ป่วยเกิดจากกูเป็นหรือมันเป็นธรรมดาของมัน

***** ป่วยเกิดจากกูเป็นหรือมันเป็นธรรมดาของมัน *****

>>พระอาจารย์: หวัดดียามดึก ที่นี่อากาศเย็นๆสบายๆ ทำอะไรกัน กินข้าวกันยัง

ข้านี่ อาภัพ กินครั้งเดียว ลองกินวันละครั้งกันดูมั่ง เผื่อชนะใจตนเองบ้าง มันต้องหัดละในสิ่งที่มันมี คือ มีกินแต่ไม่กิน

<<ลูกศิษย์: ต้องกินยาสามมื้อเจ้าค่ะ

>>พระอาจารย์: อ้างยาน่ะ ไม่ป่วยหรอก ใจล้วนๆ

พวกเรานี่ ยากที่จะเข้าถึงความเป็นจริงได้

แม้พวกพระที่บวชก็เหอะ ไม่เข้าใจแบบประจักษ์ใจว่า กายมันไม่เกี่ยวอะไร ที่ป่วย ที่หิว ที่เสวยเวทนานั่นนี่นั้น

มันเป็นอาการแห่งจิต และอาการเหล่านี้ เรามันหลงไปในกระแสซะด้วย

นี่…ตามันบอด มองไม่เห็นความเป็นจริงที่มันเป็น ที่เห็น ก็เป็นแค่สัญญาความรู้ที่จำเขามา ไม่มีดวงตาเห็นธรรมตรงนี้

ข้านี่ แทบจะไม่เคยหลับมาหลายปีแล้ว ป่วยมาตลอด นี่…ถ้าใจอ่อนแอ เห็นแก่กระแสเวทนา ป่านนี้ ข้าคงนอนแม่งทั้งวัน

คนเรานั้น ตราบใดที่ยังแยกธาตุ แยกกาย แยกจิตไม่ได้ อย่าเลย อย่าไปโม้เรื่องปัญญา

ยิ่งตกอยู่ในกระแส ไม่ได้ภาวนา มันก็จะกลายเป็นว่าเราป่วย

เมื่อป่วยก็ต้องนอนซม การนอนซม นี่…มันพ่ายแพ้ นี่…ถ้าข้าพ่ายแพ้ พวกเราก็จะเจอพระอาจารย์ที่ขี้โรค เป็นนู่น นั่น นี่ โน่นแม่งทั้งปี เพียงแต่ข้าขี้เกียจแสดง ว่าบางครั้ง กายนี้มันก็แย่แล้ว

ข้ารู้จักมันว่า อาการเหล่านี้ มันเป็นแค่อาการแห่งจิต ไม่เกี่ยวกับกาย

บางวันลุกขึ้นมา หัวหมุนตาลาย ใจก็อยากนอนต่อ แต่สติมันระลึกอยู่เสมอว่า สิ่งเหล่านี้ มันเป็นแค่อาการทางจิต เรียกว่า เวทนา มันรุกรานได้แต่ใจที่มันขี้แพ้

แต่สำหรับข้า ข้ารู้จักมัน ข้าจึงไม่ตกลงไปไม่จมในกระแสของมัน ข้าจึงอยู่รอดปลอดภัย แม้กายแทบไม่ไหวในบางวัน ข้าก็อยู่อย่างปกติ

หลายคนจะเห็นว่า ข้านั้นนอนในที่น้อยนิด การนอนในที่น้อยนิด มันจะต้องมีสติอยู่ตลอดเวลา ที่นอนข้ามันแค่ศอกเดียว

ข้านี่ แทบจะไม่พลิกตัว นอนตะแคงขวาตลอด หากไม่ทรงสมาธิ เดี๋ยวเวทนาก็เกิด

เมื่อเกิด ใจมันย่อมไม่หลับ เมื่อไม่หลับ อาการแห่งผัสสะ มันก็แปรปรวน ความง่วง ความวิงเวียนก็จะติดตามมา

แต่สิ่งเหล่านี้ มันล้วนแต่เป็นอาการของจิต ที่มันแสดงออกและทำหน้าที่ตามโปรแกรมมัน

มันทำหน้าที่ ก็ให้มันทำไป ใจที่ตั้งมั่นและรู้จักอาการของมัน มันก็ย่อมอยู่กับกระแสของมันได้

ข้าย้อมของข้าเช่นนี้ทุกวัน แม้ป่วย ข้าก็เหมือนไม่ป่วย

นี่…เพราะรู้จักธาตุขันธ์ และอาการเวทนาที่เกิดเป็น
ธรรมดาของมัน

แต่พวกเรามันไม่รู้ พวกเรามันมีเราเข้าไปเป็นเจ้าของ

เมื่อมีเรา ความเจ็บป่วยทั้งหลาย เราย่อมเป็น มันเป็นธรรมดา และเราก็จะแพ้อยู่เช่นนี้ ตลอดไป

ในที่สุด เราก็จะอ้างยา เป็นโรคขาดยาไม่ได้ ยามันแค่บรรเทาใจ ที่เข้าใจถึงความเป็นจริงนี่ซิ ตัดขาดจากอาการที่มันเป็น

มันทำให้เราอยู่เหนือธรรมชาติได้ ธรรมชาติมันเป็นไปของมันอย่างนั้นเอง

ปัญหาเกิดจากใจเรา ที่ไหลไปตามความเป็นธรรมดา ของธรรมชาติที่มันเป็นของมันเช่นนั้นเอง เราจึงเกิดความทุกข์ใจ

ความทุกข์ใจนี่ เกิดจากใจที่เข้าไปยึดในเวทนาทั้งหลายว่ากูเป็น

เมื่อมีความเป็นกูที่มันเป็น ความเป็นทุกข์อันเกิดจากความเป็นธรรมดาของมันที่มันเป็น

มันก็เลยเป็นความทุกข์ที่กูเป็นเจ้าของ โดยความเป็นธรรมดาของมัน ที่ขาดการถอยออกมาเห็นความเป็นจริง

ว่าที่กูเป็น กูเป็นธรรมดาของมัน เช่นนั้นเองอีกเช่นกัน มันซ้อนธรรมกันอยู่ เราเห็นไหม

หวัดดี…

วันที่ 20 ตุลาคม 2558