โลกคือโรงละคร

****** โลกคือโรงละคร *****

หวัดดี ยามใกล้สิ้นเดือน..

นี่…ใกล้สิ้นเดือนแล้ว ตังค์ใกล้หมดยัง ชีวิตนี่ มันลำบากเน๊อะ

คนเรานี่รับตังค์ปั๊บ มีเรื่องใช้สารพัด ยิ่งมีหนี้สินที่ต้องชำระด้วย

โอย..มันดูดจ๊วบเดียว เงินเดือนเหลือแต่เศษ และหนี้นี้ ใจใครเป็นคนก่อหนอ

ข้านี่ ไม่มีเจ้าหนี้ ลูกหนี้ จึงไม่ค่อยปวดหัวเกี่ยวกับเรื่องหนี้

แต่ข้าทวงนะ หากดันมาเข้าร่องเป็นหนี้ข้า

ทวงเพื่อกระตุ้นคนที่เป็นหนี้ ใช้ไม่ใช้นี่ ไม่เป็นไร

เก็บตังค์เอาไว้ ไปให้ความสุขกับใจตนเองที่อินเดียปีหน้า

คนเรานี่ มักจะตัดสินใจผิดอยู่เสมอ แต่พึงให้อภัยแก่ใจเราเถิด ที่มันพลาดพลั้งผิดไป

มันยังมีหนทางแก้ไข ตราบที่ใจดวงนี้ ยังอยู่ครองสงขาร ใจที่ยึดติด

ย่อมทุรนทุรายกับยางเหนียวที่เป็นกับดักแห่งตัณหา

มันออกจากยางเหนียวหนับแห่งการยึดติดนั่น ไม่ได้เลย

เรื่องครอบครัว

เรื่องลูก

เรื่องผัวเมีย ที่อยู่ใกล้ตัว

เรื่องพวกนี้ เป็นโซ่ตรวนเส้นใหญ่ ที่มันรัดรึงตรึงเอวน้อยๆ เราไว้

เราพรากจากมันไป ไม่ได้เลย กำลังใจเรามันไม่เชี่ยวพอ ที่จะกวาดล้างอุปาทาน

แห่งเครื่องยึดเหนี่ยว ให้มันออกไปด้วยพลังแห่งกำลังใจ

ที่ใจเรามันหลงไหลและฟูมฟัก น่าหลงน่าใคร่กันมา

มันยากมาก ที่จะแหวกใจให้มันไหลซึมออกไปจากวังวนเหล่านี้

โซ่ตรวนเช่นนี้ มันสลัดยากแท้ ต่อใจที่มันบอบบางและไร้กำลัง

ข้านี่ จากได้ทุกสิ่ง อย่างไม่มีเงื่อนไข ที่จากทุกสิ่งได้ เพราะใจมันเห็นชัดว่า ทุกสิ่ง มันเป็นเพียงแค่ ฉากละคร

ข้าเป็นแค่ผู้ดูละคร ไม่ได้เป็นเจ้าของตัวละคร

วันหนึ่งละครจบไป ใครบ้าง..ที่ยังโหยหาละครโรงใหญ่ ที่ใจเจ้าของ ยังหลงว่าตัวตน เป็นพระเอกผู้แสดงทุกเรื่องไป

ยังไงละครโรงใหญ่ มันก็ต้องจบ

เรา..รู้ตัวหรือเปล่า ว่าเรา มันเป็นแค่ผู้ดู หรือหลงว่าเรา มันเป็นผู้แสดง

บทบาทละคร มันจำแนกแยกย่อย ไปตามการปรุง เราเป็นผู้ปรุงตัวละคร

และเราก็ติดกับดักในเงื่อนไขแห่งการแสดงละครเอง

เราจึงทุกข์กับตัวละครที่แสดง ตัวละคร เกิดจากเราปรุง และเป็นการเป็นการปรุงที่กลายเป็นโซ่ตรวน

รัดรึงตรึงใจ จนกระดิกไปไหนไม่ได้

โซตรวนแห่งละครใจ มันเป็นแค่สายใย แห่งมายา ที่เป็นอาวุธร้ายเข่นฆ่า ใจที่มันอ่อนแอ อย่างไร้รอยแผล

เราแย่กับบาดแผลที่ไร้รอย เรารอคอยละครจบ ด้วยรอยแผล หรือเราจะจบละครด้วยกระแส ที่ไร้รอยแผล

เรามันเป็นแค่ ผู้ที่ดูการแสดงแห่งละคร หรือเราจะเป็นผู้แสดงละครเอง

ตรงนี้ เรา..เป็นผู้เลือกที่จะเป็น จงอย่าให้บทบาทแห่งละคร มันมากำหนดชะตาชีวิตเรา

หวัดดีด้วยอากาศเย็นๆ ในเช้าวันนี้..!!

วันที่ 2 ธันวาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง