หวัดดี ที่นี่พระจันทร์เต็มดวง ที่นั้นเต็มดวงรึเปล่า
ลูกศิษย์ : เต็มค่า
<พระอาจารย์ : นี่.. เดือนมีนาแล้ว ใครที่จะไปอินเดีย รีบๆ แจ้งความประสงค์ซะ พร้อมตังค์ 10000 นึง
ซักครั้งในชีวิต ที่จะได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับหมู่ผองชาวเพื่อนแห่งบุญญพลัง เป็นเวลากว่า 1 อาทิตย์เต็มๆ
เราได้เปิดโลกใหม่ๆ ให้แก่ใจเราที่ได้เกิดมาในชีวิตนี้ อย่างไม่จมซากกับสิ่งเดิมๆ มัวชักช้าร่ำไร มันก็หมดไปกับวันเวลาที่กลืนกินชีวิตเราให้หดสั้นลงไป ทุกขณะ
วันเวลาแห่งชีวิตน่ะ มีนิดเดียว ขอโอกาสให้แก่ใจเรา ที่ได้มีบุญเกิดมาเป็นคน และได้เกิดมาในภูมิปัญญาแห่งศาสนาพุทธ
การได้ไปเยือนอินเดียด้วยกัน อย่างพร้อมเพรียงกัน ด้วยหมู่พี่น้องที่ร่วมบุญมาด้วยกัน มันช่างเกิดแสนยาก
ก็แค่วางตังค์ส่วนหนึ่งยังตัดสินใจยาก ชีวิตนี้ที่เกิดมา มันก็หนักมาทางฟากลำบากอยู่เหมือนกัน
ฉะนั้น ความลำบากนี้ จงนำมาเป็นครู นำมาสอนใจ ว่าการเกิดมา จะคิดจะทำสิ่งใด มันไม่ง่ายอย่างที่เราคิดเห็นเลย
ชีวิตมีเวลาแค่ช่วงสั้นๆ เรามักจะหาแต่หนทางให้แก่กายเรา เพื่อให้มันได้สบาย เราคบกายเราเป็นเพื่อนตาย
เราบำรุงส่งเสริมเพื่อกายนี้ของเรา ให้มันสบาย เราหาบ้าน หาเมีย หาผัวให้มัน หาเสื้อผ้าสวยๆ งามๆ ให้มัน แต่งเนื้อแต่งตัวสวยๆ ให้มัน
เราทำทุกอย่างเพื่อมัน เรารักมัน แต่มันไม่เคยรักและใส่ใจเราเลย เพื่อนรู้ไหม
ไม่อยากให้มันแก่ มันก็แก่
ไม่อยากให้มันเจ็บ มันก็เจ็บ
ไม่ยากให้มันตายมันจาก
กายมันไม่เคยเห็นความดีของเรา ที่รักและหลงไหลปรนเปรอมันเลย มันมีแต่ความดื้อด้านเอาแต่ใจ ต้องเอาอกเอาใจ
หลงใหลไปกับมันด้วยความรักและหวงใยมันฝ่ายเดียว แต่มันไม่เคยสนใจในความรักที่เราเฝ้าทะนุถนอมมัน ด้วยความหวงแหนอะไรเลย แล้วมันก็ทิ้งเราไป
ตื่นซะทีเถอะ เจ้าพวกเด็กน้อย ตื่นมามองความจริงที่เราหลงไหลในกายกันซะที โน่น เจ้าจิตโน่น ที่มันโดนเจ้าทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดี ไปดูแลมันบ้าง
เจ้ามันหลงกายอันแสนอัปรีย์นี้อย่างโงห้วไม่ขึ้นทีเดียว เจ้ารู้ไหม
ไอ้เพื่อนเสร็งเคร็งคนนี้ มันไม่สนใจเจ้าหรอก พอถึงเวลา มันก็แก่ ก็เหี่ยว ไร้คุณค่าที่จะเก็บเกี่ยวเป็นเพื่อนที่แสนสดใส
อีกไม่นานมันก็ป่วยมันก็เจ็บ มันไม่สนใจในยาในอาหารที่บำรุงบำเรอมันเลย อีกไม่นานมันก็สลายตายห่าแหงแก๋ มันไม่สนไม่ฟังเรา ที่เคยเฝ้ารักษาดูแลมัน
มันจากมันทิ้งเราไปอย่างไม่ใยดี แล้วนี่พวกเรายังเป็นห่วงเป็นใย หลงใหลไปกับมันอีกอย่างนั้นหรือ
ไอ้นี่มันเป็นเพื่อนเลวนะโว๊ย
มันไม่ใช่เพื่อนตาย มันเป็นเพื่อนกิน มันกินมันแดกเราอย่างเดียวจนเราจนกรอบ แล้วมันก็ทิ้งขว้างเราไป
ทิ้งให้เราอยู่กับเพื่อนที่เราไม่เคยได้ดูแลอบรมให้เจ้าจิตมันแข็งแรงอะไรเลย เรามีแต่เจ้าจิตที่อ่อนแอ ทั้งๆ ที่มันนั้นเป็นเพื่อนแท้ ไม่เคยทิ้งขว้างเรา เราไปไหนมันก็ไปด้วย
มันไม่เคยทิ้งขว้างเราไปไหนเลย ทั้งๆ ที่เรานี่ ทิ้งขว้างมันตลอดเวลา เรามันตามใจกายจนลืมดูแลจิต จิตที่เป็นเพื่อนตายแท้ๆ มันจึงอ่อนแอ
มันเลยต้องพากันแย่ ทั้งเราและไอ้เพื่อนยาก ที่ไม่เคยได้รับการหล่อเลี้ยง อุ้มชูที่ดีเลย เจ้ากายมันจากแห้งตายไปกับผืนโลก
ก็คงจะเหลือแต่เจ้าจิตนี่แหละ ที่พอจะเป็นเพื่อนพึ่งพิง ยามเราไร้เจ้ากายที่มันทิ้งเราไปแล้ว
เมื่อรู้อย่างนี้ เราก็ควร ลด ละ เลิก ตัณหาที่ผุดขึ้นมาไม่รู้จบนี้ เพื่อเจ้าจิตเพื่อนแท้เราซะมั่ง
อย่าปล่อยให้มันต้องอดอยาก ไร้เรี่ยวแรงหม่อนหมอง ด้วยสีย้อมแห่งกิเลสเราที่เนื่องจากเจ้ากายเลย
เรามาให้อาหารแก่มันบ้าง
ให้มันแข็งแรงบ้าง
เพิ่มการศึกษาและดูแลมันบ้าง
พามันไปคบหาและรับหัวธรรมจากสัตบุรุษ และอยู่ใกล้ชิดกับผู้ทรงธรรม
เมื่อมันได้รับฟัง ได้รับรู้ธรรม ใจมันก็จะเกิดความแข็งแรงด้วยศรัทธาที่ตรงตามความเป็นจริง
เมื่อมีศรัทธา ใจมันก็จะเกิดการพิจารณา ตัณหาที่ผุดขึ้นมาไม่รู้จบจากการผัสสะละ
เมื่อมีการพิจารณา มีนก็จะเป็นใจที่มีสติ
ใจที่มีสติ มันก็จะเป็นใจที่มีความสำรวม นอกจากในสำรวมแล้ว การแสดงออกมันก็สำรวม ใจที่สำรวม ย่อมยังกายให้สำรวมไม่ดื้อดึงต่อใจ อย่างที่เคยเป็น
คนที่สำรวมนี่ เรียกว่าเป็นใจที่เป็นผู้มีศีล
ใจที่มีศีลย่อมไม่ตกเป็นทาสแห่งนิวรณ์ทั้งห้า
ใจที่ไม่เป็นทาสแห่งนิวรณ์ทั้งห้า อวิชชามันก็อ่อนแรงลง ที่จะไปย้อมจิตให้มันขุ่นมัว
นี่เพราะ อวิชชามันอาศัย นิวรณ์ห้าเป็นอาหาร
นิวรณ์ห้าอาศัย การทุศีลเป็นอาหาร
การทุศีลอาศัย การไม่สำรวมเป็นอาหาร
การไม่สำรวมอาศัยการไม่มีสติเป็นอาหาร
การไม่มีสติอาศัยการไม่พิจารณาเป็นอาหาร
การไม่พิจารณามันอาศัยความไม่รู้อะไรตรงตามความเป็นจริงคือศรัทธา เป็นอาหาร
การไม่มีศรัทธาอาศัยการไม่ได้รับฟังธรรมจากผู้ธรรมเป็นอาหาร
การไม่รับฟังธรรมจากผู้ธรรม เพราะมันอาศัยกูรู้แล้วเป็นอาหาร
นี่ … ไอ้กูรู้แล้วนี่ มันเป็นตัวทำลายมรรคผลเลยทีเดียว เพราะไอ้กูรู้แล้ว มันเป็นอาหารให้แต่ละตัวมันมีชีวิตอยู่ได้
ไอ้กูรู้แล้ว มันคือตัวหลงกาย
ไอ้กูรู้แล้วนี่แหละ เราควรทำลาย เพื่อให้จิตเราได้แข็งแรง
หนึ่งอาทิตย์ที่อินเดีย เราจะได้ถอดถอนไอ้กูรู้แล้วให้มันลดลงบ้าง อย่างน้อยก็อย่าให้มันแพร่กระจายไปยังคนอื่นด้วยเชื้อแห่งกูรู้แล้ว
ไอ้เชื้อเหี้ยๆ นี่ มันจะไปเปลี่ยนให้ใจอื่นเป็นพวกพ้องมัน
ที่สุด พอเชื้อมันได้อาหารเต็มที มันก็จะมีสมุนขานเรียกตามมาว่า เออๆกูก็รู้อย่างที่มึงว่า และไอ้เออๆกูก็ว่า มันจะเพ่นพ่านให้ใจดวงนี้ ขาดการอบรมจิต
คืนนี้โอเค หวัดดีนะทุกๆ คน
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 3 มีนาคม 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
