อยากทุบกิเลสออก ให้ทุบใจที่ห่อหุ้มกิเลสออกก่อน

อยากทุบกิเลสออก ให้ทุบใจที่ห่อหุ้มกิเลสออกก่อน

629
0
แบ่งปัน

ขอสาธุคุณให้มีแต่ความร่ำรวยเจริญโคตรๆ

คนมีธรรมในหัวใจ จะเหลียวจะคู้จะเหยียดไปทางไหน ใจมันก็เห็นธรรม

เมื่อเห็นธรรม มันก็แปลความหมายสื่อออกมาให้ผู้อื่นเห็นได้ ตามรู้ได้

ธรรมนี้เป็นความธรรมดาที่ตั้งอยู่เบื้องหน้า

ใจที่ไร้ค่า เกิดมาย่อมมองไม่เห็นธรรม

อันความเห็นนี้มันไม่ได้แยกแยะ ว่าต้องรวย ต้องสวย ต้องดี ต้องเลว ต้องจน

ทุกคนมองเห็นได้เสมอกัน แม้จะมองต่างมุมกัน แต่มันลงที่เดียวกัน

คือเห็นความเป็นธรรม ที่เป็นธรรมดาของมันเช่นนั้นเอง

สมัยหนึ่ง ได้เข้าไปเจริญภาวนาอยู่ในถ้ำ ที่นั่น… ข้านั่งอยู่ในความมืดและงดอาหารอยู่หลายวัน

แรกๆ มันก็ปรุงเสียงที่ฝ่าความมืดเข้ามากระทบโสต มันมองเห็นความกลัวที่เป็นธรรมดาของใจ

จึงรู้ชัดประจักษ์ใจว่า ไม่มีใจไหนที่เป็นใจ ไม่มีความกลัว

ความกลัวเป็นธรรมชาติแห่งใจที่มีหน้าที่ รักษาร่างนี้ไว้

ใจไม่มีโปรแกรมกลัว ร่างนี้ ก็จะโดนทำลายจากสิ่งทั้งหลาย

เพราะความไม่กลัวแห่งใจนี้เป็นเหตุ

ผู้มองเห็นธรรม ย่อมอยู่กับใจที่มีความกลัว ด้วยสติปัญญาที่ไม่กลัว

การแก้ความกลัว มันต้องเอาความกลัวที่ปรุงจากใจ เข้าไปแลก เหตุแห่งใจที่มันเกิดความกลัว

นี่..มันต้องกล้าที่จะตาย ธรรมแท้มันอยู่ฟากตาย มัวกลัวตาย ชาตินี้ก็คงได้ธรรมที่เป็นธรรมแต่จอมมโน

ในความมืดมิดนั้น มันรู้ได้ถึงเสียงที่ใจมันปรุง ความเคลื่อนไหวแห่งสัตว์ที่มันมากระทบกาย

แมลงมุมในถ้ำบางตัว มันก็มาชักใย ไต่ไปตามหน้าตามหัว

ทั้งตัวเต็มไปด้วยใยแห่งแมลงมุม

ยามแมลงอีกตัวหลงเข้ามาติดใย

เสียงคร่ำครวญหวั่นไหวของเหยื่อที่ดิ้นรน มันสะเทือนชัดเจนทางโสต ที่ใจเฝ้าเพ่งดู

ใจมันรู้ว่าเป็นแมลงมุม มันไม่หวั่นไหว

แต่พอมีอะไรบางอย่าง มันไถไปตามพื้นและมากระทบตึ๊กๆๆ ที่โคนขา

มันจะได้ยินเสียงแห่งใจร้องว่า อะไรๆ

สิ่งที่มันไถซุกไปตามพื้นตัก ใจมันเห็นชัดว่านี่งู

แค่ความหมายว่านี่งูมันปรากฏ เหงื่อและความร้อนทั้งหลายมันก็ถาโถม

โลกทั้งใบมันช่างแคบและโหดร้าย

ทำไมๆๆๆๆ มึงไม่มีที่เลื้อยเล่นบนแผ่นดินตรงไหนแล้วหรือไง

ทำไมมึงต้องมาเลื้อยไถบนหัวใจกู

นี่..ความกลัวมันไหลมาท้วมท้นทะลักใจ งูมันตัวแสนใหญ่ ขนาดถังสองร้อยลิตรได้มั้ง

ความยาวตัวมันก็ต้องเป็นร้อยๆ กิโล เพราะกว่ามันจะเลื้อยผ่าน ก็เป็นเวลานานโข

กว่าปลายหางมันจะจากไปอีกฟากตัก ก็ใช้เวลานานไปร่วมสองปี

นี่ ความกลัว มันกลัวจนเยี่ยวออกมาเป็นเลือด

ความกลัวมันทำร้ายทำลายมรรคผล

ใจมันแตกแยกเป็นสอง จะอยู่ต่อหรือจะกลับด้วยความพ่ายแพ้ มันฟัดกัน

สายเยี่ยวที่แดงฉ่ำไปด้วยเลือดที่เครียดเค้นจากความกลัว มันทำให้สู้

มันกลับเข้าไปสู้ทั้งๆ ที่แสนกลัว

ขออีกทีเจ้างู ขอให้เลื้อยกลับมาอีกที

จะขอดูใจอีกที ว่าทำไมใจระยำนี้ มันถึงได้พ่ายต่อความกลัวนักหนา

นี่..เมื่อหันกลับไปสู้ มันก็อยู่ต่อของมันได้

ที่สุด… ใจมันก็ต้านได้ มันไม่หวั่นไหวแม้ความกลัวภายใน มันจะยังมีอยู่

เราเองมันเสือกไปนั่งขวางทางเข้าออกของงู กลัวนัก ก็ไปนั่งให้มันฉกกัดซักครั้งในชีวิตก่อนตาย นี่ เอากะใจกูซิ กลัวด้วยแหยงด้วย แต่ก็สู้ ตายเป็นตายซิ

ที่สุด… หกเจ็ดวันแห่งการนั่งดูใจอยู่ เจ้างูยักษ์ตัวแสนใหญ่ มันก็หดลงมาตัวเท่านิ้วก้อย ไม่ได้ใหญ่ไปตามใจปรุง

มันก็ยังคงเลื้อยเข้าเลื้อยออกอยู่ตลอดหกเจ็ดวัน

ใจที่มันตั้งมั่น มันก็นิ่งเฉย ไม่สนใจงู

สรรพสิ่งแห่งความทุกข์ทั้งหลาย มันต้องเอาใจและสติปัญญาเข้าไปเผชิญ

ใจที่เป็นจอมพ่ายแพ้ มันย่อมไม่กล้าเผชิญ

มันบ้าและกล้าเผชิญอยู่แต่ในกระดองมโน

คนเรานั้นขอให้จริง ทำจริง ก็จะรู้จริง

ความจริงทั้งหลายที่รู้ มันเกิดอยู่ที่หัวใจเรา ไม่ได้ไปโผล่เป็นความจริงในหัวใจใคร

ความจริงทั้งหลาย มันเป็นเรื่องประจักษ์ใจ

ประจักษ์ใจและผ่านชีวิตออกมาได้

มันต้องเอาความเป็นตาย เข้าไปแลกซื้อ

เราทั้งหลาย มีใจที่เป็นทรัพย์พอที่จะแลกซื้อความจริง กันบ้างหรือยัง

ถ้ายัง ก็มากู้ตังค์แห่งความกล้า และบ้าที่ข้าไป

พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ” ชนะสงครามใจ ดุจได้รัตนมณีใสในฝ่ามือ ” ณ วันที่ 11 มีนาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง