ตายอย่างพ้นภูมิสัตว์

***** ” ตายอย่างพ้นภูมิสัตว์ ” ******

>> ลูกศิษย์ : สมัยก่อนผมเคยเลี้ยงไก่ป่า มันมาอยู่ด้วย หารังให้มันอยู่ พอตกกลางคืนมีงูลงจากเขามากินไข่และกัดไก่ ผมช่วยไก่ก็ต้องไล่งูตกลงเลยหยุดเลี้ยงเลยท่านพระอาจารย์

<< พระอาจารย์ : ลุงสิ้นคิด……การเลี้ยงสัตว์ของผม มีงูมากินตลอด บางครั้ง ก็มีสัตว์บางชนิด แอบมากัดกิน

พวกเขาเป็นเพื่อนสัตว์ อันเป็นเพื่อนที่แสนรักของเรา แต่เขาต้องมาพรากจากเรา เพราะโดนงูหรือสัตว์ สัตว์อื่นกัดกิน

มองอย่างโลก เราไม่ควรเลี้ยง เพราะเขาต้องโดนงูกิน แต่เมื่อมามองความจริง พวกเขาพ้นทุกข์ จากภูมิอบาย

สัตว์ ทุกตัวที่นำมาเลี้ยง ล้วนอดีต เคยเป็น พ่อ แม่ เพื่อน ญาติกันทั้งนั้น นี่..ประจักษ์ใจจริง หากไม่ได้มีสัญญาต่อกัน เขาไม่ได้มาเป็นสัตว์เลี้ยงที่นี่

เมื่อมาแล้ว โดนกระทำ โดนพราก ชีวิต นี่..เป็นวิบากที่พวกเขาต้องเผชิญ เขาจะโดนงูกินหรือไม่กิน เขาก็ต้องตายจากโลกนี้ ตามวิบากของเขา

นกยูงที่แสนรัก ลูกเก้งที่แสนเชื่อง เป็นขวัญใจของเด็กๆ เช้าขึ้นมา เธอแปลงร่างเป็นงูเหลือมใหญ่ ชีวิตเธอมาแค่นั้น โทษงูไม่ได้เลย

งูเอย เสือปลาเอย อีเห็นเอย มันต่างก็มาหาอาหารกินตามวิสัยมัน เมื่อวิบากดันมาให้พบเจอ มันก็หักล้างกัน ตามผลที่ได้กระทำกันมาแต่เหตุ

เราก็ช่วยกันจับงูไปปล่อยไกลๆ มันแค่มาหากิน มันไม่รู้ว่า มันพรากสิ่งที่แสนรักของใคร มันไม่รู้ นี่..เขามีวิบากต่อกัน

ส่วนนกยูงที่แสนรัก เขาตายแล้ว ก็มาขอบใจเรา ที่เราได้ดูแลเขา และดวงจิตของเขา ได้พ้นภูมิจากอบายที่เป็น เดรัจฉาน

นี่..เรายืนยันของเรรเองได้ว่า เมื่อเขาตายไปจากอะไรก็แล้วแต่ เมื่อเขรมาอยู่กับเรา เขาพ้นภูมิเดรัจฉาน

แต่ก็ไม่ใช่ทุกตัวไป บางตัวก็เงียบหายไปเลย หรือสมาธิเราอ่อนเกินไปก็ไม่รู้

แต่เมื่อเรายืนยันได้เช่นนี้ การพรากจากของเขาที่ได้มาอยู่กับเรา ทำให้เราไม่เศร้าโศกอะไร เพราะเราได้รู้ด้วยตัวเราเองว่า ส่วนใหญ่เขาพ้นภูมิ

แม้เรื่องพวกนี้ ใครจะมองต่างมุมว่าเป็นการปรุงแต่งก็ตาม

ไก่ก็เหมือนกัน อะไรก็เหมือนกัน ที่ต้องพรากจากไป จิตสุดท้าย เขาผูกอยู่กับเรา เขา..พ้นภูมิจากเดรัจฉานไป ด้วยวิบากกรรม ที่เขาเคยกระทำ และชดใช้ด้วย วิบากของเขาเอง

เรามีหน้าที่ อ้าแขนรับ ไม่มีหน้าที่ตัดสิน งู หรือเสียใจที่เพื่อนสัตว์ทั้งหลาย ต้องพรากจากไป

แค่ได้มาอยู่ร่วมกันด้วยเวลาสั้นๆ แค่นี้ เพื่อนสัตว์ทั้งหลาย เขาก็พ้นภูมิแล้ว

เราควรดีใจยินดี หรือเสียใจที่เขาต้องพรากจากเรา เราเอาความรักความห่วงใย ของเรา ยัดเยียดลงไปให้เขา และไปเกลียดงู ไปทำร้ายงู เรา..ก็เลวยิ่งกว่า งู ที่เป็นแค่สัตว์ มาหาอาหาร

ที่นี่…เหล่าเพื่อนสัตว์ จึงมีมาหาโดยมิได้นัดหมาย ตายก็ตายกันไป ที่อยู่ ก็ต้องทนๆ กันไปตามวิสัยภูมิ แต่ที่แน่ๆ เราและเขา ต่างมีความสุขและยินดี ในขณะที่ ได้มีโอกาสมาอยู่ร่วมกัน…!!

เรา…ลองมานอนที่นี่ ให้งูเหลือมมันได้อิ่มกับกายเราซักมื้อดีไหม หุหุหุ ดีกว่าตายแล้วเผาทิ้ง

ไหนๆ ก็ต้องตายและจากโลกอันเสร็งเคร็งที่ไม่ได้ดังใจ นี่อยู่แล้ว มาๆๆๆๆ นี่..มั้ง ที่เขาเรียกว่า เป็นพวกคิดขวางโลก ฮ่าๆๆ

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 9 มีนาคม 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง