*** “พุทธวจน…ท่อนแรก” ***
นี่..เพิ่งโม้ไปสดๆ เมื่อกี้
หวัดยามเช้า ตื่นๆๆๆๆๆ เช้านี้น้องๆ นอนกันเต็มศาลา นอนฉีกแข้งฉีกขา น่ารักดี มาๆๆๆๆ วันนี้ ข้าจะพูดเกี่ยวกับเรื่อง พุทธวจน
พุทธวจน ในความหมายของผู้เฒ่า อย่างข้านี้ ย่อมว่าไปตามภาษาป่าๆ เพราะข้าไม่ค่อยได้อ่านกับเ
เมื่อวานนี้น้องเขาส่งข้อคว
เช้านี้ ก็จะโม้ พุทวจน ตามภาษาป่าๆ ให้ฟัง ความหมายแห่งคำว่าพุทวจนนี้
สมัยหนึ่ง ข้าเอง มีความเชื่อว่า พระพุทธเจ้าน่ะ.. ไม่มี
ที่มีเป็นเรื่องของปราชญ์โบ
เพราะธรรมชาติแห่งข้า มันโต่งและดื้อรั้น หากไม่ประจักษ์ชัดกับตนเอง ข้าไม่ลงใจให้หรอก ตามสันดานนิสัยเสีย เหมือนพวกโต่งธรรม ทั่วๆ ไป
แต่ที่สุด.. ข้าก็มั่นใจได้ด้วยตนเองได้
เมื่อมี จึงเริ่มศึกษา จึงเห็นว่า หลายเรื่องที่เขียนขึ้นมา เป็นเรื่องที่แต่งพอกพูนให้
อย่างเรื่อง พุทธศาสนา 5,000 ปี ก็ยังมี หลายๆ ทัศนะ หลากอรรถาจารย์ ให้ความหมาย ที่เรียกกันว่า ” นยัตถะ “
ท่านก็เล่นแปลกันด้วยความเข
ซึ่งมันเป็นธรรมดาของ ตำราทางศาสนา ที่ผู้รสจนาต้องแต่งพอกพูนเ
ตรงนี้ หากเรามีปัญญา เราก็พิจารณา แยกแยะได้ด้วยตัวเราเอง แต่หากเราขาดการพิจารณา เราจะยึดและคิดว่า ทุกเรื่องเป็นความจริง
ผู้มีวิสัยปราชญ์ ย่อมแยกแยะ ไปตามภูมิเหตุวิสัย ไม่ได้เชื่อหรือคล้อยตามไป ซะทุกเรื่อง
แต่ถ้าเป็นภูมิ วิสัยเปรต ภูมิพวกนี้ เชื่อและยึด อย่างไม่ลืมหูลืมตาทีเดียว ตำราก็คือตำรา มันผ่านการ สังคยานา มาอย่างมากหลาย
เราควรเสพควรอ่าน.. อย่างผู้ตรึกตรอง ไม่เช่นนั้น วิสัยพาล มันจะเอาตำรา เป็นอาวุธฟาดฟัน ผู้อื่น ด้วยทิฏฐิตน ตำราในพุทธศาสนา เมื่อมีการสังคยานา ก็ย่อมจะมีการ เปลี่ยนแปลง ไปตามเหตุและปัจจัยของผู้สั
ตำราเหล่านี้ เป็นแค่เครื่องชี้ทาง เราบรรลุมรรคผลจากตำราไม่ได้ มันขาดเหตุปัจจัย คือกาล ที่เข้ามาเกี่ยวข้อง ผู้อ่านไม่รู้ว่า คนโบราณ ท่านกล่าวธรรมออกมา มันอยู่ใน กาล กับใคร ภูมิจิตอะไร มันหลากหลายเหตุปัจจัยมากๆ
ทำให้เราเข้าไม่ถึงตัวธรรม ที่ตรงกับเหตุปัจจัยเรา จึงกลายเป็นว่าเรา ยึดทุกอย่างในตำรา ว่าเราเป็นตามตำรา ไปซะเลย ใครกระทำผิดไปจากตำรา นี่..ผิดหมด
ในพระไตรปิฏก ที่เรายึดนำมาใช้ สมัยนี้ มีการถกเถียงกัน เกี่ยวกับเรื่อง.. พระธรรมวินัย
พระธรรมวินัย ในพุทธศาสนา กล่าวกันเกี่ยวกับเรื่องศีล
ศีลทั้ง 227 ข้อนี้ หากกล่าวกันตรงๆ ตามภาษาป่าๆ ไม่ใช่ศีล ที่ผู้ทรงคุณ แห่งอริยชน จะยึดเอามาเป็นข้อศีล เพื่อประกาศว่า ฉันมีศีล
ข้อศีลเหล่านี้ เป็นข้อศีลที่ทางพุทธศาสนา ตั้งกำแพงขึ้นมา เพื่อรักษา เหล่ากุลบุตร ที่เป็นทายาทภูมิ ในการที่จะก้าวเขาไปเป็น ผู้นิรทุกข์
เพราะข้อศีลเหล่านี้ ทั้ง 227 ข้อ เป็นข้อศีล เพื่อล้อมคอก พวกนอกศาสนา เหล่าเดียร์ถีย์ ไม่ให้เข้ามา สู่ความเป็น อารยชน สู่ความเป็นทายาทแห่งกุลบุต
ศีลเหล่านี้ จึงเป็นศีลเฉพาะเพื่อ พวกนอกศาสนา โดยแท้ ไม่ได้เป็นศีลของพระ อริยเจ้า พวกเดียร์ถีย์ จะกอดศีล เหล่านี้ไว้แน่น และนำเอาข้อศีลเหล่านี้ เป็นอาวุธ ฟาดฟัน เพ่งโทษผู้อื่น
ศีลทั้ง 227 ข้อ มีเหตุมาจาก พวกนอกศาสนา ที่เข้ามาบวช ในพุทธศาสนา ประพฤติทำความเสื่อมเสีย ให้แก่พุทธศาสนา ทำให้ผู้คนเกิดการติเตียน มองเห็นว่า สิ่งเหล่านั้น ไม่ควรทำ
บางอย่าง แม้จะเป็นผู้ตั้งใจ มุ่งไปสู่ความหลุดพ้น แต่การกระทำ ก็อาจกระทำให้สงฆ์ทั้งกลุ่ม
ข้อศีลเหล่านี้ พระพุทธองค์เจ้า ไม่ได้ ทรงตั้งกฎข้อศีลขึ้น แต่ข้อศีลเหล่านี้ พวกเดียร์ถีย์ กระทำขึ้นมา แล้วมีผู้เห็นว่า ไม่ควร จึงมาฟ้องร้องต่อพระพุทธองค
พระพุทธองค์ ทรงเรียกมาทำการสอบสวน และว่ากล่าวตักเตือน และได้ทรงกล่าวชี้ว่า ไม่ควรทำ เพราะมันจะเป็นอันตรายต่อกา
ใจที่แพ้ ย่อมเข้าไม่ถึงธรรมอันบรรลุ
ในสมัย ที่ทรงประกาศ สัจธรรมทางพุทธศาสนา ผ่านไปร่วมยี่สิบปี พุทธศาสนา ยังไม่มีศีลเป็นข้อๆ แต่มีศีลที่เป็น จุลศีล มัฌชิมาศีล และมหาศีล
ซึ่งข้อศีลเหล่านี้ มีเป็นร้อยๆ เป็นพันข้อ ที่แยกย่อย ขยายลึกกันออกไป ซึ่งเป็นธรรมชาติของคน เขากระทำกัน เป็นเครื่องเลี้ยงชีพ และมีความเพลิน กับการเสพกันอยู่แล้ว
ภิกษุในพุทธศาสนา ท่านเว้นขาด จากการกระทำ ที่เป็นความเพลิน และเป็นเครื่องหล่อเลี้ยงชี
ท่านใช้ความละอาย ต่อความเป็นเพศพรหมจรรย์ มาเป็นคอกล้อมกั้นใจ ไม่ยอมให้ใจ ไหลออกไปสู่นอกคอก นี่..เป็นศีลแห่ง อริยชน เอาความละอายเป็นที่ตั้ง ตั้งมั่น ในปาฏิโมกข์ศีล
คือ ทำแต่ความดี ไม่ทำชั่ว และรักษาความดีนี้ไว้ ให้เจริญ ยิ่งๆ ขึ้นไป
กุลบุตร แห่งพระอริยะสงฆ์ ท่านรักษาใจ เป็นศีล ท่านไม่ได้ รักษาข้อศีล มาหล่อเลี้ยงใจ
ศีล 227 ข้อ เกิดจากการ กระทำสังคยานา โดยพระมหากัสปะ ในเรื่องของข้อแห่งพระธรรมว
ข้อศีลนี้ ใช้เป็นข้อเพื่อกั้นคอก ใจที่มันมักง่าย ของผู้เข้ามาบวชใหม่ และผู้บวชแล้ว ยังเข้าไม่ถึงความเป็น สัจธรรม เพื่อเป็นคอกกั้น รักษาใจตน
เพราะเหล่าพวกเดียร์ถีย์ เข้ามาบวชในพุทธศาสนา มีเป็นจำนวนมาก ด้วยความศรัทธาก็มี ด้วยเพื่ออาศัยอยู่ เพื่อการเลี้ยงปากเลี้ยงท้อ
ใจที่ยังไม่ได้รับการอบรม ย่อมทำลายองค์กรแห่งสัจธรรม
การมีข้อศีล ที่พระพุทธองค์ ทรงห้ามปรามและชี้ไว้ จะทำให้ พุทธศาสนา รุ่งเรืองต่อไปได้ เราจึงไม่ควรทำลาย ข้อศีล ทุกข้อ ที่มีมาแต่โบราณ ที่ท่านทั้งหลาย รักษาสืบๆ กันมา
บางข้อ แม้ไม่เหมาะกับภูมิประเทศเร
แม้พ่อแม่เรา บางครั้ง ให้ความคิดเห็น ไม่ถูกใจเรา แต่บุตรที่ดี ย่อมรับฟัง ถึงไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่ควรทำลาย เพราะเจตนาทั้งหลาย เป็นไป เพื่อความหวังดีที่พ่อแม่ มีต่อเรา
เรื่องพุทธวจนนี้ อาจคุยกันซัก สองสามวัน จะโม้ให้เห็นถึงการแตกแยก ของเหล่านิกาย และทำไม บางนิกาย ถึงไม่มีข้อศีลแห่งพระธรรมว
พระธรรมเทศนา ณ วันที่ 10 พฤษภาคม 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง