ความสุขที่ใครๆมองว่าทุกข์

ความสุขที่ใครๆมองว่าทุกข์

324
0
แบ่งปัน

***** ความสุขที่ใครๆมองว่าทุกข์ ****

หวัดดี ทุกคน เมื่อคืน ช่วงดึกๆ เหล่าเทวาลงมานมัสการ ที่เศียรองค์พระพุทธ ยังความสว่างไสว ไปทั่ว ข้าไม่เห็นหรอก แต่พวกคนงานเขาเห็นกัน

เขามานั่งกล่าวถึงกันถึงความสว่างไสว แต่ข้าเข้าสมาธิก่อนจึงไม่ได้เห็นเหมือนเขา สงสัยจะเป็นดาวตก เพราะเวลาดาวตก ที่นี่สว่างไสวบ่อย สว่างโพลนขึ้นมาเลย

เรื่องนกยูง เจ้าตัวที่เอามา ท่าทางมันมีความสุขดี ทำงานตัวเกรียม แล้วมาคุยกับสัตว์ มีความสุขดี ชีวิตนี้ ไม่รู้จะเอาอะไรอีก

แค่อาหารวันละนิดหน่อย วันละครั้ง ก็อยู่ได้พอใจแล้ว มันสุขกว่า ตอนมีเงินเป็น 10 ล้านอีก ชีวิต หากพอใจ เท่าที่มี มันก็พอดี กับที่มีชีวิต

นี่..ข้าอยู่อย่างง่ายๆ จริงๆ สี่ห้าวัน อาบน้ำที เสื้อผ้า ก็ไม่ต้องเปลี่ยน เนื้อตัวก็ไม่ต้องรักษา ที่หลับที่นอน ตรงไหนก็ได้ แปรงฟันก็ได้ ไม่แปรงฟันก็ได้

ไม่ต้องรักษาภาพพจน์ ให้ใครเขามาชม มาศรัทธา มันมีความเป็นอยู่อย่างสบายๆ ที่สำคัญ พร้อมตาย และจากทุกสิ่งทุกอย่าง ในโลกนี้ อย่างไม่มีสิ่งใด มาฉุดรั้งใจให้โหยหาได้เลย

มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อจริงๆ หากเราทั้งหลาย…มีความพึงพอใจตามอัตภาพ รู้จักกิน รู้จักใช้ และมีปัญญาสอดส่องมองความเป็นจริง ชีวิตท่านทั้งหลาย ก็คงมีความสบาย ไม่แตกต่างกัน

ข้าใช้ผ้าคลุมไหล่ ที่เจ้าทรายซื้อมาให้ ตั้งแต่ถวายมา ข้านี้ไม่เคยได้ซักเลย นอกจากเจ้าตัวเอาไปซักเอง ที่จริง ข้าเอามาเช็ดตัว เช็ดหน้า เช็ดไข่ เวลาอาบน้ำด้วย นี่..ยังชื้นๆ อยู่เลย ไม่เห็นว่าจะเหม็น

แต่คนอื่นเหม็นเปล่า…นี่ไม่รู้ ข้าอยู่อย่างขอทานจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่า การอยู่อย่างไร้การแสวงหา ที่มากมายเกินเหตุ มันจะมีความเป็นอยู่ที่สุขใจเช่นนี้

บางครั้ง เห็นความทุกข์ ที่น้องๆ พี่ รำพึงรำพัน ก็ได้แค่ยิ้มๆ แนะไป มันก็คงไม่ถูกกาล เพราะเราต่าง ยังแสวงหา ที่ให้ยิ่งๆ ขึ้นไปอยู่

เพราะพวกเรา มันมีเหตุปัจจัยที่ต้องมาเป็นองค์ประกอบเยอะ

ข้าเอง ขึ้นไปบนนั่งร้าน มันสูงจนขาสั่น เพราะที่ยืนมันแคบ

แต่พอยืนไปนานๆ มันก็หายสั่น ดูๆ ว่า มันก็ไม่สูงเท่าไหร่

แต่พอต่อขึ้นไปอีกชั้น มันก็ดูสูงจนขาสั่นอีก แต่พอ ยืนอยู่นานๆ มันก็ดูว่า มันไม่สูงเท่าไหร่

พอต่อขึ้นไปอีก มันก็สั่นอีก เพราะมันสูง แต่พอช่วยจับเหล็ก วัดระยะ และดูแนวในการถัก มันก็ดูว่า มันไม่สูงอีก ตอนนี้ รู้สึกว่า เศียร เริ่มเล็กลงแล้ว ไม่ค่อยสะใจ

เส้นผ่าศูนย์กลางเศียร 7 เมตร ดูๆ ว่า ชักจะเล็ก มันน่าจะซัก 20 เมตรนะ เส้นผ่าศูนย์กลาง นี่แหละ…โปรแกรมจิต เมื่อมันเคยชิน อะไรๆ ก็ดูเป็นธรรมดา

คนเรา มันบ้ากันไปเอง ชอบไหลไปกับกระแส ที่โดนกระทบ ข้าขึ้นไปอยู่สูงๆ หากใจมันไหลไปกับอาการหวาดเสียว ซึ่งมันก็มีของมันเป็นธรรมดา สัญญามันเคยมีนี่

แต่ใจที่ไม่กลัวตาย พร้อมที่จะตาย ไอ้ที่เสียวๆ เดี๋ยวเดียว มันก็ปรับของมันเอง เพราะสติการระลึกของข้า มันฝืนที่จะฝ่าฟัน มันฝืนที่จะทำ

พักเดียว ความกลัวความเสียวทั้งหลายมันก็ค่อยๆ สลายไป แต่เมื่อ ปรับความสูงขึ้น มันก็เป็นอีก นี่…อาการธรรมชาติของจิต มันเป็นอย่างนี้

ไอ้ตัวกลัวนั้น เป็นสัญญาโปรแกรมรักษารูป หากเราเข้าไปเป็นเจ้าของกลัว ข้าก็คงไม่กล้าขึ้นไปทำงาน ก็คงแค่ยืนสั่งการเบื้องล่าง ที่สุด งานก็ผิดเพี้ยน และไม่สำเร็จลงได้

นี่เพราะว่าข้าเข้าใจ อาการแห่งจิต และโปรแกรมการมีตัวตนรักษารูป แม้อาการต่างๆ มันจะคงมีอยู่ตามธรรมชาติของมัน

แต่ข้ารู้จักมัน มันก็เลย ทำอะไรใจที่มันรู้จัก อาการทั้งหลายเหล่านี้ไม่ได้ กลัวก็เรื่องของกลัว ไม่เกี่ยวกะข้า เสียวมันก็เรื่องของเสียว ไม่เกี่ยวกะข้า

เพราะข้านี้ มันได้ย้อนมาเห็นตัวข้า ที่ไม่มีจริงๆ อะไรในตัวข้าเลย มันไม่มี ที่มี มันล้วนแล้วแต่เป็นโปรแกรมสมมุติทั้งนั้น เรา..รู้จักมันกันบ้างรึยัง

คืนนี้ หวัดดี กับวิสาขา และวันวิสาขา สาวน้อย ที่น่ารัก เทพแห่งเกาะกลางน้ำทั้งสองเลย ที่ได้เกิดมา หวัดดีทุกคนกับอากาศหนาวๆ

วันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง