การเขียนอะไรที่ออกจากภูมิตนเอง ย่อมเป็นการแสดงออกเป็นธรรมดาว่า เป็นผู้มีปัญญา
ผู้มีปัญญาย่อมแสดงออกด้วยหลักเหตุหลักผล ที่ตรึกตรองออกมาจากภูมิปัญญาของตัวเอง
ผลที่เราแสดง ย่อมไม่ถูกต้องในสายตาของใคร ที่เขาหนาแน่นดัวยอัตตา
ยิ่งผู้ใกล้ชิด มันเหมือนภูผา ที่เราสาดน้ำหวังให้พังทะลาย
เราย่อมเสียเปล่ากับน้ำที่สาดหายไปแม้จะเหือดแห้งไปทั้งเขื่อน
คนเราโตขึ้น ย่อมฉลาดขึ้นและคับกรอบ ที่ล้อมเป็นคอก
บางคนวางคอกแคบเกินไป ไม่รู้ว่าใครในกรอบ มันขยายใหญ่ได้
วันข้างหน้า หันมาย้อนดูตัวเรา ที่เริ่มล้นออกนอกกรอบ
เราเองยังชอบแหกคอกและล้นกรอบที่คนอื่นขีด
มองเข้าไปในใจเรา ที่มันอยากเป็นอิสระ เมื่อพอเห็นความจริง
เรา..อย่าไปขีดคอกเป็นกรอบล้อมใจใครมากมายนักอีก ก็แล้วกัน
ความหวังดีนี่เป็นคอก ที่คับแคบ
ความห่วงความหวง เป็นโซ่ตรึงรัดข้อที่หนาแน่น
ความให้ได้ดั่งใจ เป็นหอกดาบที่คอยทิ่มใจ
ความไม่อยากให้เปลี่ยนไป เป็นสัตว์งี่เง่า ที่เดินตามโลกเขาไม่ทัน
เอาบ่วงทั้งหลายที่เราโดนครอบ มาเป็นเครื่องฟอกใจ
ย้อมใจไว้ อย่าให้ใจ ไปยัดเยียดและตัดสินให้ใคร ให้ได้ดั่งใจเรา
เขาอาจจะเป็นใจที่ยิ่งใหญ่ ล้นกรอบของใครๆ ที่จะไปล้อมคอกเป็นกรอบกักใจเขาได้
เราอย่าไปยัดเยียดกรอบอันเลวร้ายของใจเรา ให้กับใครเขา
นิ่ง..ใช่ว่าโง่
เถียง..ใช่ว่าฉลาด
นิ่งและเถียง ใช้ไม่ได้กับใจที่อยากเรียกร้องและต้องการให้ได้ดั่งใจ ของฝ่ายเราและใครบางคนที่เรา เคยสยบมาเนิ่นนาน
ไม่มีเหตุผลในหมู่ของคนที่หนาแน่นด้วยอัตตา
ไม่มีถูก มีแต่ผิด กับคนที่เขาต้องการให้ได้ดั่งใจ
เหตุปัจจัยที่ถูกสำหรับเรา ใช้ไม่ได้ กับคนที่เขา…ไม่ฟัง
คนที่เขาไม่ฟัง พึงนิ่ง และฟังในกรอบและคอกที่เขายัดเยียด
เราก็จะอยู่ได้ง่ายขึ้นบนโลกใบนี้..
