แม่ผู้เป็นกำลังใจ

แม่ผู้เป็นกำลังใจ

533
0
แบ่งปัน

แม่ผู้เป็นกำลังใจ

เรื่องแม่นี่ ยังไม่จบ มีคนอยากฟังเรื่องแม่อีก เห็นว่าซึ้งจนน้ำตาไหล

ข้านี่… มีเรื่องราวที่เป็นวีรกรรมกับแม่เยอะ สมัยเด็กๆ แม่มักจะให้เป็นคนหัดคิดเอง และที่แม่ไม่ชอบเอามากๆ ก็คือ ความเป็นคนไม่สู้คน

เมื่อคืน พูดถึงเรื่องแม่ มีคนบอกว่าเศร้าจนน้ำตาไหล วันนี้ ขอพูดถึงแม่ ที่ไม่ใช่เรื่องเศร้ากันบ้าง…

สมัยเด็ก ข้านี้เป็นเด็กที่ไม่ค่อยยอมใคร แต่ไม่ใช่เป็นคนหาเรื่องใครเขา ข้าว่า ข้าออกจะขี้แยซะมากกว่า แต่ที่ทำท่าไม่ยอมใคร เป็นเพราะว่า…

กลัวคนเขาจะหาว่าไม่แน่ กลัวเขาจะไม่ยอมรับว่า เป็นคนเก่ง นี่..เรียกว่า เป็นตัวมานะจัด มันจัดมาตั้งแต่เด็ก ทีนี้ มีอยู่วันหนึ่ง

ข้าเดินร้องไห้กลับบ้าน ปากบวมตุ่ยเขียวตาช้ำ

++ แม่ถามว่า ไปทะเลาะกับใครมา

## ข้าบอกว่า ข้าไม่ได้แพ้นะ แต่ที่เป็นเช่นนี้ เพราะว่าโดนพี่ชายมันรุม

++ แม่บอกว่า ไม่ได้ถามว่าแพ้หรือไม่แพ้ แต่ถามว่า ไปทะเลาะกับใครมา ใครเป็นคนหาเรื่องใคร
## ข้าบอกว่า ข้านัดต่อยกับไอ้ต้อม หลังห้องส้วมตอนเลิกเรียน แต่พี่ไอ้ต้อมมันมารุม ข้าสู้พี่มันไม่ได้ มันช่วยกันรุม

++ แม่มีสีหน้าไม่พอใจ แม่ถามว่า พี่มันอยู่ชั้นอะไรถึงมารุม ข้าบอกว่ามันอยู่ ป. 6 แม่ร้องว่า อะไร..!! แค่เด็ก ป.6 จะไปกลัวมันทำไม ไปๆๆๆ กลับไปต่อยกะมันอีก

ข้านี่..ไม่เข้าใจแม่จริงๆ ข้านี่ ป.4 จะให้ไปต่อยกะเด็ก ป.6 แต่ดูว่า แม่แกไม่ยอมซะแล้ว แกจะให้ข้ากลับไปต่อยกะพี่ไอ้ต้อมท่าเดียว

จริงๆ แล้ว หัวอกคนเป็นแม่นั้น ทนไม่ได้กับการที่เห็นใบหน้าลูกฟกช้ำ และยิ่งเป็นการต่อสู้ที่ไม่ยุติธรรมด้วยแล้ว แม่ข้านี่ ไม่ยอมใคร

ไปๆๆ ไปเลยไป ไปกะแม่ นี่..แม่ข้าแกยั๊วะ ที่เห็นลูกอย่างข้าโดนรุม จนหน้าเขียว ดูท่าทางแม่ ไม่ค่อยสบอารมณ์ซักเท่าไหร่

## ข้าบอกว่า มัน ป.6 นะแม่ มันตัวใหญ่กว่า แม่บอกว่า เราเกิดมามีแขนมีขาเหมือนกัน จะ ป.6 หรือ ป.4 ไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือจะสู้ไม๊ ข้าจ้องมองหน้าแม่

++ แม่บอกว่า แม่ไปด้วยจะสู้ไม๊ เป็นลูกแม่อย่าไปยอมแพ้ใคร ป.20 ก็ไม่ต้องกลัว

ข้าจ้องมองหน้าแม่อีก เอามือลูบปากตุ่ยๆ ที่เพิ่งโดนกระแทกมา นี่..ปากกูยังไม่หายเขียวเลยแม่เอ๋ย เอาวะสู้ก็สู้…แต่แม่ต้องไปด้วยนะ ห้ามทิ้งลูกนะ

แม่ยิ้ม ภูมิใจที่ลูกสู้ เราสองแม่ลูกเดินกันไปที่วัดลุ่ม บ้านไอ้ต้อมมันอยู่หลังวัดลุ่ม พอไปถึงปากทางเข้าบ้านไอ้ต้อม

++ แม่บอกว่า แม่จะรออยู่ปากทางตรงนี้ ให้ลูกเข้าไปต่อยกะมันเลย

## ข้าบอกว่าได้.. แต่แม่ห้ามหนีกลับนะ เอาวะ..แม่มาเป็นกำลังใจให้ ข้าไหว้รอบทิศแล้วเอามือลูบหัว เดินขึ้นไปบนบ้านไอ้ต้อม ที่กลางบ้าน ครอบครัวไอ้ต้อมกำลังนั่งล้อมวงกินข้าวเย็นกันบนพื้น

พ่อไอ้ต้อมยิ้มต้อนรับที่ข้าเดินขึ้นมา ส่วนไอ้ต้อมหันหลังให้ พี่มันเหลือบมองมาแล้วทำไม่สนใจ ข้านี่เดินเข้าไป ใจสั่นๆเต้นตุ๊บๆ เอาพี่มันก่อน ไอ้ต้อมเรียนห้องเดียวกัน เอาไว้ทีหลัง

พ่อไอ้ต้อมบอกว่า มาๆๆๆ มากินข้าวกัน ข้าหวัดดีพ่อไอ้ต้อมยกมือไหว้และยิ้มอย่างนอบน้อม แล้วเดินอ้อมไปทางด้านหลัง

พี่ไอ้ต้อมกำลังจะเอาข้าวเข้าปาก ข้าเตะตูมเข้าให้ รวบทั้งมือทั้งช้อนเข้าเต็มหน้า เจ็บตีนชิบหาย แต่ก็สะใจ

พี่ไอ้ต้อมไม่ทันระวังตัว กำลังจะเอาข้าวเข้าปาก เจอหลังตีนเข้าให้ตูมเดียว หงายหลังลงไปนอนชัก พ่อมันร้องเฮ๊ยยย… ตกใจตาเหลือก

ข้าชี้หน้าไอ้ต้อมที่นั่งตะลึงบอกว่า พรุ่งนี้เจอกันหลังส้วมอีกทีกูขอแก้ตัว เตะเสร็จหันหลังกลับ เดินลงบันไดไป ข้ายกมือโอเคชิกแล็กยิ้มให้แม่ แม่ยิ้มและยกมือโอเคตอบ ก่อนจะเดินมาถึงแม่

พ่อไอ้ต้อมอุ้มพี่มันวิ่งตามข้ามา สงสัยอาการหนัก เพราะเลือดทะลักออกมากลบปากและจมูก ช้อนคงทิ่มคอหอย แม่ข้ายังยกมือโอเคชิกแล็กค้างอยู่เลย หน้าที่ยิ้มๆ รู้สึกว่าจะเปลี่ยนเป็นซีดเผือด

++ แม่ถามว่า นี่ไปทำอะไรเขา

## ข้าบอกว่า เตะตูมเดียว มันหงายท้องเงิบไปเลยแม่ พ่อไอ้ต้อมอุ้มพี่มันมาฟ้องแม่ บอกว่าข้านี่เกเร เดินเข้ามาเตะลูกชายเขาดื้อๆ ทำไมไม่สั่งสอนลูก

แม่ทำอะไรไม่ถูก เพราะลูกเขาสลบคาตีนเลย จึงช่วยจับช่วยนวด หน้าตาซีดเผือด ปากบอกขอโทษๆๆๆ และพาไปส่งโรงพยาบาล

งานนั้น แม่จ่ายค่าหมอไปสามพัน ออกจากโรงบาลมา ข้าคิดว่า แม่คงต้องมาตีข้าแน่ ที่ไปเตะหน้าพี่ไอ้ต้อมขนาดนั้น ข้าจึงหนีไปหลบในป่าหลังบ้าน

แม่เรียกตั้งนาน ข้าจึงเดินออกไปหา แม่เข้ามาขยี้ผม ภูมิใจและชมว่า สุดยอด..

ข้านี่ เหมือนหมาได้ลูกยุ กัดฟันฮึกเหิมบอกว่ารู้งี้ น่าจะเตะไอ้ต้อมอีกคน

++ แม่บอกว่า แม่ภูมิใจ ที่ลูกเป็นคนสู้คน หากมีคนมารังแก เราอย่าไปยอมแพ้มัน ขอให้สู้ให้ถึงที่สุด

“.. ลูกผู้ชาย ต้องไม่รังแกใคร.. แต่ลูกผู้ชาย ต้องไม่ยอมให้ใครมารังแก ..”

นี่..แม่ข้าสอนไว้ ขึ้นชื่อว่าแม่ ย่อมเจ็บปวดเสมอ เมื่อลูกเจ็บ ยิ่งหากรู้ว่า ลูกพ่ายเพราะใจไม่สู้ แม่นี่ทนไม่ได้

ชีวิตเกิดมา แม่บอกว่า มันมีแต่ทุกข์ ใจที่พ่ายแพ้ มันจะโดนทุกข์มันขบกัดเอาให้เราทุรนทุราย

เกิดมาแล้ว ขอให้สู้ แพ้ชนะ ค่อยไปว่ากันหลังการสู้ แพ้ก็สู้ ชนะก็สู้ ใจอย่าไปยอมแพ้เมื่อแพ้ และทะนงตนเมื่อชนะ

ข้านี่ภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่ แล้วพวกเรา มีแม่ที่แสนภูมิใจกันรึเปล่า..??

มองตัวเราเมื่อเรามาเป็นพ่อแม่ มองลูกเราที่เราแสนรัก มันก็ไม่ต่างอะไรกับที่แม่รักเรา

รู้รึเปล่า ว่าแม่นี้รักเราแค่ไหน..??

อย่าช้าอยู่ใย เอาดอกไม้มาลัย พร้อมเงินซักปึก มอบให้แม่ และขอขมากรรม

ทำได้ไหม กับแม่ที่รักเรา..??

หากลูกที่เรารักทำกับเรา เหมือนอย่างที่เราคิดจะทำกับแม่ เราตื้นตันใจยังไงกับลูกที่ได้ก้มกราบเรา

ยามเราก้มกราบแม่ แม่ก็ตื้นตันที่ลูกอย่างเรา ได้ก้มกราบไปยังหัวแม่ตีนท่านเช่นกัน

กราบพ่อแม่ เป็นมงคลต่อลูก…

เรา..กราบท่านด้วยใจที่น้อมเพื่อกราบขอขมากรรมกันรึยัง..??

ถ้ายัง รีบๆ ทำ ก่อนที่ท่านจะไม่นั่งให้เรากราบด้วยความ ตื้นตันใจ

ประโยชน์อะไร กับการก้มลงกราบศพแม่แล้วคร่ำครวญร้องให้

กราบตอนท่านยิ้มแย้มแจ่มใสซิ จะได้เป็นลูกที่แม่เกิดมาได้ภูมิใจ ค่ำคืนนี้ ข้าขอสวัสดี มีความสุขกันทุกๆ คน….

พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 10 ธันวาคม 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง

………. ………… ……….

ต่ออีกหน่อย….

เมื่อคืนพูดถึงเรื่องแม่ นี่..พูดในฐานะคนเคยเป็นลูก

ลูกๆ เอ๋ย ความเป็นลูกมันย่อมบดบังสิ่งที่แม่คิดและทำ

ขึ้นชื่อว่าแม่นี่ คือความยิ่งใหญ่ต่อใจลูก

ข้านี่เห็นแม่หลายท่าน ตรอมใจเพราะลูก

แม่หลายท่านเข้ามาหาข้า เพราะเหตุแห่งลูก

นี่..เพราะความรักที่มีต่อลูก ความเป็นแม่ มันวางลูกไม่ได้

เมื่อวางไม่ได้ ความเจ็บปวดที่ทุ่มเทให้ ก็ต้องชดใช้

ชดใช้ด้วยความเจ็บปวด ที่มีลูกไม่ได้ดั่งใจ

ความให้ได้ดั่งใจ มันไม่มีหรอกคุณแม่เอ๋ย

ทุกคนต่างก็มีใจของตนเองเป็นหนทางเดิน

ทำหน้าที่แม่ให้มันดีเท่าที่แม่พึงมี

วันหนึ่ง แม่นี้ก็ต้องจากลูก

จากวันไหน ลูกที่แสนน่ารักทั้งหลาย

มันก็กลายเป็นขยะอีกชิ้น ที่เคยเฝ้าด้วยความทุกข์มาเมื่อในอดีต

อดีตชาติที่เป็นแค่ขยะอันเป็นภูเขาเลากา

ทั้งแม่และลูกต่างทิ้งสิ่งที่โหยหา กองเท่าภูเขา

หันไปซิหันไปเห็นหันไปมอง กองภูเขา

ที่เราๆ ทิ้งขว้างมาอย่างไม่แยแส

ตอนนี้ใจก็ยังแสวงหาอยากได้มาดูแล

กรรมแท้ๆ ต้องทิ้งขว้างอีก เมื่อจากกาย..

********************************

พระธรรมเทศนา จากบทธรรมเรื่อง ” แม่ ”
ณ วันที่ 10 ธันวาคม 2557
โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง