****** พวกชอบฆ่าสัตว์รังแกสัตว์ มันต้องชดใช้ *****
วันนี้กวางกำลังคลอด แต่ข้าขี้เกียจรอมัน มืดแล้ว
นู่น ในป่าบนเขานู่ เมื่อกี้ไปยืนรอ มันก็ยังเบ่งไม่ออก
สงสัยออกตอนสามทุ่มนั่นแหละ
เตรียมเครื่องแกงมาผัดเผ็ดด้วย นึกถึงแกงผัดเผ็ดแบบ
อมหวาน น้ำลายสอเลย เดี๋ยวเรามากินลูกกวางกัน
สมัยเด็กๆ ข้านี่ชอบเข้าป่า เวลาส่วนใหญ่มักอยู่ในป่า
โน่นแหละ..ไปยิงนกตกปลาล่าสัตว์อะไรโน่น
ยามหน้าแล้ง ข้าจะนำเอาน้ำมันเครื่องใช้แล้ว
ไปขอตามอู่รถ มาผสมกับยางพารา
ยางพาราก็ขโมยของคนแถวสวนยางนั่นแหละ
เอาน้ำยางมาผสมกับน้ำมันเครื่องคนๆๆให้เข้ากัน มันก็จะเกิดความเหนียวเป็นกาว
ทีนี่ก็เข้าไปตามห้วยน้ำซับบนภูเขา
ธารน้ำหน้าแล้งนี่ น้ำจะขังเป็นที่ๆ
ข้าก็จัดการเอาใบไม้มาสุมๆ ปิดน้ำแอ่งใกล้ๆเสีย
เหลือแต่แอ่งที่ข้าหมายตาไว้
ทีนี้ก็จัดการตัดเถาวัลย์ เอามาพาดระหว่างห้วย
ให้นกมันพอได้เกาะ ก่อนลงไปกินน้ำ
จัดการเอาน้ำมันเครื่องผสมยางพารานั้น เอามือจุ่มน้ำ
หน่อยกันยางเหนียวติด แล้วรูดกาวยางนั้นไปตาม
เส้นเถาวัลย์
ข้าทำเช่นนี้ สามสี่แห่ง ทำเสร็จแล้วก็ออกไปยิงกระรอก
ใกล้ๆ
พอได้ยินเสียงนกร้อง ข้าก็จะรีบเข้าไปเก็บชีวิตนก
นกที่ลงมากินน้ำยามหน้าแล้งนี่มันเยอะ
เดี๋ยวตรงนี้ร้องตรงโน้นร้อง มันร้องเสียงดิ้นรนกับร้องเพราะสบายใจนี่..มันแตกต่างกัน
เจ้านกน้อยที่แสนน่ารักสำหรับใครๆ แต่สำหรับข้าในวัย
วันนั้น มันคือความมันส์และความเก่งที่ล่านกได้
เจ้านกน้อยกระเสือกกระสนดิ้นรน เพื่อที่จะขยับตัวหนี แต่กาวที่มันตรึงขาไว้ มันขยับไปไหนไม่ไหว
ยิ่งกระพือปีก ปีกก็ยิ่งติดกับกาวยาวที่ทาไว้
ข้าเข้าไปมันตกใจร้องลั่นและดิ้นรน ความดีใจที่เห็นนกมันติดกับ มันไม่คิดอะไรนอกจากจะเอานกให้ได้
ข้าก็รีบเข้าไปตะครุบไว้ จับตัวเอาหัวฟาดโป๊กกับก้อนหิน นกตายเรียบร้อย ตัวแล้วตัวเล่า ข้าจับฟาดหัวเรียบ
ในใจนี่ครื้มอกครื้มใจที่จะได้อวดใครๆว่า ข้าเก่ง นกร่วม 50 ตัว ตายเรียบ ข้าเอาใส่ห่อเสื้อไว้
ใครก็ไม่เก่งเท่าข้าล่ะ จะเอาชีวิตนกไปอวดคนในซอย
พอตกบ่ายๆจวนเย็นก็เดินทางกลับ ข้าไปนั่งถอนขนนกกองเบ่อเร้อ
คติข้าคือ ฆ่าแล้วต้องกิน นกตัวเท่าปลายนิ้วชี้ ข้าก็กิน
ไม่กินจะเป็นบาปและตกนรก
นรกน่ะกลัว แต่ไม่รู้ว่าการฆ่านี่ มันเป็นหนทางไปสู่นรก
ข้านี่…จึงกินสัตว์ทุกตัวที่หามาได้ ไม่ฆ่าทิ้งไปเฉยๆ
มันเป็นความเชื่ออย่างหนึ่ง
บางทีดักกระรอกได้ ข้าก็จะเอาเชือกคล้องคอและรัดคอ
มันจนตาย มันดิ้นรนอย่างสู้ไม่ได้ มือไม้ไขว่คว้าอากาศ ทุรนทุรายและแน่นิ่งไป
ข้าเอามาลอกหนังเหลือแต่เนื้อ เอาไส้เอาเครื่องใน ที่ไม่ต้องการออก เหลือไว้แต่หัวใจ ตับและบางอย่างที่กินได้ เอามาผัดเผ็ดบ้าง ย่างบ้าง ทอดบ้าง
ข้าจึงทำอาหารได้หลายอย่างตั้งแต่ยังเป็นเด็กๆ
วันหนึ่งเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ ข้าได้ประสบอุบัติเหตุ เนื้อตัวแขนขาข้าหักเละเทะ
วันแรกที่รู้สึกตัวขึ้นมาจากความตาย ไอ้เจ้าพวกนก พวกกระรอกและสัตว์ป่า แม้ไก่ชาวบ้านที่ข้าแอบขโมยฆ่าทั้งหลาย
มันมายืนชี้หน้าด่า และสมน้ำหน้าข้าที่แขนขาข้าหักเละเทะ มันมายืนหัวเราะกันคิกๆๆ
ยามหมอเอาเข็มทิ่มแทงเพื่อหาเส้นเลือด มันทั้งหลายต่างก็พากันมาหัวเราะ
ยามหมอเอามีดกรีดแผล แหวะเนื้อหนังออก เพื่อผ่าตัดบ้าง ล้างแผลบ้าง เชื้อที่มันเริ่มเน่าลุกลาม พวกมันก็กระดี้กระด้าสะใจ ที่ข้าโดนรุมตากมีดหมอ
ยามค่ำคืน มันก็มาหา มันมาบอกว่า…ข้าตายเมื่อไหร่ มันจะไปเป็นพยานบาปที่ข้าเคยทำกับมันไว้
มันจะไม่ปล่อยให้ข้าลอยนวล ที่ข้าได้ทำลายรูปและครอบครัวของมัน
มันอาฆาตและจองล้างจองผลาญ มันมาเย้ยหยัน ทุกวี่ทุกวัน มันกวนตีน..
เจ้ากระรอกมันขยายตัวซะใหญ่ แล้วกระโดดกระทืบๆๆๆๆ หน้าอกข้าทุกวัน หมอต้องให้ยาช่วย เพื่อบรรเทาอาการแน่นหน้าอก โดยไม่รู้สาเหตุ
ข้าจะบอกหมอ หมอก็คงไม่เชื่อ ว่าที่เป็นน่ะ มันเกิดจากเหล่าพวกสัตว์ ที่มันมาอาฆาตจองล้างจองผลาญข้า
โลกเข้าใจอย่าง แต่ข้าเห็นเหตุอีกอย่าง นี่สงสัยข้าจะบ้า รึคนบ้ามันเห็นเป็นตุเป็นตะเช่นนี้ ประสาทมันปรุงพวกนี้ขึ้นมา
เส้นเลือดที่หลบไปหลบมาและแทงไม่เข้า เพราะผ่าตัดและแทงมันมาก หมอหาไม่เจอ
ข้าอยากบอกว่า ที่ไม่เจอนั้นข้าเห็นพวกมันช่วยกันกัดช่วยกันดึง ไม่ให้แทงเข็มได้ถูก
นี่กูจะบอกใครๆยังไงดี …..เย๊ดแม่งเจ็บชิบหายไอ้สัตว์ ด่าหมอไม่ได้ ข้าด่าแม่มันทั้งวัน
พวกมันช่วยกันงัดเส้นเลือดหนีออกไม่ให้เข็มปักเข้าไปโดนเส้นเลือด
พวกหมอก็เลยต้องจิ้มและคว้านในเนื้อข้าใหญ่
พวกมันหัวเราะสะใจ ที่ได้ทำให้ข้านี้เจ็บปวดจากการโดนหมอทิ่มแทง
ข้านี่ มองเห็นเหล่าสัตว์ที่มันมาวนเวียนแช่งชักข้าทุกวัน
อยากจะลุกขึ้นด่า ก็กลัวหมอเขาจะหาว่าบ้า
จริงๆแล้ว อาการเช่นนี้ มันก็คงบ้าแล้วละ ที่ข้าได้มองเห็นเหล่าวิญญาณสัตว์ มันมารุมทำร้าย
หมอจะรู้ไหมว่า พวกมัน ต่างพากันมาขี้ มาเยี่ยว และเอาของโสโครก ลงมาใส่ในแผลแถวเข่าข้า
ทุกอาทิตย์ข้าเลยต้องเข้าห้องผ่าตัด เพื่อชำระล้าง บาดแผลที่มันติดเชื้อ
ข้ารู้ข้าเห็นว่า อาการที่หมอนำร่างข้าไปผ่าเพื่อขูดเนื้อและเชื้อเน่าออก
อยากจะบอกว่า เดี๋ยวมันก็จะมารวมตัวกัน มาขี้และใส่ของโสโครกลงไปใหม่อีก
ข้าผ่าตัดร่วมยี่สิบครั้ง จนครั้งสุดท้าย ข้าทนไม่ได้ ที่โดนมันรุมฝ่ายเดียว
ข้านอนด่า ไอ้เหี้ย ไอ้สัตว์ ไอ้ส้นตีน กูตายไปเมื่อไหร่ กูจะไปแดกพวกมึงอีก กูจะแดกพวกมึงอีก แดกอีกทุกตัวไม่ให้เหลือ
พวกมันที่กำลังขี้ใส่ข้าพากันกระเจิง มึงไม่ต้องกระเจิงมาอีกซิ ไอ้พวกระยำ มึงมาทำๆให้กูตายไปเลย กูจะไปแดกมึง
ทั้งหมอทั้งพยาบาล ต่างกรูกันมามัดข้าไว้ให้สงบลงบนเตียง แถมฉีดยาระงับประสาทจนข้าซึมลงไปด่าแม่มันไม่ได้ ดิ้นรนไปกระทืบมันไม่ได้
เป็นอาทิตย์ที่ต้องโดนตรึงอยู่อย่างนั้น เขาหาว่าข้านี่เครียด แต่พวกมันก็มองหน้ากัน ไม่กล้ามาขี้ใส่ข้าอีก ที่สุดแผลข้าก็หาย
หมอบอกว่า ไม่ต้องไปผ่าตัดอีกแล้ว เนื้อมันสมานกันแล้ว
หมอบอก หมอเข้าใจ ว่าคนไข้ ที่ผ่าตัดมากมายน่ะมันเครียด ข้าน่ะยอมรับว่าได้ตายไปแล้ว ไม่เครียดหรอกโว๊ยหมอ
มันจะบ้าเพราะวิญญานพวกสัตว์ มันมาหลอกหลอนนู่นต่างหาก
นี่…เขาเรียกว่า วิบากสัญญามันมาให้ผล
ใครฆ่าสัตว์ รังแกสัตว์เหมือนข้า สักวันมันจะมาตามทวง
และมันจะไปทวงชีวิตของมันอีกครั้ง ภายหลังความตาย
ตอนเราตายทำอะไรไว้ มันก็ต้องชดใช้ ข้ารอดออกมาได้ ข้าขอชดใช้ให้แก่แผ่นดินเท่าที่กำลังมี
เดี๋ยวนี้ พวกมันไปเกิดใหม่กันหมดแล้ว ภายในใจข้า ก็สลายลงไปหมดแล้ว
ข้าน่ะพ้นภัยแล้ว พวกแกล่ะ…พากันพ้นภัยและยืนยันใจได้รึยัง
ถ้ายัง…รีบๆเร่งทำความดี อย่ารอช้า
ตายห่าไป มันจะมีคนไปทวง แล้วแกจะแสบทรวงที่โดนมันรุมประจาน ต่อหน้าพยายม
คืนนี้หวัดดี กับนิทานก่อนนอน
วันที่ 12 พฤศจิกายน 2558
