เรื่องนี้ขอเขียนขึ้นมาเพื่อให้กำลังใจน้องผู้หนึ่ง
เธอท้อแท้สิ้นหวังกับชีวิตเหลือทน
วันนี้เธอคงพอยิ้มได้
โลกนี้ไม่ได้โหดร้ายดอกไอ้น้อง
เป็นแต่ไอ้ใจดวงนี้ มันมักหลงไปโทษว่าโลกมันโหดร้าย
ความร้ายมันแผดเผาขึ้นมาที่ใจเรานี่
มันจบไปแล้ว เจ้าก็ยังเป่าให้มันฟุ้งขึ้นมา เป็นเชื้อไฟเผาใจ
มันเผาไปทั้งโลก มันเผาโลกที่ไม่เคยทำร้ายใคร
มีแต่ใจเจ้าของที่ร้อนเป็นไฟ เผาใจตนเองไม่พอ
มันยังแผ่ซ่านไปเผาโลก และโทษว่าโลกมันโหดร้าย
ใยโลกมาทำลาย ใจน้อยๆ ที่ช่างบริสุทธิ์ใจสดใสซะเหลือเกิน
แม่คุณเอ๋ยโลกหรือใจที่มันโหดร้าย
ภาพที่นำมาประกอบ เป็นกวางชื่อเจ้าเต้ มันโดนกวางอีกตัวขวิดขาหัก หักแบบขาห้อยต่องเต่ง
มันก็ท้อแท้สิ้นหวังกับชีวิตที่เดินแทบไม่ได้ แต่มันก็ยังอยากที่จะเสือกเดิน ยิ่งเดินขาก็ยิ่งเน่า
ที่นี่มันภูเขา คงไม่มีใครแบกมันไปหาหมอ จะแบกหมอมาหมอมันก็ไม่มา
หมอบอกว่า ค่ารักษาดามกระดูกเป็นแสน
ไอ้เต้ก็เลยต้องเป็นกวางที่อยู่กับที่อย่างท้อแท้ซะหลายเดือน
เดี๋ยวนี้มันวิ่งไปทั่วเขาแล้ว มันลืมไปแล้วว่าขามันเคยหัก
เซ็งทำให้ท้อแท้
เบื่อทำให้ท้อแท้
ไม่ได้ดั่งใจทำให้ท้อแท้
ผิดหวังทำให้ท้อแท้
ขาดกำลังทำให้ท้อแท้
ท้อแท้เพราะเหตุปัจจัยยังพอว่า
ท้อแท้เพราะไม่สู้ ขาดปัญญา ขี้เกียจเป็นเหตุนี่ มันไร้ค่าที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์
ใจที่มันสู้ ย่อมเป็นใจที่มีคุณค่า
ไม่นาน โลกจะตอบแทนใจที่มีคุณค่าในการที่ได้สู้
อย่ามัวหดหู่เลยกับชีวิต เดินไปข้างหน้า เดินไปด้วยความตั้งมั่นในจุดหมาย
อีกไม่นาน ความท้อแท้สิ้นหวังทั้งหลายที่เราจมไปในกระแส
มันก็แค่ขยะอารมณ์ที่ไม่มีค่าห่าอะไรกับใจเราเลย ข้าขอเป็นกำลังใจให้เจ้า ที่ได้ลุกขึ้นเดินและสู้ๆ
พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง ยามเราท้อแท้ ณ วันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2558 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
