ชี้ให้เห็นร่องทางแห่งปัญญา

****** “ชี้ให้เห็นร่องทางแห่งปัญญา” ******

การสร้างบุญกุศลนี่ มันต้องใช้กำลังใจ

ที่บุญญพลัง ได้สร้างความมหัศจรรย์ ขึ้นมาท่ามกลางผืนแผ่นดิน ด้วยสองมือแห่งศรัทธา

เรา..ขอเป็นหนึ่งในแรงกำลังกระแสที่พัดพา ในธารแห่งเนื้อบุญนั้น

เราสร้างเพื่อเป็นการตอบแทนคุณแผ่นดิน

เรา….ไม่ต้องการบุญจากการสร้างดั่งใครๆ ในโลกเขาเข้าใจ

ผู้อิ่มที่ปรุงอาหารเป็นฉันใด การช่วยปรุงอาหารให้แก่ผู้ที่ยังหิวโหย นับว่าเป็นใจที่เกื้อกูลน่ายกย่อง

อิ่มแล้วอยู่ว่างๆสบาย ไม่สนใจใคร กับช่วยปรุงช่วยเป็นแรงใจให้แก่ผู้หิวนี่ มันคนละเรื่อง

เรา…พอแล้วกับการเล่นกับตุ๊กตา แต่การเลือกหาตุ๊กตาสวยๆ ที่เราไม่ได้ต้องการเล่นตุ๊กตา ให้แก่เด็กน้อย ที่เขายังต้องการตุ๊กตา

ทำเช่นนี้เป็นการตอบแทนโลก มันจะดีกว่าไหม

ไม่เล่นแล้วตุ๊กตา แต่สร้างหาตุ๊กตาให้แก่เด็กน้อย นี่เป็นใจที่อ่อนโยนต่อโลก

เราสูง…คงไม่เป็นไรมั้ง ที่จะหยิบเอื้อมผลไม้ส่งให้เด็กน้อย ที่คลานต้วมเตี้ยม

เรา…สละให้แก่ผู้อื่นได้ แม้เราจะไม่ได้ให้ความหมาย ในสิ่งที่ผู้อื่นให้ความสำคัญในสิ่งที่เรามันไร้ความหมาย

การให้แก่ผู้ที่ยังไม่มี ไม่ใช่เพราะว่าเราต้องการจะให้ เพราะเราเป็นคนดี

แต่เรา…มองเห็นความจริงอีกด้าน ในสิ่งที่ใครเขาไม่มี

การที่ยังไม่มีไม่ได้นี่ เป็นเพียงแต่เรารู้จัก ว่ามันทุกข์และว้าเว่โหยหาอย่างไร..!!

เราทำเพื่อชดใช้ เราตั้งใจเพียงแค่นี้

เราสร้างเราทำให้ฟรีๆ ขอชดใช้แผ่นดินนี้ ไม่หวังสิ่งตอบแทน..!!

>>>>> ก้าวแรก ย่อมตื่นเต้นที่จะก้าว

ก้าวที่ เก้าสิบเก้า อีกไกลไหม…ที่จะถึง

บางคน….เหลืออีกหลายก้าว ที่จะก้าวไป ดูไม่เห็นและท้อแท้กับหนทางที่ย่างก้าว

บางคน….แสนภูมิใจ ที่ได้มีโอกาสเดินมาตั้งเก้าสิบเก้าก้าว

เส้นชัยของผู้พอใจในสิ่งที่มีนั้น…มีเส้นชัยทุกย่างก้าวที่ก้าวย่างไป

เส้นชัยของผู้ก้าวย่างเพื่อให้ถึงเส้นชัยนั้น…ก้าวเท่าไหร่ไม่มีวันเจอเส้นชัย

หนทางย่างก้าวในเบื้องหน้า…มันถาโถมอัดแน่นและตีบตัน ก้าวต่อไปไม่ไหว

ลองหันกลับไป….มองเส้นทางที่เคยก้าวมาจนถึงจุดตีบตัน

เห็นไหม…เส้นทางยาวไกลที่ก้าวผ่านข้ามมาแต่ละก้าว

มันก็เคยอึดอัดและตีบตันเช่นนี้อยู่เสมอและเนืองๆไม่ใช่หรือ

เรายังสะสมก้าวแต่ละก้าวขึ้นมาได้

ก้าวใหม่ที่จะก้าวต่อไป แม้อัดแน่น ถาโถมและตีบตัน

พึงนึกถึงก้าวแรกที่เราเคยหวาดหวั่นใจ

เรา….ก็ยังก้าวมาได้ตั้งไกลด้วยหัวใจที่จะก้าวเดิน..!!

ขอเป็นกำลังให้น้องหลายคนที่กำลังจะก้าว

ที่กำลังก้าว และที่ก้าวไปแล้ว

เติมกำลังค้นหาเส้นชัยด้วยใจที่ไร้ท้อ…!!

<<<คำถาม: บางสำนักสอนเพื่อให้พ้นอัตตา แล้วก้าวไปสู่อนัตตา
การสอนเช่นนี้พระอาจารย์มีความเห็นอย่างไรครับ

>>>พอจ : ต้องเรียกว่า ทุกสำนักท่านที่ชี้กันเช่นนี้..

การชี้สอนให้พ้นจากอัตตา เป็นธรรมะเด็กน้อย

เป็นพี่ใหญ่เด็กน้อยที่ชี้เด็กน้อยๆให้หัดก้าว

ธรรมที่ชี้เช่นนี้ เป็นการชี้แค่กาลหนึ่ง ที่อาศัยสมมุติอย่างหนึ่งไปสู่แสงสว่างแห่งความจริง

แต่…ท่านทั้งหลาย มักจะจมและตันอยู่กับความมืดมิดของหนทางที่กำลังก้าวเดิน

นี่..เพราะไม่เข้าใจอย่างทะลุและแจ้งว่า

อัตตาอยู่ที่ไหน ที่นั่นมีอนัตตาเป็นเหตุอยู่เสมอ

การชี้ธรรมเพื่อให้พ้นอัตตา เพื่อก้าวไปสู่อนัตตา

มันเป็นการชี้หาอัตตา ไปสู่อนัตตาที่ไร้เส้นชัย

หมาวิ่งไล่งับก้อนเนื้อเบื้องหน้าที่โยงยึดออกมาจากตัวหมาฉันใด

การวิ่งไล่งับอนัตตาที่เห็นและคิดว่าใช่…

มันก็เป็นเหมือนหมาไล่งับเนื้อฉันนั้น..!!

เห็นอยู่…แต่ไล่งับไม่ได้ นี่เป็นธรรมที่คนส่วนใหญ่กำลังเป็นอยู่กัน

พระธรรมเทศนา วันที่ 30 พฤษภาคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง