จำได้ไหม …..ห้าร้อยกว่าปีแล้ว

จำได้ไหม …..ห้าร้อยกว่าปีแล้ว

1193
0
แบ่งปัน

…ห้องนี้ เราคุยกันหนุกหนาน และอิสระ จากสิ่งใดๆ
จำได้ไหม .....ห้าร้อยกว่าปีแล้วในการจะไปเพ่งโทษใคร ใครจะทำอะไร เป็นอย่างไร เขาย่อมมีวิบาก เป็นเครื่องเสวย

เราคิดว่าเราถูก เราก็ทำไป ใคร คิดว่าเราทำไม่ถูก นั่นมันเรื่องของเขา

ถูกไม่ถูก มันเป็นเรื่องของแต่ละคนตัดสิน

แต่เรา ไม่ควรจะไปตัดสินใคร ว่าคนไหน ผิดถูก อันเกิดจากใจเรา เข้าไปยัดเยียด

หากเขาเลวในสายตาเรา เรานั่นแหละ เลวยิ่งไปกว่าเขา

เพราะเขาเลว เพราะไม่ถูกใจเรา เราเอง ก็ไม่ถูกใจใครเขามันก็มีอีกตั้งมากมาย

ใครเลวใครดี มันไม่ได้เกิดจากใคร เขาที่ไหนมาตัดสิน

 

 

เขาเลว เขามีวิบากเลว เป็นผลรองรับ  เราไม่ได้ไปรองรับ ความเลวเขา

เขาดี เขามีวิบากดีเป็นผลรองรับ เราเอง ก็ไม่ได้ไปรองรับวิบากดีเขา

เราควรทำใจเรา ให้ดี ดีกว่า ไปทำใจเขาให้มันดี หมาเห่ามันหนวกหู หากอีกตัวไม่หยุดเห่า มันก็กลายเป็นหมาเห่าสองตัว

 

แต่ละตัวก็มีเพื่อนฝูง คราวนี้ เสียงระงมเห่า ทำเอาประสาทแดกเลย เห่าเสร็จ ยังมีหอนอีก ครางอิ๋งๆ อีก

จับไปปล่อยท่าแร่ เปลี่ยนเป็นเนื้อสวรรค์ซะให้หมด

ฮ่าๆๆ ฟังข้าเล่านิทานดีกว่า

สมัยหนึ่ง ข้านั่งสมาธิที่แพกลางน้ำ ช่วงนั่น ประมาณตีสองเห็นจะได้ ปกติข้าตื่น ตีหนึ่ง ลุกขึ้นมาสวดมนต์ แล้วนั่งสมาธิ

วันนั้น จิตมันรวมไว เกิดความสว่างขึ้นจ้าในมโน ข้าเพ่งอยู่กับความสว่างนั้น ด้วยใจที่อิ่มเอิบ

ไม่นาน ในความสว่างนั้น ก็ปรากฏ ร่างชายทหารผู้หนึ่ง ชี้หน้าและต่อว่าข้า หาว่าข้า ทอดทิ้งทุกคน แล้วหลบหนีมาซ่อนตัว อยู่ในป่าคนเดียว

ข้าถามว่า นี่แกเป็นใคร..

หน้าตาเขาดูเกี๊ยวกราด สบัดหน้ากระแทกลมหายใจ ไม่สบอารมณ์ ชี้หน้าข้า กล่าวว่า..

นี่ท่าน …!! ท่านไม่รู้สึกผิดชอบชั่วดีเลยหรือไร

แม้แต่ตัวเขา ข้ายังจำอะไรไม่ได้

ข้าก็ถามว่า แล้วแกเป็นใครเล่า ทำไมอยู่ๆ ก็มาชี้หน้า กล่าวหาโน่นนี้ ข้าไปทำอะไรให้ ก็ขอให้บอกมา

เขาบอกว่า เขาเป็นทหาร ที่ข้าใช้ให้มาทำศึก ที่เมืองกาญจน์นี่ และเขาโดนฆ่าตายที่นี่ ในศึกแรก ที่เขาได้เผชิญ

และป่านนี้ พ่อเขาจะอยู่ได้อย่างไร เมื่อไม่มีเขา แล้วนี่ ข้ายังหนีมาอยู่ป่าอีก ทอดทิ้งพ่อเขามา แล้วใครจะเป็นผู้เลี้ยงดูเสาะหา ส่งเสียให้พ่อเขาอยู่อย่างสบายๆ ได้เล่า

ข้าถามว่า แล้วพ่อแกอยู่ที่ไหน
เจ้าผีทหาร ทำท่าฮึดฮัด ตามประสาคนใจร้อน หันข้างให้ และบอกอย่างอารมณ์เสียว่า ก็ที่อโยธยาไง อยู่ใกล้ๆ กับบริเวณ ที่พระเทียนอยู่
ข้าถามว่า พระเทียนไหน
ผีทหารกล่าวว่า พระเทียนน้องต่างแม่ของท่านไง อะไร..ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลย
และข้าก็ได้คุยกันอีกหลายเรื่อง พอดีจิตข้ามันเคลื่อนกลับเข้ามา สู่วิถีจิตซะก่อน

จิตมันถอยกลับมา อยู่ภาวะปัจจุบัน ที่นั่งอยู่ ลืมตาขึ้นมา พิจารณาชั่วครู่ วางอารมณ์ใหม่ เพื่อเข้าไปคุยต่อ

แต่จิตมันไม่ไป มันแค่ได้สงบอย่างเดียว

เช้าวันนั้น ข้าจึงไม่พัก กะนั่งเพื่อเข้าไปโม้กันต่อ แต่ความอยากมันมาคลุมใจ

เช้านั้น มันจึงเข้าไปไม่ได้ เลยจบกันเพียงเท่านั้น

หลังจากนั้น อีกประมาณ เกือบเดือน จิตมันรวมตัว และสว่างขึ้นมาอีก เจ้าหมอนั่น มันก็เข้ามาปรากฏตัวขึ้นอีก

แต่เที่ยงนี้ พอแค่นี้ก่อน เอาไว้ว่างๆ ข้าจะเข้ามาโม้ต่อ ว่าเจ้าทหาร มันต้องการอะไร และทำไม จึงต้องมาปรากฏตัวชี้หน้าด่าข้า..

เป็นอันว่า เที่ยงนี้ สวัสดี
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 21 พฤษภาคม 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง