*** ” เหยียบ..อินตะระเดีย ท่อน 6 ” ****
เมื่อพระลามะท่านแสดงความเคารพและนอบน้อม สักการะต่อเรา เราก็แสนมีความภูมิใจ ที่พวกเขา ให้ค่าต่อคนไทย ซึ่งไม่ค่อยจะมีค่าในสายตาของพวกเขาเลย
นี่เป็นเพราะ พระผู้นำไป ขาดความรู้และความเพียร เอาแต่สวดมนต์และทำกิจกรรมเล็กน้อย
เขาดูว่าคนไทยรวย แต่เหยาะแหยะ แค่พากันมาเที่ยวและไม่สามัคคีกัน พระไทยเจอพระไทย ก็ไม่ค่อยใส่ใจกัน
เป็นกลุ่มใครกลุ่มมัน นี่..เขาดูเรามาในทำนองนี้
ข้าเดินวนออกมาท่ามกลางสายตาของผู้คนหลายร้อย ยามสบตาพวกเขา พวกเขาก้มศรีษะให้พร้อมรอยยิ้มและยกมือขึ้นพนม
เขาอยากเข้ามาพูด มาคุย อยากมากราบที่แทบเท้า แต่เขาไม่กล้า
เขากลัวว่าคนอื่นๆจะมองเขาว่าเป็นผู้ มานอบน้อมพระชาวไทย ที่ไม่ได้เป็นลามะผู้ทรงคุณอย่างพระเขา
เมื่อข้านำขบวนออกมาภายนอก แถวทางเข้า เพื่อเปิดโอกาศให้ผู้คนได้เข้ากันไปภายในได้
น้องๆกลุ่มเราก็ยื่นแบ้งค์รูปีให้ปึกหนึ่ง บอกว่า มีผู้หญิงทางธิเบตเขาขอร่วมทำบุญกะพระอาจารย์
เขาไม่กล้านำเข้ามาให้ แต่อยากทำบุญถวายเงินกับพระอาจารย์มาก มีพระลามะหลายรูปก็ได้รวบรวมเงินมาร่วมทำบุญ
พวกเราก็เลยควักกันหนุบหนับ มาร่วมทำบุญด้วย คนโน้นทีคนนี้ที จนเงินหนาขึ้นมาปึกเบ่อเร่อ
ข้าประคองสองมือเดินออกมา และพวกเราก็เดินตามๆกันมา เหล่าสาธุชนต่างก็ร่วมบุญกันยกใหญ่
แบ้งค์พันไทย แบ้งค์พันอินเดีย แบ้งค์ร้อยแบ้งค์ต่างๆ พอกพูนขึ้นอย่างมากมาย
จนความหนาของจำนวนแบงค์ที่ร่วมบุญกันมาหนาเกินคืบบนฝ่ามือ
ข้ามองดูเงินในมือ ราวๆสามสี่หมื่น ที่งอกเงยขึ้นมาด้วยแรงศรัทธา
จู่ๆก็แว่วเสียงขึ้นมาว่า พระอาจารย์ได้โปรดโปรยทาน
ข้าเอากระดาษที่เย๊บปึกแบงค์ออก และจับโปรยโยนขึ้นฟ้าทีละปึก
ปรากฏว่า แบงค์หลายหมื่นที่ปลิวว่อนลงมา ผู้คนเป็นร้อยต่างชุลมุลวุ่นวายกรี๊ดกร๊าดแย่งแบ้งค์กันสนุกสนาน
พระลามะ พระจีนพระไทย ทั้งพวกเราและหมู่คนทั้งหลาย ต่างกรูกันเข้ามาแย่งแบ้งค์กัน
ปึกแล้วปึกเล่า จนแบงค์หลากหลายสกุลหายไปในอากาศและสายลมเย็น
มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่มีพี่น้อง ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีผัวมีเมีย ทุกคนต่างทำหน้าที่ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มหัวเราะเฮฮา
แย่งกันจนไม่รู้ว่าใครเป็นใคร พวกขอทานชาวอินเดียที่แย่งตังค์กันเก่งๆ อย่าได้พึงหวังว่าจะได้สอดแทรกเข้ามาร่วมแย่ง
อย่างมากก็ได้แต่มองอย่างตกตะลึง กว่าจะรู้ตัว พวกลิงคนไทย มันก็กระโดดคว้ากันหนุบหนับ แบ้งค์ไม่ทันตกถึงพื้นดิน
ข้าเองก็เซไปเซมา เพราะลูกศิษย์ลูกหา มันต่างมุดกันเข้ามาไล่คว้าแบ้งค์ที่อยู่ใต้สบง
มันล้วงผ่าหว่างขากันไปเลย ไม่มีศิษย์ไม่มีอาจารย์ ชั่วโมงเวลานั้น พักแป๊บ..มันบอกงั้น
เสียงหัวเราะและกรี๊ดร้องอย่างยื้อแย่งเพื่อให้ได้แบ้งค์มาเป็นที่ระลึก ทำให้คนทั้งพุทธคยาต่างหันมามอง
หลายคนได้แล้วก็วิ่งหนี กลัวเพื่อนขอ หลายคนได้มากหน่อย ก็ขายแลกกันเป็นเงินรูปี
เงินตั้งหลายหมื่น มันแจกกันไม่พอ พวกขอทานแถวนั้น ปรากฏว่าอด..!!
แย่งไม่ทันพวกลูกลิงไทย พวกลิงไทย แย่งได้แล้วยังเอาไปชูอวดเขาอีก กำขึ้นชูแล้วก็บอกว่า นี่ๆๆๆๆ
ที่นี่ที่อินเดียนี่ ไก๊ดเขาสั่งว่า อย่าให้ทานเด็กๆเลยเชียว เดี๋ยวมันมาห้อมล้อมไม่ได้ไป
แต่ข้านี่ไม่ได้ให้ ถ้าให้ก็คงพอกันทุกคน ข้าใช้วิธีโปรยลงมาจากฟ้าเลย
ปรากฏว่า เหล่าเด็กขอทาน อด.. ไม่ทันพวกเราที่แย่งไว ยังกะลิง
เลยเป็นแบ้งค์ที่ระลึกกัน ภายหลังมันยังเอามาให้ข้าเซ็นทับอีกก็มี เอากะมัน..!!
ข้าเดินออกมาทางตลาด เมื่อจบธุระกรรมทางศาสนาแล้วก็ไปลุยในตลาด
ตลาดของเขานั้นจอแจ การชั่งน้ำหนักยังใช้ตุ้มถ่วงแบบโบราณ ผลไม้ผักพืชต่างๆนี่เยอะแยะ ของเขาราคาถูก
ข้านี่เดินไม่ใส่รองเท้า สงสัยพยาธิเข้าตีน เพราะยิ่งเดินก็ยิ่งคัน บางที่ก็แฉะ บางที่ก็สกปรกไปด้วยขี้วัว และขี้คน ข้าไม่ค่อยสนใจ ย่ำๆมันลงไป
ฝุ่นเยอะ ข้าเดินไปไหนเขาก็มอง พวกเราเริ่มแยกออกจากกันเป็นกลุ่มๆ
เหลือที่เดินตามข้าทันไม่กี่คน ที่สุดโกเอ๋ก็นำข้าไปที่เทวสถาน ที่ๆพวกเขาหลงเข้าไปกัน เมื่อคืนวาน
และกลับมาบอกข้าว่า น้องคนหนึ่งในกลุ่มเรา มีอาการแปลกๆ ร้องห่มร้องไห้คุมสติไม่ได้ เมื่อได้เข้าไปเผชิญ
ที่นั้นเขาบูชาเจ้าแม่กาลี และที่สำคัญ เขาได้มาเชิญข้าเข้าไปเหมือนกัน
เราจะไปกัน ไปยังมหาเทวสภาสถานแห่งพระแม่กาลี……!!
28 มกราคม 2559 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
