วิธีเข้าสู่นิพพาน

*****” วิธีเข้าสู่นิพพาน “*****

มนุษน์นั้น มักจะเอาความเห็นแห่งตนเข้าไปตัดสิน สิ่งที่ตนเอง.. รับรู้

และมนุษย์นั้น ก็หลงไปในกระแสที่ตนรับรู้นั้น อย่างโง่หัวไม่ขึ้น

ธรรมชาติของมนุษย์มันดีกว่าสัตว์ตรงที่มีเครื่องมือ คิดซับซ้อนยิ่งกว่า

แต่มนุษย์ มันไม่เอาความซับซ้อน ที่เป็นอาวุธแห่งเครื่องมือชั้นยอดนี้ มาเป็นคุณเพื่อเพิ่มคุณค่า ให้แก่ตัวมนุษย์เอง

เรา..มักให้นิยามแก่สัญญาแห่งเรา ว่าต้องนั่นนี่

นักปฏิบัติชาวพุทธเรา ต่างโหยหา ความพ้นทุกข์

พวกเขาต่างมาฝึกฝน ทุกเรื่องราว ที่ใจเขาปรารถนาและเห็นว่า มีคุณกับเขา

ข้าได้ถามนักปฏิบัติอย่างเคร่งครัดต่อวิริยะ ที่ใครกระทำได้ยากยิ่ง

พวกเขาลางานมาฝึกปฏิบัติ มาเพ่งกสิณ เท่าที่พวกเขาอยากจะเข้าไปรู้

วันสุดท้ายแห่งการปฏิบัตอย่างเข้มงวด..

ทุกคนได้ภาวะอาการทางจิต เป็นประตูสู่ความเป็นไปได้

ด้วยใจที่มันประจักษ์ใจตนเอง อย่างไม่ต้องให้ใครมา พยากรณ์

พวกเขา.. อยากจบกิจชาตินี้

พวกเขา.. ฝึกเต็มที่

พวกเขา…อยากเข้านิพพาน..!!

เมื่อมารวมตัวกันก่อนลาจาก ข้ากล่าวสาธุคุณให้แก่ทุกคน ที่ได้มาฝึก ณ.ที่แห่งนี้

ทุกคนเชื่อข้า และเคารพเป็นครูบาอาจารย์ ข้าขอให้อยู่ต่ออีกวัน

เพราะค่ำคืนนี้ ข้าจะนำวิถีจิตทุกคน เข้าสู่พระนิพพาน…

ทุกคนเสียดาย และมองหน้ากัน ทุกคนอยากไปนิพพาน

แต่เย็นนี้ ต้องลากลับกันแล้ว เพราะต่างก็ต้องทำงานกันในวันพรุ่งนี้

ทำไมพระอาจารย์ ไม่ชี้ไม่สอนตั้งแต่เมื่อวาน พวกเขาอยากอยู่ แต่มันติดเรื่องการลางาน

เพราะเอาวันลา มาฝึกฝนกันไปหมดแล้ว ทำไมพระอาจารย์ ถึงเพิ่งมา
บอก..

ตกลง..ไม่มีใครรออยู่เพื่อฝึกวิถีจิตไปสู่นิพพาน

ทุกคน อยากไปนิพพาน แต่ติดตรงลางานไม่ได้

ติดตรงหมดเงื่อนไขเวลาที่ตั้งไว้ เย็นนี้ ต้องกลับกันแล้ว

ข้ามาส่งพวกเขาที่ท่าทรายตอนเย็นๆ

++ พวกเขาบอกว่า.. คราวหน้า..พระอาจารย์อย่าลืม ชี้สอนนำวิถีจิตพวกเขาเข้าสู่พระนิพพานด้วยนะ เขาอยากไปนิพพานให้ได้ในชาตินี้

— ข้าพยักหน้า และบอกว่า.. ข้า…ชี้สอนไปแล้ว แต่ไม่มีใคร ได้ไปซักคน

พวกเขามองหน้ากัน ชี้สอนตอนไหน ไม่เห็นมีใครรู้เรื่องเลยนี่

ข้าจึงบอกว่า ก็ชี้สอนการไปนิพพาน ตอนบอกพวกแกว่า คืนนี้ ข้าจะชี้สอนการไปนิพพานนั่นแหละ

พวกเขางง เพราะนี่มันยังไม่ถึงคืนนี้เลย จะมาสอนได้ยังไง และพวกเขากำลังจะกลับไม่ได้เรียนกันเลย

ข้าจึงบอกว่า นิพพานที่พวกแกอยากไป และฝึกอะไรต่อมิอะไรเพื่อไปนิพพาน

มันสู้เวลางาน เพื่อน ครอบครัว เจ้านาย และทุกอย่าง ที่แกแคร์ ไม่ได้เลย..!!

นิพพาน..แกอย่าเพิ่งเสือกไปอีกเลย

แก..เอาเวลาอยู่กับโลกที่พวกแก ให้นิยามความหมายสำคัญ กว่าการไปนิพพาน ด้วยใจแห้งๆ และแล้งๆ ของพวกแกเหอะ

มาคราวหน้า นิพพาน ก็เป็นเหมือนเดิมสำหรับพวกแก

คือ..หมดเวลาแล้ว ตรงกลับไปทำงาน ไปบ้าน ไปเตรียมตัวอะไรต่ออะไรอีกมากมายก่อน

นี่แหละๆๆๆ พวกที่จะไปนิพพาน…!!

และพวกแกทุกคน ต่างก็เป็นเช่นนี้

ยังหอมหวลผัดกระเพราไก่ไข่ดาว มากกว่าที่จะไปนิพพานอย่างที่ปากมันพูด

โอเค..คืนนี้หวัดดี..!!

>> ลูกศิษย์ : กราบสาธุคะ…โดนกระแทกอย่างจัง

>> ลูกศิษย์ : กราบสาธุๆๆ ครับ…โดน
>> ลูกศิษย์ : เนื้อทั้งนั้น สาธุ ครับ
>> ลูกศิษย์ : จุกและแทงใจอย่างแรงเลยครับ จริงอย่างหลวงพี่ว่าครับ
>> ลูกศิษย์ : น้อมกราบสาธุในธรรมค่ะ โดนจังๆ เลยค่ะ
>> ลูกศิษย์ : หัวเราะไม่ออกเลยครับ TT

<< พระอาจารย์ : ข้าบอกว่า อย่าเพิ่งกลับนะ คืนนี้ข้าจะนำเข้าสู่พระนิพพาน

ใครอยากไปนิพพานมั้ง พวกมันยกมือกันเกลียว

พอข้าบอก งั้นคืนนี้อย่าเพิ่งกลับ ข้าจะชี้บอกทางไป

พวกมันบอกว่า จะอยู่ยังไง พรุ่งนี้ต้องไปทำงาน..!!

ข้าจึงหัวเราะ ฮ่าๆๆ ไอ้เหี้ยยย..นี่แหละ ไอ้พวกอยากไปนิพพาน

แต่เสียดาย ติดงาน เลยไปนิพพานไม่ได้

โหว่ๆๆๆๆๆ ข้าลุกขึ้นหัวเราะขี้แตกเดินจากไป

ขี้เกียจอยู่ใกล้ พวกอยากไปนิพพาน

วันที่ 14 มีนาคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง