เป็นสัตว์เพราะยึดเป็นเหตุ

****** “เป็นสัตว์เพราะยึดเป็นเหตุ” ******

เราจะคุยถึงเรื่องวิบากกันซะหน่อย..

การทำสมาธิอย่างต่อเนื่อง และสะสมภูมิวิสัยพอ ถึงจุดหนึ่ง มันจะมีสติระลึกอะไรต่ออะไรได้

แต่จะบอกว่า การทำสมาธิแล้วจะเป็นตัวการันตีว่า คนฝึกสมาธิอย่างหนักแล้วจะได้ญานแห่งบุพเพนิวาสาแน่นอนนั้น ก็ไม่ได้อีก

เพื่อนข้าที่เป็นฝรั่งชื่อแครี่ เขาได้ญานระลึกชาติมาตั้งแต่เด็ก เขาเป็นฝรั่งสนิทและทำงานบางชิ้นให้องค์สมเด็จพระญานสังวร

เป็นคนสนิทของหลวงปู่แหวน และครูบาอาจารย์ของเมืองไทยหลายท่าน

แครี่เล่าว่า เขาระลึกได้ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่นู่น จำเพลงที่แม่ร้องบ่อยๆตอนท้องได้

จำชื่อหมอและเครื่องมือที่ทำคลอดได้ ระลึกได้ว่าเคยเกิดเป็นไครก่อนมาเป็นแครี่ ระลึกได้ตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ

สร้างความงุนงงสงสัยให้แก่คนในครอบครัวของเขาเป็นอันมาก ที่สำคัญ ครอบครัวเขาเป็นคริส แต่แครี่บอก เขานับถือพุทธ

และนับถือพุทธโดยจิตวิญญานโดยที่ไม่เคยรู้เห็นเรื่องราว เกี่ยวกับพุทธศาสนามาก่อนเลย

แครรี่เป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว..

แครี่ระลึกได้ว่า เคยเป็นนักบวชบำเพ็ญตนที่ธิเบตพร้อมหลวงปู่แหวนเรา สามชาติ

เมื่อมาเจอข้า เขาก็ระลึกได้ว่า เราเคยเป็นเพื่อนบำเพ็ญเพียรด้วยกันมาก่อน

ข้านั้นระลึกไม่ได้เกี่ยวกับการบำเพ็ญเพียรร่วมกัน แต่ระลึกได้ว่า แครรี่เคยเป็นเพื่อนพ่อค้าที่เคยสนิทกัน โดยเกิดเป็นชาวจีน

เวลาจิตมันรวมนี่ เมื่อจิตคลายออกมา หากเราตั้งวิตกไว้ว่า เราเคยเกิดมาเป็นสัตว์อะไร การเป็นสัตว์มันทุกข์ยากอย่างไรบ้างหนอ..!!

ญานแห่งการระลึกจะก่อตัวให้เห็นภพชาติ และรู้สึกได้ในภพที่เคยบันทึก

ข้าระลึกนึกถึงสัตว์เลี้ยงที่นี่ ก็รู้ชัดว่า มันเป็นเพื่อนบ้าง ญาติบ้าง พี่น้องบ้าง ที่เคยติดตามๆกันมา

ระลึกถึงอิกัวน่า มันก็เอาอิกัวน่ามาปรุง และเห็นชัดว่า

ชาติหนึ่งข้าก็เคยเกิดเป็นกิ้งก่า เป็นอยู่หลายชาติ แต่เป็นกิ้งก่าตัวเล็กๆ

เป็นกิ้งก่า ก็โดนงูฉกไปกินบ่อย

ยามอยู่ในปากงู มันก็ดิ้นรน มันทำอะไรไม่ถูก

มันฉกกลางลำตัวและคาไว้อย่างนั้น

ตัวมันขวาง งูมันกลืนไม่ได้

เจ็บก็เจ็บ ทรมานก็ทรมาน ดิ้นได้แค่หางเป็นทีๆ

พอเจ้างูทิ้งตัวมารัดตัว ยิ่งแน่นหนักเข้าไปอีก

เจ้างูรัดไว้ซะแน่น ได้ยินเสียงกระดูกเคลื่อน

มันปล่อยปากที่งับลำตัว มางาบตรงหัวแทน

ความมืดมันก็โรยตัวเข้าหา หัวกิ้งก่าที่แสนหล่อของข้า หายเข้าไปในปากงู

มันแน่นมันอึดอัด มันหายใจไม่ออก

มันดิ้นรนด้วยความรู้สึก แต่กายมันไม่ได้ดิ้นตาม มันโดดงูรัดซะแน่น

ความมืดก็เข้ามาแทนที่ความรู้สึก

เปลี่ยนมาอีกที ไปเกิดเป็นกิ้งก่าตัวน้อยที่เห็นแสงยามออกจากไข่ที่ฝังอยู่ในดินที่ลึกลงไปเล็กน้อย

มันมืดเหมือนกัน แต่ความรู้สึกว่าแสงสว่างมันอยู่ตรงหน้า

จึงตะกุยตะกายขึ้นไปหา

ที่สุดเราก็รอด แต่รอดมาเป็นกิ้งก่าน้อยอีกตัว ที่ต้องโดนงูฉกไปกินอีก เมื่อผ่านวัยไปได้แค่ สองเดือน

นี่..มันเกิดซ้ำเกิดซากเช่นนั้น

ระลึกสอดส่องลงไปเมื่อไหร่ ก็เห็นแต่ความรู้สึกแห่ง กิ้งก่าๆๆๆๆๆ

จนต้องละคลายจิตถอนออกมา

มันเห็นชัดว่า หากตกไปสู่ภพภูมิแห่งสัตว์

มันจะเกิดซ้ำซาก เป็นสัตว์กันมาอยู่อย่างนั้น แสนยาวนานเพื่อนๆเอ๋ย

ประคองใจ อบรมใจให้ดี

อย่าให้ใจนี้ หล่นลงไปในกระแสกำเนิดแห่งอบายเชียว

เป็นสัตว์แล้วเป็นนาน เป็นหมุนเวียนไปเรื่อย

มันมีกิเลสเป็นเครื่องล่อ และเครื่องล่อนี้ เราจำเป็นต้องไล่งับเอาซะด้วย

เครื่องล่อนี้ คือ ตัณหา มันผุดขึ้นมาไม่รู้จบจากใจดวงนี้ยามผัสสะ

ความเป็นสัตว์มันขาดปัญญา

เพราะเครื่องมือที่ไร้ปัญญาเพราะความเป็นสัตว์

มันจึงหนีแหกจากความเป็นสัตว์ในอบายแสนลำบาก

ความเป็นสัตว์ได้ร่างสัตว์เกิดขึ้นแก่จิตดวงนี้ ด้วยอาศัยเหตุคือการยึด อย่างหลงงมงาย

และการยึดนี่ มันเป็นธรรมชาติแห่งจิตซะด้วย

ท่านจึงชี้ให้ใจนี้ได้รับการอบรม

หมั่นอบรมหมั่นย่อมใจดวงนี้ให้เห็นตรงตามความเป็นจริงว่า

สรรพสิ่งจากเราเป็นธรรมดา พรากจากเป็นธรรมดา

ไม่มีสิ่งใดคงที่คงทนให้ใจดวงนี้เป็นเจ้าเข้าเจ้าของตลอดไป

พึงยอมรับความจริงนี้ไว้

แม้ตัวเราอันเป็นที่รักยิ่งแห่งเรานี้ มันก็พังจากโลกนี้ไปเช่นกัน

ย้อมใจให้ยอมรับความจริงซะบัดนาว

ย้อมทุกๆวัน ใจเจ้าของจะได้ปล่อยวางสิ่งที่หวงแหนด้วยความหลงลงได้

ความหลงในยึดสรรพสิ่งทั้งหลาย เป็นหนทางให้ ใจนี้ ดิ่งไปสู่การกำเนิดแห่งสัตว์

หากเป็นสัตว์ มาหาข้านะ ข้าจะเลี้ยงดูชีวิตให้

สัตว์ที่นี่มีมากมาย แต่ละตัวมันเคยเป็นญาติพี่น้องที่เคยติดตามกันมาทั้งนั้น

บางตัวแค่มาอยู่ได้ไม่นาน มันก็โดนวิบากมาตัดรอน

โดนงูเหลือมกินบ้าง ป่วยบ้าง โดนรังแกบ้าง ตายและหายไปเยอะแยะ

บางตัวนิสัยดีน่ารักมาก นกยูงหลายตัวเชื่องๆและเป็นที่รักของทุกคน จู่ๆก็หายตายจากไป

บ้างก็แปลงกายเป็นไอ้เหลือมนอนขดสบายอารมณ์ในยามเช้า

สารพัดสัตว์ของที่นี่ เป็นอดีตพระบ้าง ชีบ้าง ที่เผลอทุศีล ยึดนั่นนี่ด้วยอารมณ์ไม่รู้เป็นเหตุ

บางตัวตายแล้วไปสู่ภพภูมิที่สงบ บางตัวก็ย้อนกลับมาเป็นสัตว์อีก และเป็นซ้ำอยู่อย่างนั้น

เพื่อนเอ๋ย…ชาตินี้เราได้เจอกันแล้ว ควรรีบถอดถอนด้วยธรรมที่ข้าได้ประจักษ์

ชีวิตนี้ก็ใช่ว่าจะอยู่ได้นาน หากไม่อบรมจิตให้พอมีหนทางแห่งปัญญาเกิด

มีหวังได้ไปเกิดเป็นสัตว์สมใจทีเดียว

เกิดแล้วหากข้ายังอยู่ ก็ยังพอได้เลี้ยงดู

เกิดแล้วข้าไม่อยู่ ไม่มีคนคอยแกล้งแกนะจะบอกให้…!!

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 9 กันยายน 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง