คำถาม : ธรรมะสวัสดีค่ะพระอาจารย์มีเรื่องจะกราบเรียนถามค่ะ เราเป็นแม่บ้าน จะทำกิจ เช่นหุงข้าว มันมีมอด จำเป็นต้องเอาออก นั่นก็คือเขาต้องตาย ทำความสะอาด บ้านพ่นยาฆ่าแมลง ก็หมายถึงชีวิต พยายามจะกำหนดอยู่กับปัจจุบัน แต่จิต มันวิตกไม่สบายใจเลย จะใช้วิธีกำหนดอย่างไร ? คะ รู้สึกว่าการงานที่ทำมันทำคู่กับบาปค่ะ
พระอาจารย์ : Tuksaporn Meaw
ในชีวิตประจำวันของเรา เราย่อมพลาดพลั้งไปกับการทำลายชีวิตสัตว์อื่น นี่เป็นธรรมดา
หากเราดูว่า การทำลายนี้เป็นบาป เป็นการปลิดชีวิตเขา
นี่เป็นใจที่รักดี แต่วิตกจริต
การไม่คิดทำลายชีวิตใคร เป็นสิ่งที่ดี เพราะไม่ปรารถนาเบียดเบียนชีวิตใคร
แต่หากมีเหตุต้องเบียดเบียน บางกาลก็จำเป็นเช่นกัน
เด็กน้อยหรือผู้ใหญ่ มีเหาอยู่เต็มหัว
กลัวบาป ไม่อยากทำลายเหา ก็เลยปล่อยให้เหาเต็มหัว อย่างนี้ไม่ทำบาปแต่ฉลาดไหม..?
ข้าศึกมารุกรานเพื่อจะมาเบียดเบียนเมืองเรา คนของเรา ลูกเราเมียเรา
การฟาดฟันเข่นฆ่าป้องกันฝ่ายเรา ไม่ให้เขาเข้ามาเบียดเบียน มันเป็นบาป เราควรให้เขามารังแกเราฝ่ายเดียว เช่นนี้ เราเป็นผู้ประเสริฐไหม..?
ชีวิตการเป็นอยู่ในบางเรื่อง มันมีการแก้ไข ฝูงมดมันแห่แหนกันมา เป็นเพราะมีอาหาร เราเก็บกวาดอาหารดีแล้วไหม..?
มอดมันมากินเม็ดข้าว เราเอาข้าวไปตากแดดบ้างจะทำได้ไหม..?
หากมันมีเหล่าสัตว์มารบกวนเราก็ไล่เขาไป นี่เป็นธรรมดา
มดมามาก กวาดมดออกไป หรือล้างน้ำฉีดน้ำออกไป
ขอให้มีเจตนาไล่ อย่ามีเจตนาฆ่าแม่งให้หมด ด้วยความแค้นเคือง
แล้วค่อยเอายาป้องกันมาฉีดเมื่อยามแมลงยามมดมันไม่มี
การป้องกัน เรามีสิทธิ์ที่จะป้องกันได้ เราพอมีปัญญาที่จะป้องกันอาณาเขต
เหล่าสัตว์มันมาหาอาหาร นี่เป็นธรรมดา
หากจะฉีดยา พึงฉีดยามกวาดเหล่าแมลงออกไปแล้ว ฉีดเพื่อป้องกัน
หากแมลงมาโดนยาตาย นี่ช่วยไม่ได้ เพราะเราเองก็จำเป็นต้องสร้างกำแพงป้องกันสิ่งที่เรามีความหวงแหน อยู่เช่นกัน
เราเลือกที่จะป้องกันได้ด้วยปัญญาเท่าที่มี
เรานี้จำเป็นต้องป้องกัน แต่เราไม่ได้มีเจตนาฆ่าเพราะความหมายมั่นเอาชีวิต
วิบากอันเป็นผล มันมีเล็กน้อย ใจเราต้านทานได้ไม่เป็นไร
กรรมทั้งหลาย มันมีเจตนาเป็นเหตุ
พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ” เกิดมาทำใจ รักและหวงแหนแค่ไหน ก็ต้องจาก ” ณ วันที่ 16 มีนาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
