มีดีอะไร มันก็ต้องโชว์ พวกลามกจกเปรตยังโชว์ตัวเกลื่อนโลก ไม่เห็นเป็นเหี้ยอะไร

การเล่าขานเพื่อยกตัวอย่างให้เห็น มันบอกว่าเป็นการโชว์ นี่…ไอ้คนที่มีใจที่ไม่เป็นมิตรแต่ชอบก่อศัตรูกับคนทั่วไปมักเป็นกัน

ไอ้ใจเช่นนี้ มันเป็นใจเพ่งโทษ มันเป็นใจที่ไม่ชอบใจ อะไรที่มันไม่ชอบใจ

แต่มันไม่เคยไม่ชอบใจมัน ที่มันไม่ชอบใจใครอะไร อย่างที่มันไม่ชอบใจเลย

สันดานเช่นนี้ มันเป็นสันดานไร้เพื่อน ธรรมเพื่ออวด และเพ่งโทษคนอื่นเขา

เหตุและผลที่ขยายมันก็แสดงชัดเจนอยู่แล้ว

เมื่อไม่อยากเป็นมิตร ก็อย่าได้เข้ามา นั้นก็ไม่ชอบใจ นี่ก็ไม่ชอบใจ

มาเพ่งโทษเพื่อก่อศัตรูให้คนเขาเกลียดกันทำไม

เป็นผู้ใหญ่แล้ว ใจไม่ใหญ่ เป็นแต่ใจที่ตีบแคบไม่ฟังใคร

เมื่อไม่อยากเป็นมิตรก็ขอให้ออกไป ก่อนที่ใครๆ เขาจะเกลียดกันไปมากยิ่งกว่านี้

อีกเรื่องที่เป็นประเด็นคือเรื่อง การเอาขี้ราดหัว นี่มันก็บอกว่าเป็นการโชว์

ไอ้เหี้ยเอ้ยแค่เล่าภาวะธรรมบางอย่างที่เกิดกับใจให้น้องๆมันฟัง มันไม่ชอบใจ มันบอกว่านี่เป็นการโชว์ซะนี่ ขี้นะโว๊ย ไม่ใช่น้ำหอมกลิ่นลาเวนเดอร์

ธรรมที่ชี้ให้เห็นใจที่มันตั้งมั่น ชี้ให้เห็นความเป็นจริงที่ใจมันไหวหวั่น

ต่อสันดานที่มันรังเกียจขี้ และกลิ่นขี้

เมื่อได้เล่าถึงความเผชิญ พร้อมเหตุปัจจัยที่ต้องเผชิญและการถอดถอน

ธรรมแห่งการเอาขี้ราดหัวนี่ เป็นตัวอย่างธรรมที่แสนสุดประเสริฐสำหรับใจเจ้าของ ในการที่จะล่วงพ้นและข้ามขึ้นไปได้

คนที่มันเพ่งโทษธรรมเช่นนี้ที่สาธยายพร้อมเหตุพร้อมผล ว่าเป็นการอวดอ้าง

นี่….เป็นใจที่หยาบต่ำช้ายิ่งกว่ากลิ่นขี้ ที่เอามาราดรดหัวอีก

นี่….เป็นตัวอย่างหนึ่งในการที่ชี้ในการที่จะเอาชนะใจ

ธรรมทั้งหลาย มันต้องใช้กำลังใจในการฝ่าฟัน เพื่อก้าวข้ามพ้นให้ได้ทั้งสิ้น

ที่ตรงนี้ ไม่ใช่สำนักที่จะมาอวด มาชูเพื่อแสวงหาคนนับถือ

เราคุยกัน ชี้กัน ฟังไม่ฟัง ก็ควรเก็บไว้ในใจ

นี่…มาประจานและเพ่งโทษ ใครไปโกรธใครไปเป็นโทษกับใจมันตั้งแต่เมื่อไหร่

เพื่อนก็ไม่ใช่ ญาติก็ไม่ใช่ ไอ้พวกอย่างนี้นี่ มันจัญไร

วันๆ เที่ยวหาเรื่องใครเขาไป มันเร่ร่อนเป็นเปรตไร้ศาลตัวจริง

ความสวยงามแห่งธรรมนี่ มันอยู่ที่เจตนาสื่อเรื่องราว ไม่ใช่สำนวนภาษา

ภาษาสำนวนหยาบ ฟังเอาหนุกหนานนี่ ยิ่งอ่านยิ่งขำกลิ้ง

ใจที่เป็นอกุศล มันก็ฟ้องเจ้าของที่เป็นอกุศล

ใจที่เป็นกุศล มันดูที่เจตนา

ครั้งหนึ่งไปเจอพระกระเหลี่ยงแถบหมู่บ้านคริสตี้ ทุ่งใหญ่นเรศวร

ความหวังดีที่เห็นท่านแทงเขียดตามประสาชาวกระเหลี่ยง ก็เลยบอกว่ามันไม่ดี

พระกระเหลี่ยงถามว่ามันไม่ดียังไง
เราบอกออกไปว่า บวชแล้วไม่ควรทำลายชีวิตสัตว์

ท่านถามว่า ทำลายแล้วเป็นไง

เราก็บอกว่า ตายไปก็ต้องลงนรก

ท่านจ้องหน้าถามมาว่า

กูลงรึมึงลง หือ..อ้ายยเหี้ยยย

แล้วคำโคตรลามกจกเปรตที่ผู้ดีรับไม่ได้

ทั้งหีทั้งควยทั้งเหี้ยไอ้สัตว์ สารพัดพรั่งพรูออกมาจากคอก

โอ่ะ..คนมีสติฟังแล้ว มันสวยงามซะนี่ คำหยาบๆ ที่กระชากออกมาเป็นวจี

มันกลับทำให้ใจดวงนี้ มองเห็นธรรมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

มันเห็นชัดว่า จงอย่ามั่นใจในธรรมทั้งหลายที่เราเห็นว่าดี

บางทีมันเป็นเรื่องที่แสนอัปรีย์ต่อการที่เราชอบเข้าไปเสือก โดยที่เขาไม่ต้องการ

หาอ่านได้ในเรื่อง พระกระเหลี่ยงผู้ทรงคุณ และเป็นเรื่องที่มีคนด่าธรรมกะมากที่สุด

และทำให้คนหันมาสนใจธรรมมากที่สุดเช่นกัน

ความเป็นมิตรนี่มันดีกว่าการเป็นศัตรู บางครั้งการเป็นศัตรู มันก็ดีกว่าจะมาเป็นมิตรกัน หากยังขืนมาคบกันแล้วใจมันไม่เป็นสุข

ทั้งมิตรและศัตรูนี่ เหตุมันมาจากอารมณ์

ถูกใจ มันก็ชอบใจ อะไรมันก็ดีไปซะหมด

ไม่ถูกใจ มันก็ไม่ชอบใจ อะไรมันก็ไม่ดีไปซะหมด

นี่..กระแสกิเลสล้วนๆ เรียกว่า ทั้งถูกใจและไม่ถูกใจ ชอบใจหรือไม่ชอบใจ ต่างก็เป็นกิเลส ที่เป็นธรรมดาของการมีอารมณ์

ธรรมดาเหล่านี้ ผู้ที่วางลงได้ ไม่ใช่ว่า เป็นคนไม่ใส่ใจ หรือไม่เอาอะไรในอารมณ์

แต่เป็นความเข้าใจ ว่าอารมณ์แห่งชนทั้งหลาย มันก็เป็นของมันเช่นนี้

ชอบใจ มันก็ถูกใจไปซะหมด นี่เป็น กามสุขัลนุโยค

ไม่ถูกใจ มันก็ไม่ชอบใจไปซะหมด นี่เป็น อัตถกิลถานุโยค

ธรรมเหล่านี้ เป็นธรรมของชาวบ้าน เป็นธรรมดาของโลกที่มันเป็นธรรมดา

ผู้มีปัญญาย่อมแยกได้และเข้าใจ ว่าอาการทั้งหลายมันเป็นธรรมดาของมันเช่นนี้

ผู้ที่เข้าใจ ย่อมไม่โต่งไปในแต่ละกระแส

แต่ที่โลกดูว่านี่มันโต่งไปในแต่ละกระแส

โลกไม่เข้าใจว่า ใจผู้รู้ มันว่าไปตามเหตุและปัจจัย

เป็นแต่ใจ มันไม่ได้ไหลไปกับเหตุและปัจจัยที่โลกเขาว่า

แม้โลกจะว่า ไอ้เหี้ยยยนี่ มันยังกระทำไม่ถูกใจกูอยู่ก็ตาม

พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ” ชนะสงครามใจ ดุจได้รัตนมณีใสในฝ่ามือ ” ณ วันที่ 12 มีนาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง