวัดกับบ้าน

เลือกบ้านก็ไม่ต้องไปวัด เลือกวัดก็ไปอยู่วัด ไม่ต้องมาอยู่บ้านที่ฉันครอบครอง

นี่…โลกของผู้ใหญ่ที่ใจคับแคบกับสิ่งที่ตนรัก ไม่ยอมให้จากด้วยการผลักใส..!!

โอเคนะ

พระธรรมเทศนา วันที่ 31 ตุลาคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง