…ในทางธรรม แม้เก่งแค่ไหน ของปุถุชน มันก็เหมือนเด็กน้อย สงสัยยังมีอะไรซ่อนอยู่ในทะ
>> ลูกศิษย์ : ไก่…ฟังธรรมเป็น ครั้งหนึ่งที่เขาสูงใหญ่ ชาวเขาเผ่าทาคาซาน รับรองผู้มาเยือนด้วยไก่สอง
เราเห็นสงสารมากดึงมันไปที่
เช้าตรู่ปฏิบัติธรรมในส่วนต
” ท่านทั้งสองจงฟังเรา ความตายทุกชีวิตต้องประสบ เพราะกรรมท่านจึงมีสภาพเช่น
หลังจากนั้นเราก็บอกว่าในชา
แล้วเราก็ลุกขึ้นยืนเตรียมเ
เรายืนอย่างสงบแล้วมองดูเค้
เคยคิดจะปล่อยแต่ตอนนี้กินเ
แต่สังขารเราๆท่านๆ เวลาตายไ
<< พระอาจารย์ : การได้คุยกับไก่ มันฟังไม่รู้เรื่องหรอก สิริภรณ์
แต่รังสีแห่งความเมตตานี่ซิ
แต่การคุยไป มันเป็นสื่อความหมายถึงความ
เมื่อเจตนาเบียดเบียนกันไม่
โลกแห่งความสุข ในความหมาย ที่ท่านกล่าวในยุคของพระศรี
ส่วนการฝึกปฏิบัติ เราก็ทำเท่าที่ปัญญาเราจะอำ
หากเรายอมรับความจริงเช่นนี้้ได้ เราก็รับฟังธรรมแห่งอริยเจ้
พระธรรมเทศนา จากบทธรรม เรื่อง มองเห็น สัจธรรม…ท่อนที่ 1 ณ วันที่ 27 เมษายน 2557 โดย พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
>> ลูกศิษย์ : การทำสมาธินั้น คือการสร้างเกราะกันกิเลส ยิ่งได้ฌาน จิตจะยิ่งละเอียดและลึกมาก จนกิเลสหรืออารมณ์ใดๆ ไม่สามารถเจาะผ่านหรือเข้าถ
แต่โดยปรกติของผู้ที่เข้าฌา
<< พระอาจารย์ : ฮ่าๆๆๆ สุเทพ..อ่านมารึไง นี่..ไม่เข้าใจกาล ที่พูดมันสมาธิตอนช่วงไหน พูดถูก แต่ไม่ถูกกาล จิตที่มันถอนมาแล้ว จากองค์อารมณ์ ทรงยังไงก็เหอะ ถึงทิฏฐิ แตกทั้งนั้น
ที่เขาโม้ๆ กัน มันคิดเอา ยังไม่เข้าใจเรื่องลักษณะ อาการแห่งจิตเลย ยังไม่เข้าใจเรื่องจิต เขาก็ว่ากันไปงั้นๆ แหละ เดาสุ่มเอา
ท่านอาจารย์ที่มาฝึกที่แพกล
จิตของ ท่าน ทรงฌาณ ชำนาญทั้งรูปฌาณและอรูปฌาณ เรียกว่า ได้สมาบัติแปด สามารถถอยการระลึกชาติได้ หลายๆ ร้อยชาติทีเดียว
ได้ทิพย์จักษุญาณ และมีมโนแจ่มใส ที่พระอาจารย์พูดไปนั้น เพราะท่านรู้ว่า ท่านอาจารย์ผู้นี้ ยึดติดดี ยึดปฏิบัติ
มีอารมณ์แข็งแกร่ง และแช่อยู่กับสมาธิ ที่เขาภูมิใน มากว่า 30 ปี ท่านขาดปัญญาในการพิจารณา
และสมาธิหนักเช่นนี้ พิจารณาไม่ออกจริงๆ จิตมันไม่มีปัญญา จิตมันยึด สมาธิ ยึดความดีที่ได้ จากสมาธิ
คงเหมือนเทวทัต ท่านเทวทัต ก็ได้อภิญญาห้า นี่..สมาธิหนัก จิตสามารถ แปลงมายาธาตุได้
อารมณ์ขนาดนี้ ไม่ต้องเรียกว่าทรงฌาณหรอก มันเป็นความเคยชินของมันอยู
เทวทัตได้ฌาณแห่งสมาธิจิต แต่ใจก็เต็มไปด้วยกิเลส ขาดปัญญาเช่นกัน ฉะนั้น การแช่อารมณ์ แห่งฌาณ กับที่เราเข้าใจนั้น คนละอย่างกัน
กิเลสนี้ คือตัณหาที่ผุดขึ้นมาจากใจไ
ม่รู้จบ มันอาศัย ผัสสะ มันอยู่ที่ว่า ผู้ฝึกจะมีปัญญาพิจารณา ทันรึเปล่า
ท่านอาจารย์ผู้นี้ หากผู้อื่นด่าท่าน ท่านจะนิ่งและสงบ เพราะความเป็นครูบาอาจารย์ มันคุมเป็นทิฏฐิมานะอยู่ มันหลุดยาก
แต่กับพระอาจารย์นั้น มันใกล้ชิด มันไม่ต้องคุมจิต มันรู้เห็นกันอยู่ จิตที่วางใจ มันเลยหลุดง่าย
หากพูดถึงทิฏฐิคน คนใกล้ชิด เช่น ลูก เมีย ญาติ เพื่อน ทิฏฐิ จะหลุดง่าย เพราะมันไม่มีอะไรต้องปกปิด
พอเจอวาทะเข้าไป ไม่ทันตั้งตัว อาการน้อยใจ และอับอายลูกศิษย์ มันเลยแสดงออก เป็นใครก็แสดงออก มันเหมือนกินของร้อน ด้วยความไม่รู้ แล้วคายทิ้ง
คน..ย่อมมีผัสสะ และปรุงเป็นธรรมดา แต่การกระทำครั้งนั้น มันมีนัยยะ ระหว่างการเป็นเพื่อนที่ฝึก
คนมีทิฏฐิ มันจะหนาเหมือนหนังเหี้ย เอาผ้าแพรลูบไล้ มันไม่สะดุ้ง มันต้องเจอ อีโต้ถากๆๆๆ มันจึงจะหันมามองบ้าง ไม่งั้น คุยกันไม่รู้เรื่อง ไม่ได้ธรรม
ฮ่าๆๆๆ ไว้อ่านท่อนสองต่อละกัน พวกน้องๆ เขารอโม้…
ถามตอบ-ปัญหาธรรม ณ วันที่ 30/4/57 จากบทความบทที่ 19 ตอนภาคพระโสดาบัน พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
>>…. ว่ากันถึง ปิติในฌาณกับปิติในโพชฌงค์ แตกต่างกันอย่างไร
<< พระอาจารย์ : ตรงนี้ เขาถกธรรมกันเข้าท่า ว่ากันตามตำราดี ขอแสดงความเห็นหน่อย..เผื่อ
ปิติในฌาณ เป็นอาการแห่งจิตที่ปรุงขึ้
ส่วนในโพชฌงค์ เป็นอาการแจ้งและเข้าใจ จากสิ่งหนึ่ง สาวผลไปหาเหตุอีกสิ่งหนึ่ง ด้วยสติ ที่เกิดการวินิจฉัยธรรม อาการแห่งจิตที่แจ้งไปโดยลำ
แต่อาการเหล่านี้ ท่านแยกองค์ประกอบออกมา ความจริงมันเป็นแค่ส้มผลเดี
คุคุ หนุกๆดี..
ตอบปัญหาธรรมในเพจ นักรบธรรม 28/5/57 โดย พระอาจารย์ ธรรมกะ บุญญพลัง
….สงสัย ทำไมไม่เหมือนที่อ่านมา…
>> ….อ่านๆ มา นี่ ไม่เห็นว่าจะมีในหนังสือในต
<< พระอาจารย์ : ธรรมที่แสดงนี้ ได้แสดงให้แก่ผู้มีปัญญาฟัง
คนที่ยึดตำรา โดยไม่วาง และไม่เคยวินิจฉัยธรรม ในตำราที่ยึด ย่อมเกิดแรงต้าน เป็นธรรมดา
เขาย่อมไม่เข้าใจ ว่าผู้แสดง ก็รู้เห็นในมุมมองตามตำราไม
แค่เรายอมวางความยึดที่มั่น
แต่ผู้ฉลาดมากไป กลับปัดและผลักใส ไม่วินิจฉัยในเหตุและผล ที่แสดงอยู่ให้เห็นในปัจจุบ
นี่มันดึงดัน และไม่รับฟังเหตุ ฟังผล ก็พากันตัดสินกันซะแล้ว ธรรมะย่อมขวางใจตามกระแสโลก
หากรู้สึกว่า ธรรมนี้มันขวาง ให้รีบมาส่องใจเจ้าของก่อน ว่าเราวินิจฉัยธรรมตามเหตุต
ผู้มีปัญญา ย่อมตรองก่อนที่จะเชื่อ เชื่อแล้วก็ต้องทำ ทำแล้วจึงจะมาวินิจฉัยผล ดูและพิจารณาผลที่ประจักษ์ เท่าที่ปัญญามี ว่าใช่หรือไม่ไช่
และที่สุด จะใช่หรือไม่ใช่ ผู้มีปัญญา ย่อมที่จะวางกองไว้ทั้งคู่ แม้ธรรมทั้งหลาย ก็ยึดไม่ได้ เพราะธรรมทั้งหลาย ต่างล้วนแล้วเป็นสมมุติธรรม
เรา…ต่างบ้ากันไปเอง ยึดความรู้ในธรรม ว่าเป็นตัวธรรม ธรรมทั้งหลาย เกิดจากใจนี่ ไม่ใช่เกิดจาก ตำรา แหกใจออกมาเห็น เรื่องราวแห่งธรรมกันเป็นรึ
หากไม่เป็น ก็จะมีแต่ดวงตาที่เห็นตำรา ก็จะเป็นดวงตาแบบ
นกมองฟ้า แต่มองไม่เห็นฟ้า
ปลามองน้ำ แต่มองไม่เห็นน้ำ
หนอนมองขี้ แต่มองไม่เห็นขี้
นี่…ท่านเรียกว่า ยังไม่มีดวงตาเห็นธรรม..!!
พระธรรมเทศนาเรื่อง ธรรมะสัจธรรม ภาคย่อย 28/5/57 พระอาจารย์ธรรมกะ บุญญพลัง
